As many of you know, and my forum name suggests, I lived in Italy for some time in the late 90s/early 00s. One of the most memorable nights was november 9, 1999, 10 years after the fall of the Berlin Wall. I went to a meeting in the Palazzo del Lavoro, in EUR, a Merlusconi built quarter, fascist in style for the cancelled Rome World Expo of 1940. Read More...

Tags: Politiek

I wrote my master thesis about the Urban programme. This is a programme of the European Union to renew cities. The cases were Utrecht (Holland) and Salerno (Italy)

The Report (in PDF) Read More...

Tags: Rome

Dante (1265-1327) haatte Paus Bonifatius VIII (1295-1303). Dat is altijd een goed teken. Het was dan een grote paus. Natuurlijk, hij was corrupt, deed aan vriendjespolitiek en hij heeft zijn voorganger, Celestinus V, heel subtiel tot aftreden gedwongen. Zijn plaats in de 8ste cirkel van het Inferno was dan ook wel verdiend. Hij stichtte echter ook de Università degli studi di Roma ‘La Sapienza’ in 1303. Het was niet de eerste universiteit in Europa; Bologna bestond al ruim honderd jaar en ook de Sorbonne was al beroemd, noch de beroemdste, maar in het pauselijke Rome wist het toch zijn plaats af te dwingen.

Toen Rome na de hereniging van Italië (1871) weer tot de grootste stad van het land uitgroeide, groeide de Studium Urbis ook uit tot de grootste Universiteit. Op dit moment heeft de grootste universiteit van West-Europa 162.000 studenten en is een staat in een staat, met zijn eigen pers, zijn eigen mafia en zijn eigen moorden.

Lasciate ogne speranze, voi ch’intrate, laat alle hoop varen, u die binnentreedt, liet Dante op de poort van zijn hel spijkeren en dat geldt zeker voor deze Universiteit. Bureaucratie en Chaos zijn de toverwoorden. Toch blijkt zoals in heel Italië de toestand hopeloos, maar niet zorgwekkent. Goed, de gemiddelde leeftijd van de afgestudeerden, als ze het al afmaken, is dertig en veel interactief onderwijs is ook niet waar te nemen. Toch functioneert de universiteit, tegenwoordig opgejaagd door twee kleinere Romeinse universiteiten, de Politecnico en Rome Tre, al zevenhonderd jaar.

En ergens in die poel des verderfs heeft ook de Architectuurfaculteit zijn plek gevonden en binnen deze facoltà is ook een klein instituut dat Planning onderwijst. Voorgezeten door de Sigaren kauwende tweeling Maurizio en Stafano Garano is het Dipartimento di Pianificazione Territoriale e Urbanistica een bescheiden instituut op de oude uitvalsweg de Via Flaminia.

Hier zal het Groene Hart onderricht krijgen van professoressa Manuela Ricci. Ze is zelf bezig met een onderzoek waarin ook de Vinex-wijken een rol zullen krijgen. Er zal verhaald worden van Abusivismo, het illegaal bouwen, van Mussolini, die het EUR deed verrijzen, maar vooral van Rome, De Città Eterna die nu ook voor jullie als een Caput Mundi zal zijn

Nog wat vermoeid, omdat hij het toch niet had kunnen nalaten om naar het feest de dag tevoren stond hij op op de 11de februari, op de kop af drie jaar na zijn rare avonturen in het limburgse land. At pius Aeneas (Verg, IV) , maar de plichtsgetrouwe held vertrok toch naar de universiteit waar op deze dag, misschien wel het werkelijke begin van de Primavera, zijn eerste tentamen in den vreemden zou volbrengen. Hij kwam tegen tienen aan, klaar om de intellectuele arbeid te verrichten. Eerst kwam er een groep aan de beurt die alles tot in den perfectie had voorbereid. Wij vroegen ons af of ons sympathieke papertje wel aan die maatstaven zou voldoen. Onze held hield echter goede moed. Hij mocht zich sinds de dag tevoren tenslotte ook al 'medio-avanzato' in de taal van Dante, die ook wel eens in de Caput Mundi gesproken werd, hoewel het Romeins toch net iets anders was. Rick was echter nog steeds niet aan de beurt, zodat de Amsterdammer zich afvroeg of hij niet beter in bed had kunnen blijven liggen. De volgende groep had een Erasmus student, de schone Spaanse Esther, in zich, maar die liet gedurende de presentatie eigenlijk niet zo veel van zich horen. het was inmiddels tegen twaalven. Ze sloegen zich er geroutineerd doorheen. De groep die hierna kwam bleek een ander verhaal, de anders zo bedaarde grijsaard Malusardi, bleek ineens fel van leer te trekken tegen deze Romeinen. De professor, had onze hoofdpersoon dan ook al in het begin gewaarschuwd tegen deze verzameling mezzogiornisten. Rick liet nog maar van cafeïne zijn keel binnenglijden. Een cappuccino, het was immers nog voor het pranzo. Emanuela, het lieftallige meisje in het viertal waarvan ook onze goër deel van uitmaakte raakte al lichtelijk in paniek, zodat slechts sussende woorden 'tu non devi preoccuparti', van onze benjamin in het gezelschap haar door deze moeilijke tijd konden slepen. Eindelijk was het onze beurt. Malusardi was weer tot zichzelf gekeerd en keek ons met geruststellende blik aan. Hij vroeg was, wij antwoordden. Wij wezen wat op onze kaarten aan. Rick onderscheidde zich met een discorso over de bonificazione, overigens nog door Mussolini, van het laagliggende gedeelte van ons compresorio, en hoe dat zich verhoudt met de Hollandse polders, Marsman werd inderdaad geciteerd. Hierna tok de zeventigjarige (?) zich terug. We voelden ons redelijk tevreden. Na vijftien minuten en enig bureaucratisch gezever mochten we terugkomen. Het verlossende woord klonk al snel. We kregen een ventotto, een achtenentwintig. Zelfs als je er mee rekening houdt het maximum drie maal zo hoog ligt als in Nederland, dan nog klonk het hoog. Rick twijfelde enigszins aan de wetenschappelijke waarde van zijn werk, maar klaagde niet, 'les douleurs sont follies' schreef Marcel Proust al in zijn recherche du temps perdu (1923). Malusardi werd nu ineens enthousiast, wilde copieën van alle foto's waar hij opstond en meteen een afpraak voor het Groene Hart regelen Dit moest natuurlijk gevierd worden en we vertrokken naar de PizzaRe, waar we inderdaad een vorstelijke schijf voortgezet kregen. Ook bleek hier definitief, hoewel een scherp observator als de schrijver dezes dit al lang doorhad, dat Emanuela tijdens dit vak wat met Daniele had gekregen. Waar planologie al niet goed voor is. Veteranen onder ons kunnen zich misschien de enigszins stukgelopen romance tussen Paul en Alies uit het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw herinneren. Laten we hopen dat deze relatie een iets beter lot beschoren is. De volgende halte was een Oostenrijkse birreria, alwaar, nadat gecontroleerd was of geen enkel ingrediënt uit het land van Haider afkomstig was, genoten kon worden van een heerlijk Apfelstrüdel en onze Rivierenbuurter op de hem zo bekende subtiele wijze, de aanwezige toeristen de grond in boorde. Thuis viel onze moegestreden held direct in slaap, zodat hij het telefoontje van Mireia mistte, maar dankzij het wonder van de SMS kon hij toch nog een afspraak maken met zijn Catalaans vriendinnetje in San Callisto. Al daar trof hij een bont gezelschap van bekenden, van franÇaises met neusbelletjes tot verstrooide portugezen, zodat nog tot in de late uurtjes de wetenschappelijke prestaties van onze Monteverdiaan konden worden gevierd.

De lijn van het 'dolce far niente' werd het weekend doorgetrokken. Rick bleef zich rondwentelen in zijn bed en kwam er pas uit toen hij zich realiseerde dat hij een knoop voor zijn Armani wilde kopen, die er om onbegrijpelijke redenen was afgesprongen. Het werd dus mezzogiorno vol boodschappen, waarbij bij de Todis de boodschappen werden volgeladen. Onze held las wat in Paul Johnson's ' Birth of the Modern' (vol irritatie over zijn theorie over stoomauto's en zijn afschilderen van Bolivar als boef)voordat hij naar de bar om de hoek vertrok.

De hele straat was weer verzameld voor de wedstrijd van Roma. Piacenza stond onder zware druk, maar wistr toch te scoren. Het werd een emotionele tweede helft, waar alle Ropmeinse parolacci vielen in de kleine kroeg. Roma won uiteindelijk wel, door een magistrale Totti met 2-1

Na de Paëlla werd een mooie fles Whisky opengetrokken. Het was dan geen 30 jarig Glenmorgan, maar Italië ligt dan ook iets verder van Scozia. Toch deed het onze drinkeboer terugverlangen naar mooie avonden in de L&B aan de Leidsedwarsstraat. De Fransen konden de Gouda-kaas wel waarderen, zodat nadat de alcohol onder de Acid-Jazz van Alex-o-plex naar binnen was gegoten, met een warm gevoel de nachtrust konden worden aanvaard.

Het was de dag dat Bettino Craxi Stierf
De meest corrupte politicus uit de eerste republiek mocht nu zijn eigen plek in de achtste cirkel van de hel opzoeken. Het was ook de dag dat Rick bij het verlaten van zijn condominium een nieuwe brief uit Barcelona aantrof.
Mireia schreef onze engel dat men haar tegenwoordig met een 'brillantezza speciale negli occhi' aantrof en dat ze Ricks twijfels na een relatie 'cosi intensa' wel begreep. Rick nam hierdoor in gedachten verzonken de bus. Aangekomen in la città unìvèrsìtaria schreef hij zijn brieven richting Moskou en 's-Hertogenbosch, waarna hij richting de mensa vertrok. Het verwelkomen van oude bekenden ging verder, daar ook Adria en Chiaro uit het land der stieren warnew treruggekeerd. De les Italiaans bestond voor uit huishoudelijke mededelingen en een verhaal over zigeuners, gekken, forenzen en het vuil van de romeinse metro. Mensen uit Lima, Mexico of Cairo zouden het kunnen begrijpen. Nadat ieder zijn weg had gevonden nam, onze Amsterdammer vervolgens dezelfde metro om thuis op de bank ineen te zakken en het Telegiornale over Craxi uit een te zijn wijden.

Tags: Politiek

Caro figlio,

Vanuit de Nederlanden kwamen jij en wij naar Rome. Vanuit die wetenschap zingen wij niet van oorlog, maar wel van Rick die door het lot van het leven verjaagd naar Italie kwam aan het Lavinische strand, veel over landen en zeeen geslingerd door de wil van de wetenschappers,waaronder hijzelf, door de hartstocht naar kennis en avontuur gekweld, totdat hij zijn stad zou bereiken en zijn gedachten tot in Latium zou brengen - de oorsprong van het geslacht der Latijnen, van de vaders van Alba, van de hoge muren van Rome.

Muze, zeg mij waarom, waardoor gekwetst of bedroefd, Rick, even uitblinkend door vroomheid als Aeneas, zulk een reeks van gevaren, zoveel leed wilde verduren. De vroomheid zou zich juist rond Natale 1999 uiten, aan de vooravond van het nieuwe millennium Aan het begin daarvan kende de regerende paus, de bisschop van Rome, zo’n grote betekenis toe. Wij waren met jouw hulp daarbij. Mede aan de hand van Vergilius werden wij, eveals Dante en Beatrice, langs onverwachte paden geleid.

Op het vliegveld haalde je ons op. We moesten heel lang op de koffers wachten, maar die verschenen niet. Dat zou de volgende dag gebeuren. Het wachten bleek alleen maar een kwelling om ons op de proef te stellen.

Vanuit de hemel werd ons dit duidelijk gemaakt. Want daarna kwamen, als genezende tegenstelling, heerlijke dagen vol gezonde beweging (ik zag dat niet altijd zo, want ik wilde al het schoons in alle rust bewonderen, maar dat ligt geheel aan mijn tempo-gevoel), vol prachtige kunstwerken, en vol gezelligheid. Jeugdjaren en jaren van ouder worden kwamen op natuurlijke wijze samen in de uitdrukkelijke oudheid der klassieke kultuur. Ook de Griekse invloed ondervonden we, zowel tot uiting komend in de Romeinse kunstwerken, als in onze eigen beleving toen we in Ostia na veel inspanning de zee bereikten. We riepen immers op het moment dat we de zee bereikten, in onze eigen bewoordingen, “Thalassa! Thalassa!”Je hebt ons een onvergetelijke impressie gegeven van de aspecten van het Rome met als uitgangspunten lijn 8 en de “oude” Piramidevorm. Aspecten, want bij ieder bezoek wisselt de indruk van Rome. Hoe je Rome ziet, hangt ook sterk af van degene die je ontvangt en met wie je reist. Wellicht kan ik je hartelijke gastvrijheid niet beter omschrijven, want we hebben genoten. We sliepen heerlijk op het matras, en koesterden ons eten en onze dranken in het verscholen licht van de huiskamer. De lichte schemering deed ons eerbiedig beseffen dat we het Licht van Rome nooit geheel zullen begrijpen. Alles deden we onder het oog van Johannes XXIII en met de zegen van Johannes Paulus II.Onze dank, en wij wensen je toe dat je je verblijf in Rome als een vruchtbare ervaring met je meedraagt.

Il Tuo Padre

Gewekt door de Japanners die nog voor het rijzen der zon zon opstonden vertrokken onze helden alvroeg om naar Pompei te gaan. Op Napoli Mergellina, een oude Rococo station, dat omgebouwd was tot station in een van de weinige metrolijnen die in Napels wel voor de voor de Eeuwisseling gebouwd werden. De metro bracht ons door een oude tunnel naar Piazza Garibaldi. Hier stapten we in de Circumvesuvio, de regionale trein naar Pompei. Samen met de Aanwezige Argentijnse Aristocratie ontdekten we dat de opgravingen toch een overstap nodig hadden.

Even later slenterden we door de straatjes van Pompei/. op sommige momenten kon je de angst van de mensen die uit de slagerijen renden, van het Forum vluchtten of uit de Tempel schreeuwden voelen. Op andere momenten verbaasde je je over de pornografische fresco's.

Neapolis. Eindelijk zou Rick de stad in het oude Magna Graecia te zien krijgen. De wekker ging vroeg, om meer tijd te hebben in de stad waar Diego Armando Maradona nog werd verafgood.
In het koude Rome, schoot het eerste dag des heres van het nieuwe jaar nog niet echt op, zodat de trein van 9 uur gemiost werd. toen we het 'Bordello'van de rijen hadden doorstaan bleek dat de zondagsrust bovendien ervoor zorgden dat de trein van 10 uur niet ging. Eerst werd dus uitgebreid ontbeten.

De treinreis is misschien wel het mooiste van een uitje. De vraag is ook lang niet altijd waar je naar toe gaat, maar waar je langskomt. We reden langs de Lupinische alpen, waar we bergtoppen met sneeuw zagen, over bruggen en langs steden. Zo zuidelijk warn onze Noorse goden nog nooit geweest.

Toen we aankwamen liepen we zonder veel voorkennis, als Charles Dickens 'Pictures of Rome' de stad in. we troffen de verwachte chaos aan, maar ook schitterende binnenstraatjes en schattige kerkjes. Toen we eenmaal een kaart en gids (de eerste boeken die met 00 gedateerd moeten worden) hadden gescoord, vertrokken we naar het koninklijk paleis van de Bourbons Deze hadden in het settecento over Napels geregeerd. hoierachter lag de Sam Francisco di Paolo.

Toen we op het Piazza di Trieste e Trento onze jeugdherberg hadden gebeld, bleek dat deze op loopafstand lag. Onderweg troffen we een sprookjesachjtig uitzicht over de baai. de lichtjes van de stad schitterden aan de overkant, zodat we snmapten wat Goethe bedoelde toen hij op 27 februari 787 schreef dat iemand nooit ongelukkig kon zijn, zolang hij terug kon denken aan Napels

Eenmaal aangekomen troffen we een gespannen japanner en een onwillige deur aan. toen die met de masterkey geopend was ploften we uitgeput neer. Zo werd het adagium "vedere napoli e poi muori wel erg snel bewaarheid. Na een uur waren we zo ver dat we ons op het eten konden richten. Napels, de plek waar Regina Margeritha haar naam aan stads' beroemde uitvinding schonk: de Pizza

Na geconstateerd te hebben dat de restaurants op de boulevard ietwat boven ons studenten budget uitkwamen, vonden we vlak bij ons' Ostello een pizzeria die er erg gezellig leek uit te zien. Leek, want binnen was het fel licht en vergat de bediening ons. Toch gold ook hier: hoe ongezelliger een Italiaans restaurant, hoe beter het eten. De pizza was erg goed, met heeeele grote stukken inktvis

Tegen drieën konden we ons aan het bed ontworstelen, waarna we nu echt geconfronteerd werden met de rotzooi. Nadat contact was gezocht met geliefden in verre buitenlanden en een ontbijt met tompouce was verorberd vertrokken we voor een rustige wandeling door Villa Pamphili, waar we rustig filosoferend wakker konden worden. Hiervan teruggekeerd werd samen met de fransen het huis gereinigd, waarna een Gouter met ragout dit afrondde.

Het begin van het jaar had voor weinig problemen gezorgd. De diverse telegiornales toonden feestende mensen van Tonga tot New York. De eerste avond van het nieuwe jaar werd rustig doorgebracht in verband met de reis van de volgende dag. Een zalmpasta werd afgerond met een mooie witte wijn, waarna de studenten gingen slapen, net nadat Marco was opgestaan.

Op deze laatste dag van het jaar pakte La Repubblica groot uit met een stuk dat Bart het Nederlandse programma "Grande Fratello" had gewonnen. Ze wist nog niet dat ook Italië hierdoor geteisterd zou gaan worden. We bleven op de Nederlandse tour omdat we inkopen gingen doen voor Oliebollen. We waren even de olie vergeten, maar toen kon het grote bakfeest beginnen.

Zonder frituurpan is het meten van de temperatuur van kokende olie toch wat lastig, zodat de eerste exemplaren enigszins zwart uit de pan kwamen. De exemplaren daarna konden wel door de beugel, hoewel het natuurlijk de vraag was, wat de traditionele AD oliebollentest er van zou vinden.

Ondertussen was Marco met Antonella binnengekomen met een grote hoeveelheid boodschappen. Ook in dit huis zou namelijk een Capodannofeest worden gegeven. Onze gastarbeiders hiewlpen natuurlijk een beetje het huis op orde te brengen. Tegen acht begon dit feestje. De door de gasten meegebrachte dranken smaakten onze helden goed en over de oliebollen wist een Italiaanse kunstenaar uit te roepen dat ze smaakten "Come un Orgasmo"



De aanwezige Fransen en Nederlanders waren inmiddels begonnen met dansen en gaven de aanwezige Italo's een lesje in dansen. Vooral de beroemde dans uit Pulp Fiction, waar de vertolking van Travolta en Thurman bleek bij afstak, oogsdte respect. Toen de klok elf uur sloeg vetrokken onze hollanders. naar de Beurs van Rome. Hier zou hun Techno capo danno plaatsvinden. Aangezien het OV toch iets eerder was gestopt dan beloofd bracht de taxi hun vlak voor 12 op de dansplek.

De massa begon te tellen en op het moment Suprème bevond Rick zich tussen twee mooie vrouwen die hem een gelukkig millennium zoenden. Het feest kende twee zalen. een hele volle met commerciële muziek en een waar via Satteliet Jeff Mills en Carl Cox speelden. Drank was bizar duur, maar de fles water leidde tot vele ontmoetingen met mooie vrouwen (en helaas ook onhandige Italianen) Na vierwen trok RJ het minder, en werd het kouder en dus werd - na nog een gabber intermezzo- terugreis aanvaard.

De 7 kilometer moest nu helemaal per voet worden afgelegd,vanuit het EUR, via Piazza della Radio terug naar Monteverde. Hier zou je normaal nooit komen, maar taxi's waren overbezet, terugrijdend van het volksfeest op Piazza del Popolo. Jasper vond het minder, want hij had niet echt loopschoenen aan. Toen we uiteindelijk thuis kwamen voelde de Twent zich ook minder, met voorspelbare gevolgen. Het was half zeven.


Zelfde plaats, ook Jeff Mills, 8 jaar later exact.

De ambities om vroeg op te staan werden ietwat gesmoord door de aanwezige Fransen, welk aantal gestegen was tot 6. Steeds wanneer de Twentse midas de douchedeur aanraakte, bleek een Fransman hem aan in onbruikbaar goud veranderd. Ondertussen had de gek nog wel een Athletische prestatie verricht door te gaan hardlopen in Villa Pamphili (9 jaar later een plek waar Khadaffi zijn tenten opsloeg). Hoewel ook daar, zoals hij zelf zei, niet de ware Pantani in hem bovenkwam, doordat hij zich niet gespaard had op het vlakke.

Hierna werd een nioeuwe touristische route opgezet. Onze helden konden door de ervaring van dinsdag nu gratis de Domus Aurea in. Nu kon met licht van de schitterende octagonaal genoten worden. Na deze ideale plek voor champignons,deden ze een rondje Thermen van Caracalla, het Lateraan met de hjeilige trappen. Onze helden gingen keurig op de knieën omhoog, al waren ze Quinten uit Mulish 'Ontdekking van de Hemel' zelf. Het laatste stuk was niet te doen, niet door vermoeidheid, maar door de massa pelgrims. De top werd dus maar bereikt via de trappen ernaast.

Metro A werd genomen naar de piazza del Popolo, om vanaf daar de Via Corso in te lopen. De creditcard brandde in de zak bij de ex-BEC-penningmeester het zien al dat Valentino en Versace. Thuis was Marco eindelijk gearriveerd met de sleutel van de brievenbus, zodat na zes dagen eindelijk kon bekeken worden welke kerstkaarten zich hadden opgestapeld.

De fransen hadden een flesje Pastis geopend, zodat de herinneringen aan Marseille 1997 boven kwamen.
Dit was de opmaat tot een filosofische avond, mdie twee café's verder zou eindigen met een wetenschappelijke analyse van de correlatie tussen de hogere condoomprijs in Italië en het aantal keren dat de gemiddelde Mario het deed.

Onze vakantievrienden sliepen natuurlijk wel uit. Hierna moest onze romein natuurlijk weer het toeristische rondje maken: St Pieter, Spaanse Trappen enzo. Wel zorgde hij ervoor dat er nieuwe elementen in de route werden opgenomen. Naast een excursie over de Via Veneto, werd de crypte der Capucijners bezocht. Deze orde had toen zij naar haar huidige kerk dichtbij Piazza Barberini verhuisden hun doden meegenomen. Dit resulteerde in zalen vol kunst gecreëerd met beenderen. De symbolen en skeletten deden onze helden vol respect rillen.

's avonds werd de Hollandse dis genoten. De boerenkool met worst deed onze studenten eraan herinneren hoe zij drie jaar tevoren de helden op het IJs met een Beerenburg in de hand de helden een hart onder de riem staken

De koppen in La Repubblica bevestigden wat wij de hele nacht om ons heen hadden gehoord. Heel Europa werd geteisterd door Noodweer en Rome bleef niet achter. Toch vertrokken we onder een schraal zonnetje richting policlinico om de familie de universiteit te laten zien. Bij het standbeeld van Minerva brak echter de hagel los.



Toen we iets voor één bij de rondleiding bij het Domus Aurea, het gouden huisje van Nero, waren gearriveerd leek het echter mee te vallen. Nadat we een aantal zalen waren afgedaald en de eerste fesco's hadden bewonderd sloeg echter het noodlot toe. Het licht viel uit. We voelden de geest van Nero om ons heen waaien. we kregen nog wel nieuwe kaartjes voor overmorgen.

De ouders werden na een lichte lunch op de trein naar het vliegveld gezet, waarna onze avonturier eindelijk weer even alleen was. Maar niet voor lang. Ook Rick vertrok naar Fiumicino om daar onze Twentse held op te wachten Zijn vliegtuig arriveerde op dezelfde tijd als het lufthansaluchtschip van zijn ouders een week eerder. toen het beeldscherm steeds positievere tijden aangaf kreeg onze naiëveling hoop dat ze de laatste trein zouden kunnen redden. Tuurlijk - om de Twent te citeren - misten ze de laatste trein op 2 minuten. Ze waren veroordeeld tot een Peroni, om nog enige tijd op een donker Fiumicino te wachten, alvorens de reis naar Monteverde aan te kunnen vangen.

Het kerstgebeuren was eindelijk voorbij, dus alles was weer open. We vertrokken aan het einde van de ochtend om - na een collosseum en forumommetje - kaartjes voor het Domus Aurea te kopen. Deze dag was vol, maar voor morgen kon het. De beklimming van de Esquilijn werd als ware Pantani's voortgezet naar de Santa Maria Maggiore, de enige basiliek die Rick nog niet had gezien.


Ze was al gesticht in 432 door Sixtus III en vormde Bernini's laatste rustplaats. Na de koffie op het Piazza della Repubblica gingen we naar Flaminio. Hier werd via het DPTU en het Instituto Olandese een wandeling gemaakt door de heerlijke villa Borghese naar de tweelingkerken op het plein van het Volk. De avond werd besloten in een pizzeria met een schitterende klassieke pasta deeg kneed en snijmachine, en schonk een koppige wijn.

Ook deze dag zou onze Romein voor gids mogen spelen. Guus kon eindelijk een serieuze opgraving gaan bekijken, We gingen richting Ostia. Eerst werd de San Paolo buiten de muren nog even bezocht, waar onder het toeziend oog van 224 pausen de illussie dat dit multi-purpose tripje vlekkeloos zou verlopen de grond werd ingeboord. We misten de trein. In het schalks opkomende zonnetje werd toen maar een koffie genuttigd, hoewel ook hier weer het principe moest worden uitgelegd, waarom tijdens/na het pranzo nooit Cappuccino mag worden genuttigd.



Ostia bleek de afgelopen maand niet veel veranderd, maar er werd natuurlijk een nieuwe dimensie aangegeven nu we dicht bij het huis van Mireia waren. Ook werd onze held toen hij vredig een trekje van zijn Gauloise nam, bovenop een Romeinse ruïni, wreed weggestuurd door een fanatieke beheerder. Het park ging sluiten. De treinreis werd voortgezien naar het nieuwe - Lido di - Ostia, waar we droevig moesten constateren dat de Adriatische kust haar mooiste stranden had moeten afgeven aan de commercia. We konden slechts terecht op een kiezelstrand. Na een broodje vertrokken we van de woonplaats van Rick's toekomstige getuige, naar zijn overheerlijke pasta in Monteverde.

De wekker ging al vroeg, omdat we vandaag de paus wilden zien. We namen het risico van een hele drukke tram door met het openbaar vervoer te gaan, maar gelukkig kende onze planoloog Rome al goed genoeg om een bus te pakken die net iets verder van het vaticaan stopte, maar wel leeg was. Voor de Sint-Pieter werd nog Universiteits en Michelangelo's infectiepreventie kleding aangeschaft, waarna het wachten op de nonnen begon.

Om 12.05 was het zover. De paus verscheen op het podium. Na een inleidng over het Giubeleo kwam het Urbi et Orbi. Nederlands kwam al als vijfde taal. Onze kleine delegatie uit het vaderland deed zich zo luid mogelijk gelden, waarna de paus zich kon storten op minder belangrijke talen. Om één uur was hij klaar, waarna Rick - na lunch en geworstel met een telefoonkaart - voor gids kon gaan spelen. Nadat we via de heilige poort de Sinter-Pieter waren binnen getreden, en via de Brug van Hadrianus het Piazza Navona bezochten kwamen we aan bij het Pantheon. Hier wilden de net uit Nederland overgekomen barbaren - slechts een paar meter verwijderd van de officieel lekkerste koffie van Rome bij Sant' Eustachio, koffie gaan drinken bij de MacDonalds.


Hierna vertrokken we naar Bernini's Spaanse trappen met als doel vandaar huiswaarts te keren. Op eerste kerstdag reden er echter geen bussen aldaar na het begin van de pomeriggio. Na een bezoek aan Dolce Vita land werd dus maar de taxi naar huis genomen. We zouden bij een Pizzeria in de buurt eten, maar deze was gesloten. In Italië hoort eerste kerstdag echt bij la famiglia. Er werd uiteindelijk als kerst diner Chinees genuttigd - Zij trokken zich niets aan van dergelijke tradities

Het begin van het Anno Santo. Vandaag zouden de Heilige deuren in de Sint-Pieter opengaan. De Lindemannetjes konden zich er echter voorlopig niet mee bezig houden. Na het ontbijt, een staande Cappucho met een Cornetto, en de markt vertrokken ze naar het vliegveld om daar de koffers op te halen. De Lufthansa bleek ditmaal wel in staat het goede te doen en al snel konden we een kopje koffie met koffers gaan drinken.

Na de bureaucratie vertrokken we naar de Via Appia. In deze oude buurt was Rick nog niet geweest. Na een wandeling over de muur van Hadrianus, over de oude Via Appia en waar Petrus het "Domine, quo Vadis?" uitriep arriveerden we bij de beroemde catacomben van San Callisto. Deze waren helaas al dicht, maar een 70 jarig pater bleek nog bij de tijd te zijn door ons te wijzen op de site.

Nadat we thuis enigszins van deze inspanningen bekomen waren vertrokken we naar Trastevere. Hier had Rick een restaurant gereserveerd voor de maaltijd op kerstavond, en wat voor een. We begonnen met zalm om via een traditionele Spagghetti Carbonara en delicate scampi op een godellijke coupe met likeur uit te komen. Sdit alles begeleid met een heerlijke wijn een een ober die met Mama flirtte.



Vlakbij restaurant "Carlo", lag de Santa Maria in Trastevere. Volgens mij de mooiste kerk van Rome, in ieder geval na de 4 basilieken. Hier was de dienst. Een Amerikaan naast ons werd onwel, van de combinatie van kerst in Rome en de wierook. Zijn gezellin schreeuwde het uit. Tegen half twee vertrokken ze naar huis, voor een mooi stukje kerstbrood.

Vandaag zouden mijn ouders aankomen. Na een rustige dag waarin slechts email werd geschreven, spullen aan ex-bewoners werden afgegeven en een echte Italiaanse kersttaart, Pannettone, werd gekocht vertrok onze familie man naar Station Trastevere om daar de trein naar Fiumicino te pakken. Hij ging wat vroeg, omdat hij wist dat er geen treinen gingen 's nachts en hij wilde uitzoeken hoe laat de eerste bus ging. Dat was kwart over één.

Iets voor middernacht zag onze Romein zijn Nederlandse familieleden op de bagage staan wachten. Toen dat om half één nog zo was begreep hij dat er iets mis was. Om kwart voor één kwamen i suoi genitori dan ook met het verwachte bericht: de bagage was er niet, maar we konden morgen terugkomen.

De bus ging keurig op tijd, maar de chauffeur werkte niet echt mee. Eerst zeuren over de kaartjes. Dan niet willen stoppen op Piramide. Daar kon Rick immers via de tram snel naar huis. Nu moesten we naar Termini, op vervolgens daar de 78 naar Piazza Venezia en daar op nachtbus 44 wachten. Een eerste Cappuccino voor Guustaaf was daar wel mogelijk. dus dat was genieten.

Op de zeventwintigste trouwdag van zijn ouders bestond het werk van onze modelzoon vooral uit het voorbereiden voor hun bezoek. Het huis werd goed gestofzuigd, de kamer opgeruimd, de was gedaan.

Hierna vertrok hij naar de stad, naar zijn email. Hieruit bleek dat Jasper hoteldebotel verliefd was. Hij zette zich daarna aan een Queeste voor een kado. Het werd uiteindelijk een kalender. Ze hangen zelf immers meestal de meest vreselijke kalenders op het toilet. De gedachte aan de 'spaarpottenkalender' doen bij Rick nog steeds de haren ten berge rijzen.

Vervolgens werd Trastevere binnengetrokken om een restaurant voor eerste kerstdag te reserveren. Trastevere is hierin echt de Pijp van Rome dus al snel werd een leuk uitziend restaurant gevonden. We zullen zien of het ook lekker is.
De avond werd voor de tweede keer op rij gevuld met telefoon uit Spanje. Was het gisteren Carolina die van alles vergeten was in Rome. Vandaag was het Mireia. Het blijft een mooi gevoel: als Nederlander in Italië gebeld worden door een Spaanse.

Het begin van de winter betekende ook in Rome een koude dag. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er in het Italiaans maar één letter verschil zit tussen Inverno (winter) en Inferno (hel). Rick had al dagen de correspondentie met het vaderland verwaarloosd, dus hij trok naar de stad om daar wat aan te doen. De tram voor hem ontspoorde echter, waardoor onze Vvi’er zich plotseling in een File eterna in Trastevere bevond. Rick herinnerde zich wel dat er dichtbij deze plek zich ook een internet café bevond.

Het internetcafé was ergens diep in de kelder van een boekhandel. Het was een Linux-systeem, dus Rick mailde dat maar even aan zijn nerd-vriendjes. De avonturen van de afgelopen dagen konden zo in ieder geval worden verspreid naar het verre Noorden. Na teruggekeerd te zijn in het Monteverdiaanse vroeg Antonio of onze vreemdeling niet mee wilde naar de bibliotheek, waar de man uit Foggia iets moest opzoeken voor een rechtszaak waarin hij verwikkeld was. Zoals Virgilius aan Dante zei (Inferno, IV). ‘Andiamo, ché la via longa ne sos pigne’. We reden door de periferia. Hier was al jaren geen planoloog geweest. Het was een jungle van afgesloten straatjes, en filevorming op de raarste plaatsen.



’s Avonds kwam Francisco en Charo eten. En aangezien er ook een vriendin van de Fransen was besloot onze Pugliaanse chef maar flink te gaan koken. Antonio maakte een weergaloze maaltijd voor 8 personen. Met veel wijn werd ook dit een mooie avond, vooral ook voor Marco, die ineens met een nieuwe vriendin op de proppen kwam.

De wekker ging al om half negen, maar Rick bleef nog even liggen, waar door hij wel erg laat op college kwam. De professor vond het concept van onze slaapkop goed, dus Rick heeft de komende weken weer wat werk te doen. Hierna vertrok ons druk bezet baasje naar de mensa om voor het laatst de maaltijd te delen met Judith en Carolina, die de volgende dag naar huis gingen. De mensa was op deze dag in een feeststemming. Er werd champagne geschonken en Panettone, een Italiaanse kersttulband, uitgedeeld. De foto’s van de afgelopen feesten werden bekeken en na een laatste kop koffie klonk het ‘Ci Vediamo’

Op de Via Flaminia bleek dat Rick wel was gewaarschuwd voor de staking, maar dat het interne communicatienetwerk van de Via Jenner gefaald heeft. Marco dacht dat de Amsterdammer nog sliep, terwijl hij in wezen al op pad was. Na een plan te hebben gemaakt voor de komende weken vertokken onze studenten naar een Chinees restaurant vlak bij de Sint-Pieter. De vakantie moest natuurlijk worden gevierd. Onze veelvraat at een basale babi pangang variant en dronk chinees bier, Tsjing-Tseo.

Thuis bleken de Carthagers na twee Punische oorlogen nog niet verslagen. Rick versloeg, spelend als het volk van koningin Dido de Romeinen. Rick kon zo zijn nieuwe stadsgenoten op hun tekortkomingen wijzen. Cato had gelijk toen hij zei ‘Cetero censio Cartaghinem delendam esse’

In qualche luogo del percorso Firenze-Roma, 19 dicembre 1999

Appena mi sono svegliata e Rick mi ha chiesto di scrivere nel suo diario, non potevo rifiutare l’offerta. Abbiamo passato un buon fine-settimane Firenze, non abbiamo visto i grandi musei, ma abbiamo passegiato per le stradine della città, l’ambiente natale che sentiva nell’aria, la gente camina le vie del centro. Noi, turisti, siamo rimasti con la bocca aperta davanti alla belleza,, così mi piacerei chiamare alla città perchè ogni angolo, ogni strada, ogni piazza visto ha la belleza in se, La città ci ha colpito, sembra che a ognono di maniere diverse, per fortune, sempre ricorderemo nostro primo viaggio a Firenze

Carolina

Pas na een douche voelde Rick zich weer enigszins mens. Toen hij wat hersteld was vertrok hij naar het station om te kijken wat de handigste trein was. Ze besloten naïef om om zes uur terug te gaan. Hierna werd de nodige cafeïne en nicotine aangeschaft zodat ze weer verder konden gaan. Onze kunstliefhebbers vertrokken naar de Santa Croce, die pas om drie uur zou open gaan. Op de Piazza Santa Croce was er bovendien een ijsbaan, die ook op dat tijdstip zou overgaan. De volgende stap was de Piazzale Michangelo; hier kan men onder het toeziend oog van de David schitterend neerkijken op de stad met de lelie in het wapen. Onze helden namen een broodje met prosciutto di Parma en genoten.

Toen ze om drie uur weer terug waren op de Piazza Santa Croce bond Rick de schaatsen onder. Onze Rintje Ritsma schaatste met botte ijshockey schaatsen subtiel om alle vallende Italianen heen. Hij had zich niet meer zo Hollands gevoeld sinds hij begin december een rookworst ontdekte in zijn tas. In de Santa Croce werd eer bewezen aan de tombes van Dante en Macchiavelli. Deze waren helaas beiden leeg, aangezien de Florentijnen nog wel eens hun beroemdste inwoners uit de stad jaagden in het verleden. Het koude Florence werd afgesloten met een warme Chocolade, die hier ook echt uit gesmolten chocolade bestond, met room in een extra kannetje.

De trein van 18.12 bleek achteraf een wat mindere keuze. De eerste vier stations werden doorgebracht in een snikheet halletje met iets teveel mensen. Zo ongeveer moet Dante’s Purgatorio eruit hebben gezien. Toen Rick eenmaal kon zitten moest hij nog een plan op stellen voor zijn Tesina. Het moest een vergelijk worden van assessment methoden voor EU-progjecten in Nederland en Italië. De buste van Dante die onze hoofdrolspeler had gekocht keek begripvol op hem, want Rick zag er moe uit:

‘Oh quali, io vidi quoi che son disfatti
Per lor superbia! E le palle del’oro
Fiorenza in tutti suoi gran fatti’
(Paradisio, 16)

Om 5.45 ging de wekker om aan de bedevaart naar de stad van Dante te beginnen. Antonio was ook al op en kon dus mooi onze pelgrim naar de metro brengen. Hierdoor was hij wel erg vroeg op Termini. Aldaar realiseerde onze verstrooide professor zich dat hij zijn paspoort op de Via Jenner achtergelaten had. Dit zou later nog gevolgen hebben. Na een Cappucino met Carolina te hebben genuttigd verschenen ook wonderwel Judtih, Israel, en Jorge, allen notoire laatkomers, op tijd, zodat om 8.12 de teein naar de stad van de Medici kon worden genomen.

Aangezien het gezelschap geheel bestond uit armlastige studenten, werd niet de Eurostar maar een boemeltje genomen. De trein stopte op vele plekken waar onze hoofdstedelingen geen huis konden ontdekken. Toen Carolina en Rick even voor een Gauloise overwipten naar de rokerscoupé zagen ze bovendien iets heel engs. Aveviamo Paura! Een jongen en een meisje, klaarblijkelijk een koppeltje hadden exact hetzelfde Tommy Hilfigger truitje aan. Ze hadden exact dezelfde bril op; daarnaast bewogen ze ook exact hetzelfde. Bulderend van het lachen zochten onze helden hun eigen coupé weer op.

Om twaalf uur kwam de trein aan in Florence om te ontdekken dat de jeugdherberg, dichterbij diegene waar Rick tot ontsteltenis van de aanwezige Engelsen, in 1994 had bewezen dat Groot-Brittannië en Somalië beiden derde wereldlanden waren, tot halfdrie gesloten was. Dus werd de stad ingetrokken. Iedereen viel het op hoeveel schoner Florence was dan Rome. De lucht herinnerde de longen voor het eerst sinds lange tijd eraan hoe zuivere lucht smaakte.

Als voorzitter van de Buitenlandse Excursiecommisie van het Groene Hart in 1997 kende Rick de stad al. Masr na twee maanden Rome scheen de stad hem heel anders toe. Florence leek een moderne, bijna West-Europese stad in vergelijking met de Città Eterna. Het Palazzo Vecchio en Brunelleschi’s koeppel van de Duomo waren natuurlijk schitterende als altijd. Toen Rick op de Ponte Vecchio naar de Arno tuurde moest hij denken aan de woorden die Macchiavelli geïnspireerd door deze rivier in ‘Il Principe’ schreef over hoe zelfs grote heerser de omstandigheden niet altijd kunnen beheersen.

‘Et assigmiglio quella una di questi fiumi rovinosi che quando si adirano allagna e piani, rovinano gli alberi e gli edilizi. Lievano da questa parte terreno, pongono da quella altra: ciascuno fugge loro dinanz, ognono cede all’impeto, loro sanza potera in alcune parte obstare. E benché sleno così fatti, non resta però che gli uomini, quando sono tempi questi. Non vi potessino fare provedimento e con ripari e con argini.’ (Macchiavelli, Il Principe, Hoofstuk 25)

Toen de reizigers na de lunch op de Piazza della Signoria tegen drieën terugkeerden naar de jeugdherberg terugkeerden, troffen ze een vrouw die het woord bureaucratie op haar voorhoofd geschreven had. Ze wilde de Spanjaarden en Holanders zonder paspoort geen onderdak verschaffen. Zou het zo aflopen als n 1997 toen Rick zijn paspoort was vergeten en uiteindelijk bleef slapen bij de lokale mafiabaas van Plovdiv? Deze herbergier wees Rick-Jozef de deur, zoals bijna precies 2000 jaar daarvoor met Jozef en Maria was gebeurt in Bethlehem.

Geluk bleek de stroom van het fortuin de Romeinen gunstig gezind. Buiten het Hostel deelde een Pools meisje flyers uit voor een ander Hostel, de Keiko Inn, genoemd naar de Japanse vrouw van de eigenaar. Hier zou het paspoort geen probleem zijn. Dit Ostello was gelegen op het Piazza San Giovanni. Dit bleek het voorplein van de Dom! Het voelde als een huis met twee kamers. Het had geen receptie, maar was goedkoop. We besloten het te vertrouwen, want we zouden meteen de sleutel krijgen. Hierna vertrokken we weer de stad in.

Uw schrijver gaat hier niet beschrijven hoe mooi Florence is. Ik kan alleen maar zeggen dat de lezer er heen moet. En dan nog een keer. Dit bezoek was Florence, mede door het jaargetij, weer heel anders. De reizigers liepen langs het Uffizi en het huis van Dante. Ze bewonderden zijn beeld en citeerden zijn werk.

Van een Australiër kregen onze hongerige toeristen een tip voor een Pizzeria, die erg lekker en goedkoop was. Ze misten nu wel de beroemde Toscaanse biefstuk. Tegenover het restaurant lag een Ierse pub. Hier werd de avond besloten. Tegen half drie gingen ze slapen. Behalve Israel. Rick merkte om halfdrie ineens op dat het ijzeren hek van het bed boven hem in zijn bed lag. De volgende dag trof hij in dat bed niet alleen Israel aan, maar ook een Australische.

Mireia was al enige tijd uit bed gestapt om de laatste inpakacties voor haar reis naar Barça te verrichten. Rick wist het nog te rekken tot elf uur, maar toen richtte de toorn van de Barcelonese zich op hem, tenzij hij er op dat moment uit kwam. Mireia ging deze dag voor de kerst naar haar ouders. Ze zou pas eind januari terugkomen, aangezien ze ook nog examens moest doen. Er ontstond dus ineens een leemte in Ricks leventje, maar daarmee natuurlijk ook weer libertà. De reis naar Spanje begon met twee treinreizen. Eerst naar Piramide en vervolgens weer naar Fiumicino. Alle dorpjes onderweg werden aangedaan, maar het is voor Italiaanse begrippen een perfecte verbinding.

Op het vliegveld werd nog een laatste koffie, en in Adria’s geval zelfs al een eerste bier gedronken, waarna een voorlopig definitief afscheid volgde. Rick vertrok snel om ook nog college te volgen. In de trein terug las hij in La Repubblica hoe het kabinet D’Alema een doodstrijd voerde. Ook het 51ste kabinet na de tweede wereldoorlog was een kort leven beschoren. Het college bleek niet veel meer dan een aansporing om maandag een outline voor een paper op te schrijven. Garano worstelde verder met een, op Uvalon gelijkend, evaluatieformulier. La Sapienza hoopt eindelijk eens de onderwijskwaliteit een beetje te verhogen.

Thuisgekomen lag er een Southparkkerstkaart van Linda. Hij droog de opbeurende tekst: ‘It’s cold, it’s dark and it suck: Merry Xmas’ Rick besloot dan ook maar vroeg zijn bed in te kruipen. De avond werd nog wel gevult met ratatouille en Antonio, die de Godfather imiteerde. Het was alsof Marlon Brando nooit gestorven was, toen de man uit Foggia zijn schorre stem liet klinken. En Judith belde, om de reis van de volgende dag te bespreken.

Staken. Een nationale hobby van de Italianen. Het OV lag weer eens plat, zodat Rick de enige van zijn werkgroepje was die ondanks de ‘sciopero’ de universiteit kon bereiken. Na enige Carla-geknuffel nam onze held toen maar plaats op terrasje op de Piazza San Lorenzo, waar onder het genot van een Cappuccino hij deze pauselijke geschiedenis verder optekende.

Op weg naar de Città Universitaria bleek pas echt wat de staking tot gevolg had. De overvolle bus passeerde de stakers die droevig voor zich uitkeken op de largo Santa Susanna in de stromende regen. Een carabiniere hield uit medelijden zijn paraplu maar boven een aantal stakers, die hij eigenlijk in toom moest houden. Toen de bus even later stilstond op Termini brak een volksopstand uit die Italië niet meer gezien had sinds de dagen van Giuseppe Garibaldi. De drukte van Rome had Dante ook al eens vergeleken met een deel van de hel. Terecht zoals nu bleek.

‘Come i Romani per l’essercito molto,
l’anno del giubeleo,su per lo ponte
hanno passar la gente modo colto,
che dal’un lato tutti hanno la fronte
verso il casllo en vanno a San. Pietro
da l’altro sponda verso le monte’

De laatste les Italiaans voor de vakantie kreeg door de staking ook een heel eigen karakter. Er kwamen maar vijf mensen opdagen. Alessandra besloot dat we in plaats van naar Maria’s praatje over het neo-realisme in de Italiaanse cinema, met Visconti als haar voornaamste vertolker, te luisteren, te vertrekken naar een afstudeeropdracht van musicologie. De tijd die we hier doorbrachtten, onder begeleiding van een doedelzak, besteedden Rick en Silvia vooral aan een hevige strijd op het slachtveld dat men kamertje verhuren noemt.

Tegen zevenen vertrok Rick met Jorge richting het huis van Judith, waar een diner zou worden gegeven. Onze medegenodigden troffen we op Termini, met enige vertraging, die Renate heette, vertrokken we naar de Valle Aurelia, het tijdelijke einde van Metro A. In Casa Judith troffen we Sangria en de huisgenotes van Judith. Zodoende werd het weer een mooie avond, met als hoogtepunt de masseersessies door Rossie, een der huisgenotes. Rick kreeg ook noh een kerstcadeautje van Mirieia, Cesare Pavese’s ‘La luna e il falo’, de maan en het vagevuur. Een naam die aangaf hoever Rick nu van Dante’s purgatorio af was.

Tegen half twee vertrokken de helden naar de stad om daar nog een feestje te bouwen. Het feest werd georganiseerd door Roma Tre, een andere Romeinse Uni. Het was zich echter niet te vergelijken met La Sapienza, zodat Rick al snel werd meegelokt richting Vitinia, waar het nog laat werd.

Om de ervaringen van de afgelopen dagen enigszins te verwerken, werd vandaag een rustige variant van het concept dag uitgekozen. Er werd ontbeten met Marco en oplettende lezers kunnen dan wel bedenken dat dat niet vroeg gebeurde. Een combinatie van speculaas en knakworstjes bleek wonderwel goed te smaken. Tegen drieën arriveerde onze held op de universiteit, waar hij een zware portie condizionale (io avrei trombato, lui avrebbe trombato) te verduren kreeg. Na een korte e-mail sessie werd al weer op huis aangegaan.

Daar werd voor het Franse gezelschap Japanse Tiriaki gekookt, wat voor hen een verrassende ervaring bleek.De avond werd doorgebracht met Chaim Potok’s ‘Omzwervingen’, een geshiedenis van het Joodse volk. Aangezien Rick zich ook een beetje in het beloofde land bevond, baande hij zich een weg door deze pil. De koelkast vertoonde rare kuren, zodat de enige logische beslissing werd genomen: we aten al het ijs op!

Nadat we tegen twaalven waren opgestaan werd een ontbijt genoten van Toast met Spaanse ham. Ondertussen werden artikelen uit de Volkskrant integraal in het Italiaans vertaald voor de nieuwsgierige Spanjaarden. Om halfdrie vertrok het gezelschap in de Mensa waar ook Judith, Renate en Adria waren. Nadat een ietwat koude Pizza was genuttigd werd het meertalig publiek wat Nederlands onderwezen. Ook bleek tijdens het updaten van adres en e-mail gegevens dat Rick ook vandaag moest feesten. Hij zuchtte om zijn zware bestaan.

Thuisgekomen waren Antonio en Beppe er. Laatstgenoemde vertrok al weer snel. Samen met Aurelien maakten de huisgenoten een schoonmaakrooster op de laptop van de Fransen. Antonio bleek naast een oversexte Italiaan ook erg gesteld op hygiëne; hij was dan ook verpleger. Telkenmale herhaalde hij de frase: ‘Tu devi Pulire’. Rick zou vanaf nu trouw zijn schoonmaak diensten volbrengen.

De foto-shoot van twee weken geleden had ook nog wat opgeleverd; ons model stond vanaf nu op de guest-list van de Jam. Dit bericht was bij hem thuis achtergelaten. Niet dat hij eerder ooit hoefde te betalen, maar toch. De Jam stond deze avond in het teken van het laatste Erasmusfeest van het millennium. Judith en Mireia werden opgepikt bij het Colosseo. Carolina nam haar huisgenote mee, bekend als ‘La Pelusa’, de ragebol. Het gratis bier smaakte goed, en Rick kreeg ook nog een T-shirt van de Associazione Erasmus, hoewel hij daar niet eens lid van was. Als een beroepssjacheraar, Tim Diehl waardig, gebruikte hij vervalste ID’s om het shirt te bemachtigen. Hij kan nu ook in de kleuren van La Sapienza de straten bewandelen, een uniform een Amsterdam intellectueel waardig.

Ook Italianen zijn geïnteresseerd in het ‘heilige’ Nederlandse planningsstelsel. Dit bleek op het eerste college van de dag. Garano gaf aan Rick een voorstel van het Italiaanse verbond van aannemers (Associazione nazionale construttori edili) voor een herziening van de Italiaanse planologische wetgeving. Hierin stond een uitgebreide analyse van de Nederlandse praktijk, vanaf de corona van onze regina Beatrice, tot de consiglio comunale. Hopelijk zal onze student hier nog wat aanhebben. Thuis werd verder gewerkt aan de kaarten voor het Latina-project, met op de achtergrond Rachmaninov. Hierna vertrok Rick naar de stad. Per e-mail stuurde onze arme stakker een noodkreet naar zijn ouders om meer geld, waar gelukkig snel op werd gereageerd.

Om 17u begon een workshop over het werk van Renzo Piano op de Facoltà. Dit is de geniale architect die ondermeer het Amsterdamse NewMetropolis en de nieuwe kerk voor de zalig verklaarde Padre Pio heeft gebouwd. Zijn werk werd uitvoerig belicht, maar helaas moest onze architectuurstudent snel weg. Omdat een meeting met zijn Latina-groep hem wachtte. Het geleverde werk werd besproken en Ricks colbertje werd elegant gevonden. Na een nieuwe afspraak gepland te hebben vertrok onze Odysseus naar het Piazza Repubblica, alwaar hij met Mireia had afgesproken om naar de film te gaan.

De film werd una relazione privata, een heel erg ‘franse’ film (liaison pornografique was de originele titel), waarin beschaafd werd verteld hoe mensen die begonnen om een ‘onschuldige’ fantasie te beleven, welke bleef onbekend, eindigden in een psychologisch drama. Na de film vertrok onze ‘liaison’ naar Vitinia, waar we Adria troffen. Hij was volgens Mireia jaloers op onze Amsterdammer geworden. Op een Barcelonees tijdstip werd daarna het avondmaal genoten waarna Beatrice Dante de eerste glimpen van het paradijs liet zien.

Door het wat rustige karakter van de vorige avond kon vroeg worden opgestaan. Na het stevige ontbijt, werd voor de laatste keer met Bas de stad ingetrokken. Voor de Go-kerstcadeautjes werden uiteindelijk boekenleggers met de werken van Rafaël en Michelangelo gekocht.

Thuis bleek Nederland aan Frankrijk, de Tsjechische republiek en Denemarken gekoppeld te zijn. Dit leverde natuurlijk discussie op met de afgezanten uit het land van de wereldkampioenen. Ook werd uiteindelijk een reden gevonden om de door haar geëiste kerstkaart naar Camilla in Denemarken te sturen. In dit huiselijke intermezzo leverde jongeheer Appelo zijn bijdrage aan deze memoriën, stierf Miriam van de spanning tijdens de strijd van de Romeinen tegen de veelvraten uit Bologna en belde Francisco op, om ook aan de zondagavond een bestemming te geven.

Nadat Bas veilig was vertrokken, met het geluk dat de spoorwegen slechts staakten in het zuiden des lands, vertrok onze dichter naar de Via Turati om Francisco voor de verandering eens nuchter te treffen. De Hollander en de Spanjool vertrokken, na de droevige constatering dat Francisco nog steeds geen pannen had en daarom steeds in de mensa of fuori moest eten en Rick dus heel blij was voor de Via Jenner gekozen te hebben, naar het Piazza Navona. Voordat ze het plein bereikten moesten ze echter elke geldautomaat proberen, aangezien die niet werkte, en maakte onze planoloog en onvergeeflijke blunder door de weg kwijt te raken. Hier kwam Charo met nog wat andere Spanjaarden opdagen en werden gezamenlijk een aantal soorten cerveza door ons panel van specialisten geproefd. De Spaanse delegatie vatte hierna het plan op om in Monte Sacro te gaan eten. Aangezien dat voor onze Monteverdiaan aan de andere kant van Rome lag, was het voor hem een prettige verrassing dat hij precies op dat moment Nico en Miriam tegen kwam. Rome is niet zo groot. Met het Frans-Italiaanse team werd nog een vin genuttigd en daarna werden Nico en Rick netjes thuisgebracht.

Na voor een treinreis van 20 uur aangenaam geslapen te hebben, wat uiteraard tegen elke verwachting inging
– tenslotte was ik in Amsterdam gewaarschuwd voor deze ‘dronkenmansreis’ – was het eerste dat ik zag de San-Pietro, hetgeen de ochtend meer dan opvrolijkte.

Op Termini werd een slaperige Romein aangetroffen, die naar de naam Rick luistert. Uiteraard was het eerste dat Rome mij te bieden had, een kopje Espresso, waarna het laatste stukje van de reis naar Vakantieoord ‘Lindeman’ kon worden voltooid. Gelukkig werd mijn nieuwsgierigheid naar de inhoud van de twee door Ricks moeder meegegeven tassen snel bevredigd.
‘Op naar Rome’ was het motto.

De eerste dag in een vreemd oord zal waarschijnlijk altijd wel de mooiste blijven.
Uw reiziger viel van verbazing in verbazing. Zelfs eenvoudige arbeiderswoningen
kwamen als waar kunststuk op mij over. Wij trokken van grasveld (Circus Maximus) naar Ruïne (Colosseum) en alles was prachtig. Ik was trots op mijn beslissing om naar Rome te komen. In de avond werd mijn eerste Italiaanse maaltijd genuttigd, die tot het toetje als eenvoudig doch voedzaam gold. Voor het toetje zelf schoten woorden echter tekort; het was als Rome zelf!

De tweede dagen werden mijn ondertussen vijf dagen oude schoenen op de proef gesteld. Maar dit was niets vergeleken bij wat mijn ogen hadden te verduren. Ook deze dag werden de wonderen van de oudheid bewonderd. De avonden werden ondertussen aangenaam gevuld met wijn, voetbal, Catalanen en uiteraard het wegwerken van de laatste energievoorraden die mijn lichaam bezat (dansen).

Het mooiste dat Rome naar mijn bescheiden mening te bieden heeft is Vaticaanstad. Twee dagen werden aan deze stad in een stad gewijd en geen moment heb ik rust gehad, Ik kan mijn niet voorstellen dat iemand gedachteloos kan blijven bij het zien van de Sint-Pieter, alhoewel het geïrriteerde Romeinse verkeer dicht in de buurt kwam; Barbaren zijn het!

De eerste helft van de week stond voornamelijk in het teken van de cultuur. De tweede helft werd vooral gewijd aan de
innerlijke mens, al dan niet in combinatie met Catalanen.Hier werd weer eens duidelijk gemaakt dat de Babyloniërs
zich niet met het begrip taal hadden mogen bemoeien, maar gelukkig blijven knipogen en dergelijke internationaal
bekend. Het mooiste voorbeeld was waarschijnlijk de Go-partij tegen een Italiaan waarbij Japans maar als
voertaal werd gebruikt.

Ik wil graag besluiten met het aanraden van vakantieoord ‘Lindeman’ Het ontbijt is altijd een verrassing, al blijft
gelukkig de koffie een stabiele factor. Kennis over Rome is ook in overmaat aanwezig en zeker na een paar slokken wijn slaapt het briljant.

Bas

De kans dat de Hollanders vandaag vroeg zouden opstaan was natuurlijk klein. Dat Mireia om twee uur belde was dan ook een beetje naïef,.Onze wakkere jongens werden pas gewekt door de heerlijke geur die de Franse keuken verspreidde.

Antonio had gemerkt dat ze erg laat thuis kwamen. ‘Hai Trombato?’ (Heb je nog geneukt?) was dan ook het eerste wat hij vroeg. Aangezien de Bourgondiërs op zondag toch minstens een degelijk ontbijt wilden gingen ze op inkomen uit. Naast ingrediënten voor een ‘English Breakfast’ werd ook gezocht naar frutseltjes om bij het Go-kerstfeest weg te geven. Mireia bleek trouwens al om tien uur opgestaan.

Na de twee lange nachten van donderdag en vrijdag werd dit een rustige avond. Een mooie fles witte wijn rondde de Pasta met Zalm af. Bas kon het vrouwelijk schoon op de Italiaanse TV waarderen. Onze Apeldoorner liet zijn glas wijn smaken. Op de achtergrond zong Louis Armstrong ‘It’s a wonderful world.’ Geluk is soms zo simpel.

Nadat tegen enen werd opgestaan, begon de dag niet echt voorspoedig. De kranten staakten weer eens, zodat de uitslag van Mallorca-Ajax een mysterie bleef. De pinpas wilde niet meer dan L. 100.000 uitkeren en de fotoboetiek was dicht. Hierdoor niet ontmoedigd vertrok onze Rick naar college. Garano, die vandaag een beetje op Bolkestein leek, ga een discourse over onteigening en het Italiaanse cijfer systeem; een 18 is hier voldoende; een 30 een tien. Terug stortte de hemel zich op onze batavier en toen hij de tram bereikte trof hij daar Bas die het ook niet echt lang met dit weer in de stad had uitgehouden. Thuis konden nu wel de foto’s worden gehaald en een flesje wijn gekocht omdat we bij Mireia gingen eten.

Om 7.10 werd in een opgedroogd Rome de reis naar Vitinia aangevangen. Op Piramide troffen Rick en Bas Judith en haar huisgenoten, die ook nog eens wisten waar we in dat dorp heen moesten en ze dus niet angstvallig moesten wachten op het station op een onbekende. Zij woonde in een mooi appartement, dat eigenlijk te netjes was voor de Amsterdamse studenten. Het lag wel op 20km van Rome. Spoedig arriveerden ook Andreas en Jorge zodat het Catalaanse feestmaal kon beginnen. Bijna iedereen had wel een flesje wijn meegenomen, en daarmee smaakte de tortilla en de pasta-variant nog wat lekkerder. Ook Rick mocht nog culinair helpen bij de Patomaco, een Catalaans Brood - Tomaat gerecht.

Daarna werd het een mooi feestje. Judith en Jorge hadden elkaar een beetje gevonden. Andreas en Bas debatteerden over Whiskeysoorten. Laatstgenoemde drank vloeide rijkelijk, naast de liters Sangria die Mireia bereid had.Rick had zich ondertussen met Mireia teruggetrokken, waar zij een complex persoontje bleek, maar toch ook de Ballon D’Alsace werd beklommen.



Uiteindelijk vertrokken de Nederlanders, samen met Israel, met de tweede trein. Op het station observeerden ze een man die de hele dag in een hokje van 70x70 werkte. Het enige wat hij volgens hen deed, was elke keer dat een trein passeerde, een kruisje zetten. De schoonheid van eenvoudige arbeid werd geroemd. Om 6.06 stapten onze feestgangers in de trein, zodat tegen zevenen de nachtrust werd genoten.

Om 8 uur wist Rick zich aan zijn lakens te ontworstelen, want hij moest al om tien uur bij het Istat zijn. Wonderwel bleek ook Bas de energie te hebben om een toeristische dag in zijn eentje te ondernemen. Na een busrit vol zakkenrollers arriveerde Rick bij Orbis; dit was het afspreekpunt, vlakbij de Santa Maria Maggiore, waar hij heel toevallig ook de kaartjes voor het voetbal van dinsdag had gehaald.

Het Istat is het Italiaanse CBS. We gingen er heen om cijfers over scholen en de economisch activiteiten van onze vijf gemeentes te verkrijgen. Het Istat had niet echt een handig zoeksysteem, maar toch werden bijna alle gegevens via volkstellingen verkregen. Het enige wat we nog misten waren de gegevens over forenzen. Half Latina werkt namelijk in Rome. Hierna werd nog even de Mensa aangedaan voor een interessante Aardappelkroket/Noedel variatie, waarna onze held zijn E-mail kon gaan bij werken. In een rap tempo werden bijna veertig e-mailtjes geschreven. De meeste kerstkaarten bleken al aangekomen te zijn; die Italiaanse post toch.

De resterende tijd tot de Italiaanse les werd gevuld door onze veelschrijver met het bijwerken van dit dagboek. Ook Renata en Mireia deden van zich spreken tijdens hun pauze. De les zelf bleek te bestaan uit het lezen van gedichten van Sandro Penna, de dichter waarover we dinsdags die fijne documentaire hadden gezien. Hierna kregen we traktaat over de doodstraf van Monica, waarna wij ons als Europeanen gezamenlijk afzetten tegen de barbaarsheid van gli Stati uniti

Om kwart voor zeven stond Bas, die de Sixtijnse kapel had bezocht, op Castro Pretorio. De Go-ers gingen naar Cavour, om een pizza’tje te scoren alvorens hun denksport te beoefenen. Tijdens het eten kregen we de meest walgelijke nepzeemeermin met rode lichtjes op de seni aangeboden. De Go-avond was een aanzienlijk succesvollere expeditie dan de vorige keer. Het publiek, dat naast op Roma-Newcastle natuurlijk ook was afgekomen op het Go, kon in een overvol café zien hoe de Amstelveense delegatie 3 van de 5 partijen wist te winnen. Ook Roma behaalde trouwens succes. Tegen half twaalf verlieten ze het café pm naar het feest af te reizen. Rick was spontaan vergeten dat de metro’s hier links rijden,waardoor ze de laatste metro misten; dit was gelukkig niet zo erg, omdat de bus werd gepakt die eigenlijk nog dichter bij het feest kwam. Op het feest in de Akab was net een coverband begonnen die een Meander-achtig sfeertje wist te creëren. Het patroon van de afgelopen weken herhaalde zich. Er werd gedanst met Catalanen en Renates, gezoend en gesproken met Mireia, die ook nog een serieus gesprek probeerde te beginnen, hoewel het daar niet echt de plaats voor was, en de Italiaanse eigenaardigheden werden besproken met de aanwezige Nederlanders. Zelfs de Fransen waren er.

Na de broodnodige acht uur slaap stond onze Amsterdammers op; ze hadden zich wat dikker aangekleed dan de dag tevoren. Tijdens de terugtocht was het toch wel koud geweest. Het aanwezige Franse en Italiaanse publiek werd ingeweid in het concept amandelstaaf , waarna de (toch misschien wel ergens religieuze) studenten naar het Vaticaan vertrokken.

Binnentreden in de Sint Pieter is altijd ongelooflijk; je bevindt je midden in een kunstwerk. Waar elders in Rome ook de werken van Michelangelo en Bernini staan is deze basiliek de plek waar het allemaal samenkomt. Het is het hoogtepunt van drie eeuwen kunst in één gebouw. De zetel van St. Petrus, de Pietà, de koepel en de nog gesloten heilige deur. Zelfs een mis werd hier speciaal.

Hierna bezochten ze de engelenburcht, het mausoleum van Hadrianus, waarna via diens brug de tocht huiswaarts werd aangevangen. Na een Chianti Borrel werd de reis naar restaurant ‘Simpatico’ aangevangen. Dit restaurant was een Chinees restaurant. Het is opmerkelijk dat de Chinezen hier heel ergens anders vandaan komen dan die in Nederland en voor een andere smaak koken. Bas nam een kip-kerrieschotel en Rick pikante kip. Dit werd aangevuld met een gezonde portie Kantonese rijst. Onze helden genoten van hun culinaire uitstapje; het was zo anders dan de wekelijkse portie chinees-indisch in het Vaderland. Terug bleek Mireia te hebben gebeld. Om haar terug te bellen moest de - toen weer - GSM-loze Rick natuurlijk naar een Telefooncel. De zesde bleek uiteindelijk te werken. De andere hadden alle opengebroken hoornen of ruis. Mireia bleek uiteindelijk niet veel te melden hebben. Ze vond dat ze wel erg snel weggegaan was de dag tevoren. Met een lief ciaociao werd deze dag afgesloten.

Tegen twaalven stonden onze uitgeslapen helden op. Na een mooi ontbijt van gevulde speculaas vetrokken onze bestuursleden naar de stad. Eerst werd de heuvel van het Capitool aangedaan; de trappen van Michelangelo, het beeld van keizer-filosoof Marcus-Aurelius en de Santa Maria d'Aracoeli streden allen om genoemd te worden. We gingen hierna naar het Forum waar een Hawaiiaan, genaamd Will binnen vijf minuten een rondleiding aanbood. Dat werd een half uur in het zonnetje zitten. Op zich ook erg prettig. Hierna begon de tour, waat het leven Ceasar werd gebruikt als leidraad om de gebouwen te beschrijven.

Helaas konden ze niet de hele rondleiding afmaken, want Rick moest om half vier bij een Theater Piacenza zijn voor Italiaans. Onze helden kregen een opgeleukte diashow te zien over de dichter Sandro Penna. De Catalaanse helden waren er ook en zo'n donker theater is een aardige plaats om een beetje te spelen met Mireia. Adria nodigde onze Nederlanders intussen uit om mee te gaan naar Lazio Roma - Chelsea. Het was natuurlijk de vijand, maar toch. De provicialen legden uiteindelijk een kleurloze 0-0 op de mat. Forza Roma!



Na de wedstrijd gingen onze voetbalfans naar San Callisto, waar afgesproken was met de Catalanen. Rick, Bas en Adria zaten gelukkig met hun Peroni, maar Jorge was moe en vertrok tegen enen. Ook Rick en Bas dachten er tegen enen even over om maar de laatste acht naar huis te pakken, maar op dat moment verschenen Judith, Mireia en Carolina. Aangezien de waard spoedig het publiek maande om maar te gaan slapen, vertrok ons gezelschap, aangevuld met de Madrilenen Manuel en Miguel naar Testaccio. Hier werd een Salsa-pub gevonden. Onze Enrique Iglesias bevond zich al spoedig in een prettige dans met zijn favoriete Catalaanse. Ook Bas bleek een mooi dansgezelschap te hebben gevonden en er zelfs een beetje mee te kunnen communiceren. Om vijf uur was het afgelopen Catalonië sprong in diverse nachtbussen en onze Hollandse jongens aanvaardden de reis te voet. Tegen zessen werd de bedstee bereikt. Tijdens onze tocht brak er een gevecht uit tussen de aanwezige hoeren; er werd gegooid met flessen en gescholden in het Cubaans, wat een glimlach op onze gezichten bracht.

Om kwart voor negen verliet Rick het huis, een slapende Bas achterlatend in la sua stanza. Garano's college bleek helaas een integrale herhaling van het college van de donderdag, toen er maar weinigen aanwezig waren. Was Rick hiervoor uit zijn bed gekropen? Hij deelde maar pepernoten uit. Thuis trof hij Bas en na de koffie vertrokken ze naar de Todis, de Italiaanse Aldi om de voorraad van de heilige cafeïne drank aan te vullen. Er werd echter op miraculeuze wijze vergeten het zwarte goedje aan te schaffen zodat ze alsnog langs een alimentari gingen. Wel werd de Chianti-voorraad ruim bijgevuld.

Om twee uur waren onze Amsterdammers in de stad, waar Rick gids speelde voor onze Bas. Eerst voelden ze zich weer nietig in het Pantheon, werkelijk in 27 v. chr. geconstrueerd om de mensen op zijn ondergeschiktheid te wijzen. De Piazza Navona was het volgende doel. Hoewel de kerstmarkt die er stond gezellig was, verstoorde ze helaas de zichtlijn tussen de drie fonteinen met de meesterlijke Fontein der Vier Rivieren van Bernini. Ook de andere geniale fontein van de meesterarchitect, de Trevi-fontein, was niet helemaal ideaal. Bas voelde zich nou niet helemaal Marcello Mastroianni toen hij slechts beton in verbouwing aantrof. De zichtlijn vanaf de Spaanse trappen door de Via dei Condotti was gelukkig wel ideaal met een ongelooflijke zonsondergang.

Ten besluit van dit Toeristisch intermezzo werd de Piazza del Popolo aangedaan, waar de tweelingkerken met trots de poort van het volk bedwingen. Door deze poort gingen onze studenten daar de Via Flaminia, zoals vroeger al Goethe zo de stad verliet. Bas moest namelijk mee naar het college. De aanwezige groepsleden waren nogal geschokt door het optreden van Rick de donderdag ervoor. Malusardi was er ondanks zijn verlies van de woensdag tevoren. Hij bracht evaluatieformulieren met zich mee zodat onze Uva'er nu invloed had op het onderwijs aan de grootste universiteit van West-Europa.Thuis at Bas zijn eerste echte Italiaanse pasta en belde Jasper om te melden dat hij nu zeker langskomt. Bas Rick proostten nog een glaasje Chianti uit 1997 om de avond uit te luidden.

Om kwart voor tien was onze vroege vogel al op Termini. Om vijf over zou Bas namelijk aankomen, Rick's eerste gast in het Romeinse. De trein uit Gare de Lyon was een kwartier te vroeg, dus het was maar goed dat Bus H Rick in de zondagse luwte snel naar het station had gebracht. Een echte gast verhoogde het woon-gevoel bij onze Romein. Terwijl Rick toch ook juist weer meer toerist werd, doordat hij nu weer alle hoogtepunten van Rome zou afgaan. Nadat Bas door zijn eerste Cappuccino tot leven was gewekt wilden onze helden naar de Via Jenner gaan om de koffers van de Apeldoorner af te leveren. Onze helden stuitten echter op Piazza della Repubblica op een demonstratie van aanhangers van de Lega Nord, die Padania, het noorden van Italië tot onafhankelijke staat willen uitroepen. Het schoot dus niet op.

Mama bleek twee volle tassen aan Bas voor Rick te hebben meegegeven en ook Sinterklaas had aan Rick gedacht. Omlijst door schitterende gedichten werden Rick een Horloge, erg handig in het chaotische Rome en een geschiedenis kalender aangeboden. Rick smikkelde tevreden van zijn Pepernoten. Na de verkorte pakjesavond vertrokken onze Goërs naar de stad. De tram liet ze natuurlijk in de steek zodat ze iets eerder moesten uitstappen. Onze toeristen trokken vervolgens langs la Bocca della Verità, (de mond van de waarheid), over het parcours van het Circus Maximus naar het Collosseum.

Hier gingen ze mee met een gratis toer door een Amerikaanse Ed. Deze verhaalde van de overkapping en van keizer Comodus, die maar wat graag zelf voor Gladiator speelde in dit Flavisch Amphitheater. Hierna vertrokken de AI'er en de planoloog naar Piazza Bologna, waar een espresso met tramezzino werd genoten. huis troffen ze een gespannen Miriam, de vriendin van Nicholas die gespannen de score van Roma-Lecce volgde, met op zijn tijd enige vreugdekreetje. Terwijl onze drinkebroeders de eerste fles wijn soldaat maakte wonnen de geelroden uiteindelijk met 3-2.

's avonds trokken de hongerige hollanders naar de pizzeria op de hoek, waar kon worden genoten van een schitterende chocolademousse, die over de tong gleed en terwijl ze daar op lag allerlei spannende dingen uitvoerde met de smaakpupillen. Het leven kan soms zo mooi zijn door hele simpele dingen. Nog vol hiervan werd de dag afgesloten met een discussie over MacBeth met Marco, terwijl een laatste Tuborg naar binnen werd gegoten.

Tegen enen vertrok onze tourist richting Tivoli om daar de Villa Adriana te gaan bekijken. Het was een lange reis. Hij ging eerst naar Termini om daar de Metro naar het busstation te pakken. Dit bleek te liggen in een grauwe buitenwijk van Rome. De blauwe CoTraL-bus vertrok al snel om via een gevangenis, waar de inwoners aan het voetballen waren, uiteindelijk bij de heuvels rond Tivoli te belanden. Fietsliefhebbers hadden Rick al geschreven dat het hier goed toeven was en nu kon hij zien waarom. Tegen een geschakeerde wolkenhemel staken de uitlopers van de Appennijnen schril af.

De Villa Adriana was het buitenverblijf van Keizer Hadrianus (117-128). Deze was de eerste keizer die zich niet richtte op al maar verdere expansie, maar op het herstructureren en verdedigen van het gigantische imperium. Zo bouwde hij bijvoorbeeld de muur om de schotten uit zijn Rijk te weren. Paxman schrijft dat hieraan de Engelsen eignelijk hun eenheid te danken hebben. Hadrianus zorgde ook voor het hoogtepunt in de Romeinse architectuur, waarvan dit uitgebreide park er zeker één is. Het staat vol met bibliotheken, tempels, meren en fonteinen. Rick keek zijn ogen uit. Hij moest zelfs van het park worden verwijderd om dat het al lang dicht was.

In het Tivoli raakte Rick aan de praat met de locale slijter, die hem er van overtuigde dat hij beter een andere bus kon nemen, wat verder maar met een hogere frequentie. Hier door miste onze planoloog tuurlijk de bus die hij eerst wilde nemen. Hij nam maar een slokje van de locale wijn. Uiteindelijk ging hij terug naar Rome in een bus vol nonnen die hem vrij snel bij Termini bracht. De rest van de terugreis duurde wel erg lang. Rick had ruim de tijd om alvast een Sinterklaas gedichtje te schrijven voor Marco.

Op een dag als die donderdag hoort een rustige te volgen en dat gebeurde dan ook. Tegen enen stond Rick op om vervolgens in badjas neer te ploffen tussen het iets actievere franse element van het huis dat hem gelukkig spoedig voorzag van cafeïne en nicotine. Hij knapte wat op door de douche, stuurde een kaartje aan zijn favoriete tante en at wat door de fransen gemaakte pasta. Hierna reisde onze nu weer goedgevulde student naar de universiteit om daar te constateren dat hij de enige was die de moeite had genomen om de les van Garano te volgen. Dit was misschien een keertje goed, want nu was alle aandacht op onze Amsterdammer gericht en kon Rick uitgebreid vragen wat nu eigenlijk de bedoeling van het vak was. Het onderwerp van de dag was de vraag waarom Italië niet in staat is de 40 miljard Euro EU subsidie te besteden. Niet toevallig gebeurde dit op de dag dat de waarde van de eenheidsmunt voor het eerst onder die van de Dollar daalde.

Thuisgekomen had Rick niet echt veel energie meer en was van plan de avond rustig door te brengen. Beppe vertrok definitief naar Foggia. Hij zou gemist worden. Tegen tienen vroegen de Fransen of onze held meewilde naar hun Ierse pub. Deze pub heette Finneghan’s en lag bij de Via Cavour. Deze leek nog redelijk op een echte dwz. Amsterdamse Ierse pub, hoewel ook hier het licht veel te fel was.

O’ Lindeman bestelde zijn vertrouwde Kilkenny en begon met wat Engelsen te praten over het failliet van het Verenigd Koninkrijk. Nicholas en Aurelio, Frankrijks’ glorie, waren ondertussen begonnen aan een partij pool tegen een aantal Italianen. Deze konden er gelukkig nog minder van dan de mannen uit het land van Anquetil en een overwinning was dan ook het gevolg. Tegen tweeën verlieten de bewoners van de Via Jenner de pub, om na het ontwijken van een dronken Engelsman de laatste 8 te pakken.

Helaas werd Rick om zes uur gewekt door de FIAT’s die ook dit deel van Italië bevolken. Onze telg uit een groot Germaans Cognacgeslacht trok dab ook al vroeg naar de universiteit. Daar trof hij slechts Daniele, gebogen over Latijn-Amerikaanse poëzie. Al ras kwamen ook de andere helden en heldinnen aan en kon, Carla knuffelend, het werk aan het grote onderzoek worden voortgezet. Onze speler van Japanse spelen moest zich ook nog verdedigen tegen de beschuldiging toerist te zijn, maar daarmee had onze rasechte Romein natuurlijk geen enkele moeite.

Hierna ging Rick door het regenachtige Rome naar huis, om thuis verder te schrijven aan zijn Italienische Reise, onder het toeziend oog van de meester uit Weimar. Zo kwam hij geheel tot rust, met Paganini op de achtergrond. Tijdens het tweede college werd hij wel hard met de werkelijkheid geconfronteerd. Professor Garano vroeg of onze vlijtige werker al in onderwerp wist voor zijn tesina. Rick zei dat hij wel iets met Multi-Criteria Analyse zou gaan doen. Garano had ook een andere mededeling. Malusardi was de dag tevoren na zijn studiedag naar huis gegaan en had daar zijn zoon dood aangetroffen. Requiescat in Pacem.

Hierdoor nog wat beduusd trof Rick thuis een schone slaapster aan, in de vorm van Marco. Rick liet hem slapen, maar luttele minuten later zou de Latinees worden gewekt door een colonne Fransen. Deze hadden naast hun spullen een Bretonse meegenomen die voor les blues het eten zou verzorgen. Rick werd zodoende na de Catalaanse keuken van de week tevoren ditmaal getracteerd op de Franse keuken. De pollo con pattatine alla Solenne koste echter wel een tijdje om te bereiden. Het werd een volle tafel, want ook Marco, Beppe en Fiaminia aten mee. Voor de laatste twee betekende het de laatste maaltijd aan de Via Jenner. Ze brachten dan ook mooie flessen Chianti mee.

Tegen half elf vertrok onze Nederlander naar de Piazza San Callisto, waar hij had afgesproken met zijn mede-leerlingen van het Italiaanse klasje. Het gezelschap werd aangevuld met Mireia, de huisgenote van Adria en Israel, de huisgenoot van Jorge. Naast hen trof Rick ook een andere Spaanse, Esther, aan die bij hem de op de faculteit zat. Rome is niet zo groot. Na enige Peroni’s vetrok het gezelschap naar de Jam, waar deze week het Erasmus-feest werd gehouden. Bij het betreden van dit locale bij de Via Cavour trof onze geheel in het zwart geklede RJ, met draak op de arm een foto-shoot, waar ons topmodel natuurlijk wel even voor wilde poseren. Zijn telefoonnummer werd genoteerd, dus niets kon zijn internationale doorbraak nog tegenhouden.

De muziek was gelukkig minder R&B georiënteerd dat de week tevoren en dus vonden Rick en Mireia elkaar al snel in een innige dans, ondersteund door Judith en diens huisgenote Lourdes. Mireia had jaren lang aan ballet gedaan en dat was te zien. Tegen drieën zocht onze Barcelonees-Amsterdamse combi, als het Barça van Van Gaal een beschutte plekje op, waar de gebruikelijke beleefdheden werden uitgewisseld. Mireia woonde bij Ostia, waardoor ze eigenlijk pas met de eerste trein terug kon.Om kwart over vier was het feest afgelopen. Tijdens de wandeling naar Piazza Venezia gebeurde het onvermijdelijke. Rick’s tong speelde met de hare zoals Paganini ooit zijn Viool bespeelde. Nachtbus 44 bleek een geval apart. Hij vertrok keurig om vijf over half vier om vervolgens te beginnen aan een helse rit die zich als een slang om de route van Tram 8 bewoog. Hij ging echter wel heel snel, zodat onze Casanova nog voor vijven de huiselijke stede betrad. Daar trof hij Marco, die nog treurde omdat Fiaminia was vertrokken. Het was maar de vraag of de Fransen het vertrek van de schoonheid uit Rimini kon compenseren. Donderdag was zo een dag als het levens zelf.

Het begin van een nieuwe maand brengt altijd leuke zaken met zich mee. Zo mag naast een nieuw tramabonnement de huur en de verwarming worden betaald. De rest van de eerste dag van de laatste (?) maand verliep rustig. Tegen twaalven werd opnieuw voor statistiek student gespeeld om de post te lezen. De Italiaanse les bleek te bestaan uit een lang argumento van Andreas over zijn geboortestad Frankfurt. Dit relaas behandelde de hele geschiedenis van Francoforte vanaf Goethe tot technoheld Sven Väth. Om te herstellen van deze aubade aan de stad aan de Main besloten de Hollandse en Catalaanse afvaardiging maar wat te gaan drinken na de les.

Om toch nog wat aan Italiaanse te doen werd er besloten een Wettkampf te houden met aan de ene kant Judith, Caroline en Israel, de Sqaudra Dragone, en andere kant de Lupini met Mireia, Adria en Rick. Het doel was zoveel mogelijk Italiaanse woorden correct uit het Spaans/Engels te vertalen. Het spreekt voor zichzelf dat de Wolven met 6-5 wonnen.

Na het idee om met Jorge naar AS Roma te gaan te hebben laten varen, wat maar goed ook was, want Roma zou verliezen, ging Rick op huis aan. Daar trof Rick Agostino en Marco aan die in het gevecht maren met rekeningen en uiteindelijk konden uitrekenen hoeveel onze arme student mocht betalen aan spese. De avond werd bovendien gekenmerkt door verhuizingen. Niet alleen was Agostino nog steeds spullen uit de kamer van Marco te halen, ook was Antonio, de opvolger van Beppe er en was Fiaminia bezig haar spullen te pakken. Ook kwamen de drie Franse Musketiers aan om het eerste deel van hun spullen af te leveren. Ze trekken er donderdag in.

Amsterdam, 1 December 1999
Dag schatje,

Ja hoor ik lees braaf alle mailtjes. Toevallig ben ik eergisteravond nog bij Vezass geweest en heb David R., Milco, Axel, Coen en alle anderen daar nog even van nuttige morele ondersteuning voorzien. Zo te horen vermaak jij je wel daar in Italië, maar je moet wel een beetje oppassen als het over Duitse Renates gaat en zo. Leer ons Renates kennen zeg. Daarvan heb je er met één toch wel genoeg????, Maar eigenlijk wil ik daar niet aan denken en ben dan ook verder volop bezig met allerlei andere leuke bezigheden als studentenfeesten in Delft enzo.

Ik spreek je snel weer, dikke bacio
Marije

Amsterdam, 30 November 1999

Hoi Rick,

Hoe gaat het met je? Ik ben een beetje aan het stressen i.v.m. tentamens. Heb jij al tentamens gehad of moeten ze nog komen?
Ik dacht, het wordt wel weer tijd voor een berichtje van Pien. Ik heb van het weekend Sinterklaas gevierd (ja dit jaar deed Sint Mokum ietsjes vroeger aan dan normaal) met wat vrienden. Was erg leuk. Mis je dat niet, de chocoladeletters en pepernoten? Misschien neemt iemand dat wel voor je mee.

Groetjes,
Paulien

Dinsdag 30 November 1999 was de honderste geboortedag van Luigi Piccinato (1899-1999). Wees gerust lieve lezers, ook de veel belezen Rick wist niet wie dit was, maar hij was verantwoordelijk voor de piani regulatori van steden als Rome (1962), Cagliari, Padova en Catania. Daarnaast is een deel van het EUR van zijn hand. Malusardi had gezegd dat het een grote happening zou worden. Toen Rick tegen half elf in het, overigens onvindbare, palazzo San Michele arriveerde waren er slechts twee Erasmusstudenten en Daniele, Carla en Daniela. Relatief gezien was het buitenland dus in de meerderheid. Rick nam natuurlijk plaats tussen de laatsgenoemde zeventwintigjarige welgevormde brunettes. Hij keek nu uit op de rest van het gezelschap. Daarvan lag de gemiddelde leeftijd tegen de 60.

De rector van La Sapienza zou het bal openen, maar vond het blijkbaar niet belangrijk genoeg; hij schitterde door afwezigheid. De wek aanwezige sprekers bleken purtroppo geen goede oratoren, dus bij Rick ontwaakte al snel de behoefte aan een heerlijke espresso. Op het moment dat de pauze uiteindelijk arriveerde besteedde Rick aan het maken van foto’s van Carla om te bewijzen dat deze 1,65m lange Salernitaanse wel degelijk heel groot was. Helaas was onze Paul Huf vergeten een rolletje in zijn camera te doen.

Verder was het aan het einde van de een na laatste maand van het millennium nog klusjesdag. Rick kocht een nieuw Tramabonnement, dit keer met studentenkorting voor
L. 30.000. De tweede serie foto’s werd opgehaald, na natuurlijk weer uitgebreid de foto’s van Maurizio Mazzetti, de held uit de fotowinkel te hebben bekeken. Rick bracht het oud papier weg en copieerde wat kaarten.

Op de dag dat Massimo D’Alema, il presidente del consiglio, zijn Ambtgenoot Wim Kok in L’Aja, vertrok Rick met een cuore d’aliante zoals Claudio Baglioni in elk reclameblok Rome toezingt, razendsnel naar de Via Volta. Garano was er niet alleen, hij was ook nog in vorm voor zijn college over project financing. Zo gebruikte hij als voorbeeld voor een project waarin het risico goed verdeeld was de financieringsstrategie van de Florentijnse bankiers tijdens de War of the Roses (1455-1485). Heel wat Engelsen zouden zich in hun graf omdraaien als ze wisten hoe dat gegaan was.

Thuisgekomen werd onze wijnliefhebber ineens omgeven door Toulousianen. Fiaminia bleek een huis te hebben gevonden bij het EUR. Ook haar kamer zou ten prooi gaan vallen aan Erasmusstudenten. De heren uit de stad van de Airbus konden nog minder Italiaans dan de man die in het dorp naast de voormalige fokkerfabriek had gewoond en de laatste vond dat een hele geruststelling. Op weg naar het tweede college van de dag ontdekte dat onze schrijver ook in Nederland zijn invloed op de media deed gelden. Een aldaar gepubliceerd dagblad van het volk had namelijk een brief van onze filosoof in haar rivista afgedrukt zodat het Woord van onze profeet nu ook voor twee dagen lang in stad waar de Index van verboden boeken wordt samengesteld te verkrijgen is.

In de Via Flaminia werd ons een hart onder de riem gestoken betreffende onze zware taak. Daar naast behandelde Malusardi een casus over het bezweren van het gevaar van het wassende water in Venetië. Een zaak waar onze inwoner van het Venetië van het noorden natuurlijk wel oren naar had.

Thuis wachtte er nog een andere verrassing. Beppe riep dat er telefoon voor onze Amsterdammer te was. Het was een geheel onbekende Utrechter, Lourens, die ook in Rome ging studeren. Hij probeerde het eerst in het Italiaans, Rick liet hem daarna nog wat doorstamelen in het Engels om hem uiteindelijk maar uit zijn lijden te verlossen en in het Nederlands te beginnen. Lourens bleek natuurkunde te studeren en hij had heel toevallig dit nummer via dezelfde weg als Rick gekregen. Ze zouden nog wel eens een biertje drinken.

De maaltijd bestond deze dag uit een door Beppe gemaakte Pasta met knoflook, ui, peperoncino en olijfolie. Een simpel gerecht volgens de tradizione contadina uit het zuiden van Italië. Rick voelde zich net een naar de stad getrokken boer uit Bertolucci’s Novecento. En dat terwijl de twintigste eeuw op zijn eind liep. Het gerecht werd natuurlijk wel afgemaakt met een mooie wijn uit de Piemonte.

Enschede, 29 november 1999

RJ; je zal je al afvragen wat die Jaddie in Enschede doet op een werkdag als deze.
Nou; ik is ziek. Waar het van komt weet ik niet direct; zal wel iets zijn van met nat hoofd na trainen naar huis fietsen. Het viel plotseling in, zaterdagnacht in De Gooiland, jawel. Zelfs versierpogingen van 30-jarige vrouwen konden me niet boeien, hoewel ze tot twee keer toe mijn bloes had uitgedaan en begon de riem los te maken. Tot grote hilariteit van Woning, die dan ook eenzelfde behandeling kreeg van haar vriendin.

Aangezien ik behoorlijk nuchter was door 1 flesje bij Steven en 4 bier in Gooiland, zat ik om 4.00 weer in de auto die in de Gerard Terborgstraat geparkeerd kon worden.

Later, Jaddie

Zondag betekent voor de Romein de kerk en voetbal. Aangezien Rick al genoeg aan het eerste gedaan had door de beeltenis van de Poolse Pontifex de dag te voren over heel Europa te hebben verspreid, bleef voor hem het calcio over. Hij vertrok naar het café-tje onder zijn huis om daar tussen de vaste Monteverde-clan naar de Giallorossi te kijken. Udinese was ditmaal de tegenstander. De witzwarten vertrouwden zelfs in hun stadion vlakbij de Sloveense grens op de counter. Del Vecchio strafde dat pas aan het einde van de tweede helft al met een schitterende doppietta, zijn 49ste en 50ste goal in de Serie A.

Overal hangt hier nu de advertentie van de Wonderbra, waarop een slechts in dit kledingstuk geklede belleza verkondigt ‘Non so cucinare, e allora’. Aangezien ik dat helemaal niet erg vond besloot ik zelf maar een lekkere Pasta con Tonno te maken. De heldin in de wonderlijke bustenhouder kwam echter niet opdagen. Peccato!

Gelukkig stond Rick deze dag wel weer vroeg op, zodat hij er op uit kon trekken om weer nieuwe delen van Rome te ontdekken. Onze jonge ontdekkingsreiziger vertrok naar het Circus Maximus, waar eeuwen lang de paarden raceden. Nu was het echter niet meer dat een grasvlakte; hij moest dus zelf de beelden van Ben Hur en het commentaar van Hans IJsvogel voor de geest halen voor dat hij zich kon inleven.

Hij beklom hierna de Aventijn. Op de top kon hij zich tussen de vele katten die Rome rijk is vergapen aan het schitterende uitzicht dat de zeven heuvelen bieden. Hij stak een Gauloise op en voelde zich een gelukkige Romein. Hij liep verder via de Santa Sabina en het plein van de Maltezer Ridders, dat volgens Mulisch een droomplein is. Na de afdeling bevond Rick zich meteen al weer op de Piazzale Ostiense, eigenlijk een stuk vroeger dan verwacht. Hier kocht hij kerstkaarten met de afbeelding van de paus en begon in het zonnetje met het schrijven van de gezegende boodschap voor een zalig kerstfeest. Hij was benieuwd of de Italiaanse PTT in staat zou zijn hem op tijd te bezorgen.

Rick werd uitgenodigd om met Beppe en Monica te eten. De verukkelijke doch eenvoudige schotele van deze echte Italiaanse Mama fungeert in het Italiaanse culinaire leven als tegenwicht tot het adagium ‘Smaak is elementair, combineren is kunst’, dat Gianfranco Vissani wekelijks vanaf de culinaire pagina’s van La Repubblica op het land laat neerdalen. Vissani, Italië’s meest besproken kok van dit moment drijft zijn restaurant op een vrijwel onvindbare plek ergens in Umbrië tussen Orvieto en Todi. Vanuit het niets is hij met de hulp van L’Espresso opgelommen tot de ‘beste kok van Italië’ met twee Michelin-sterren. Alleen al de gedachte aan zijn amandelsoep met daarop een puddinkje van knolselderie en stukjes halfrauwe tonijn doet menig Italiaan smelten.

Tegen negenen worstelde Rick zich door het publicitaire geweld van Walt Disney’s Tarzan dat op de Piazza della Repubblica de elegante fontein der Naïaden geheel overschaduwde om bij Francisco uit te komen. Met hem en Charo vertrok Rick naar de Soundcheck, nu al bijna de stamkroeg in San Lorenzo. Ook de Sevillanen waren eindelijk begonnen met studeren en ze vroegen zich af wie die blondine was waarmee Rick zo leuk dansde de donderdag. Terug op Termini kwam onze Amsterdammer Adria tegen, een van de Catalaanse helden van donderdag. Rick kwam dus nu ineens mensen tegen in deze stad.

Adria was wat gaan drinken met zijn charmante huisgenote, Mireia. Deze bleek al alles over de schrijver dezes te hebben gehoord. Tijdens een dolle busrit naar Ostiense werd besloten dat iedereen die niet in het jaar van de slang was geboren eigenlijk niet meetelde. Vanuit Piramide nam Rixck de benenwagen en de laatste 8 naar huis om daar met pijnlijke voeten te gaan slapen.

Schandelijk!’ zo zou de communis opinio over de 33ste dag in de eeuwige stad eigenlijk moeten zijn. Ons doornroosje bleef namelijk in bed liggen tot 16.00, waardoor hij zich zelfs versliep voor het enige college dat hij die dag zou hebben. Zijn reizen brachten hem zelfs niet buiten de straat van de ontdekker van hetn pokkenvaccin. Slechts voor het doen van boodschappen kwam Rick buiten. Het enige andere dat viel te noteren was dat onze kindervriend, luttele dagen voor Sinterklaas uitgebreid met Antonio, het twee jaar oude zoontje van Beppe, ging spelen. Waarlijk geen dag die Giorgio Bocca’s Album del Novecento, waarvan deze dag het derde deel verscheen, zou hebben gehaald.

Na de les Italiaans ging onze hoofdrolspeler wat drinken met de delegatie uit Catalunya. Alras werd hij door Judith, een catalaanse schoonheid uitgenodigd om bij haar te komen eten.
Daar kreeg hij een door een Valenciaan bereidde tortilla en veel Sangria, met als basis drie liter van de italiaanse variant op de Beaujolais, Novello 1999.



Om 23.30 werd richting San Lorenzo gegaan. Helaas toen we op Piazza Cavour aankwamen was de laatste 492 al weg, dus kwamen we pas om 1.30 in de DDT aan. Deze pub der vergif maakte zijn naam als snel waar. Onze Ricky Martin begon rustig met het ontdekken van wat Nederlanders (type corpsbal), maar daarna was hij al snel op het podium te vinden met Griekse en Catalaanse Schoonheden.
Onze Renate hield zich nog vrij gedeisd, maar toen ze tijdens 'music sounds better with you' om half drie de dansvloer betrad was het ook snel raak. Ze ontdekte onze held en nam resoluut de leiding zoals Koningin Beatrix haar koninkrijkstrak aantrok. Het werd een dans vol uitdagingingen. Telkens als Steffi Graf een schijnbeweging deed, volgde Richard Krajicek met het antwoord. Het internationale publiek keek volbewondering toe. Onze Renate was dan ook gekleed in een strak blauw topje dat niet veel verhulde.
Om 4.30 was het helaas over en er werd naar de uitgang te gaan, waar ewen mooi afscheid volgde. Renate vertrok helaas de andere kant op (ze woont op Piazza Bologna) en RJ vertrok met Judith en Jorge naar Termini, waar hij de laatste nachtbus naar Largo Argentina en vervolgens de eerste Tram naar huis pakte. Op Piazza San Giovanni de Dio kocht hij zijn eerste krantje, waar hij helaas het onwaardige einde van deze avond (Ajax - Real Mallorca) moest lezen. Een onwaardig einde van een dag, gevuld met ontmoetingen als in Scuola's Giornata Particolara.

Om half tien spoedde Rick zich naar de Pyramide om naar het Palazza Regionale van Lazio te gaan. Emanuella, het lieve kleine meisje van het groepje was er ook direct, maar Lorella liet op zich wachten. Om kwart over tien arriveerde een hijgende Lorella. De Metropolitana had haar in de steek gelaten en daarom moest de achtstejaars studente met de autokomen, waarmee vervolgens ook de reis werd voortgezet.

In het Palazzo moest iedereen zich legitimeren. Rick wist dit niet, maar zijn CJP werd gelukkig ook als geldige legitimatie gezien. De kaarten die de groep nodig had, vroegen twee dagen om te copiëren en de ‘Comunità Montana’ verwees onze helden naar het Istat, het Italiaanse CBS, waar ze een boel zouden kunnen vinden. Het Istat denkt overigens dat Rome 2,6 miljoen inwoners heeft, terwijl Rome vindt dat ze 2,8 miljoen inwoners heeft.

Jeremy Paxman beschrijft soortgelijke rariteiten, maar dan over de Engelsen in zijn ‘The English’. Rick kocht dit boekje om weer wat leesvoer te hebben, maar hij vond het helaas zo leuk, dat hij het dezelde dag nog uit had, wat nu ook niet weer de bedoeling was. Rick keek ‘s avonds dan ook maar weer naar voetbal, het arrogante Manchester United werd door een machtige Batistuta verslagen.

Voor Rick was deze dag aan het begin van de vijfde week bepaald een mindere dag. Nadat om zeven uur het technisch wonder dat alarmklok heet zijn piepjes de morgen in stuurde vetrok hij om acht uur richting college. Hoewel de krant hem met een ‘Solo la Roma’ vrolijk begroette kwamen de eerste tekenen van het naderend onheil bij het niet opengaan van de deur van het krakkemikkige schoolgebouw in Testaccio. Inderdaad, onze leergierige student trof wederom niemand aan op het college. En dat terwijl het van ziekte herstellende lijf die uurtjes slaap zo goed had kunnen gebruiken.

Thuis gekomen trof hij Marco in Coma aan op de bank en hij besloot diens goede voorbeeld te volgen door ook nog maar een uurtje slaap mee te pakken. Al spoedig rees onze Heracles weer op om het tweede gedeelte van de dag in te zetten. Eerst stuurde hij een kaart met een Pyramide naar (!) Egypte, om daarna aan zijn electronische post toe te komen. Hier wachtte hem wederom een teleurstelling. Verschillende vrienden wisten aan Rick te melden dat langskomen er niet inzat. Hoewel iedereen hun gegronde reden had, voelde onze gewezen Amstelvener zich ineens toch de dorpeling in de grote stad.

Het laatste actieve deel van de dag verliep ook niet geheel naar wens. Hoewel iedereen van de Latina-werkgroep had gedaan wat hij moest doen en ook nog wel een beetje verder konden en er ook een afspraak voor de volgende dag kon worden gemaakt, kwam Malusardi niet opdagen, wat onze studenten met een aantal brandende vragen achterliet. Een beetje verloren keerde Rick terug naar huis, waar Marco en Beppe volop discussieerden over de energierekening. Rick bad dat die betaald werd, want afsluiten leek hem niet echt de ideale optie.

Vandaag zou gebeuren waar Rome al twee weken naar toeleefde. De Romeinse pers schreef ook al twee weken over maar één onderwerp. De derby der derby's. De strijd tussen de Stad en de Provincie.'La sfida è la vità' . De laatste derby van het millennium. A.S. Roma tegen de S.S. Lazio. Rick vertrok naar Porta Portese. Naar deze markt, bij de gelijknamige poort, was de Italiaanse Via Via vernoemd. Hier zou dan ook van alles te krijgen zijn en Rick ging dan ook opzoek naar verder verrijking van zijn Interieur. Rick was echter een beetje laat zodat onze Jan des Bouvries slechts modder en tentjes met bontjassen aantrof. Dit leverde echter genoeg spectakel op aangezien hij de Italiaanse vrouwtjes, die even tevoren nog maar net bij de grond konden toen ze in de tram zaten, zich nu met volle overgave op de aanwezige voorraad stortten. Ondertussen had Rick al op de radio gehoord dat het 1-0 voor Roma stond. Even later hingen er overal mensen uit het raam om te vieren dat ook de tweede treffer achter Lazio's doelman Marchegiani lag. Tien minuten later vroeg een kleine mannetje aan onze Romein of hij niet heel blij was dat het al drie-nul stond. Toen Rick even later het café  in zijn straat betrad lag ook de vierde er in. Dit was sinds 1967 niet meer voorgekomen. Rick woonde in een echte Roma-buurt en de hele buurt was door de Pay-per-View naar het café; gekomen. De stemming daalde nog even toen Lazio uit een onterechte strafschop nog even terug leek te komen, maar de giallorossi konden even later hun 37ste overwinning in 113 derby's bijschrijven, terwijl Lazio op een miezerige 26 bleef steken. De rest van de avond was Rome, en vooral Piazza Venezia gevuld met feestvierende fans. Tifare è  un dovere per tutti, riuscarci un onore per pochi.

Voor drieën kwam hij zijn bed niet uit. Hij wist natuurlijk al van te voren dat het voor Rick niet echt een goed idee was om te gaan stappen, maar ja, lieve lezers, u weet hoe dat gaat. Hoestend en Proestend stond hij op en kon nog net een kopje thee zetten. Toen werd de huisman in onze held wakker. Hij deed boodschappen en hielp met de verschrikkelijke afwas die uiteraard de avond tevoren was ontstaan. Toen hij stofzuigde betreurde hij dat hij het niet met een echte Polti Vaporetto kon doen. Jeroen Blijlevens gaat voor de Poltiploeg fietsen. Misschien dat dan eindelijk iedereen in Italië het merk gaat gebruiken?

Ook op deze vrije zaterdag werd onze planoloog door zijn studie geroepen. De Hydromorphologische kaart werd allengs mooier bedacht hij, toen hij deze annalen van Tacitus bijwerkte. Een andere kaart deed hem ook glimlachen. Rick ontving zijn eerste post. En dan nog wel uit Egypte. Hij voelde zich daardoor weer wat meer Romein en niet slechts op Reis. In een vreemde stad is een teken van leven trouwens altijd geruststellend. Veel meer leven was er echter niet uit Rick te halen. Hij voelde zich ziek, zag op TV nog even de homosexuele man tot de man van het volgende millennium worden uitgeroepen, en ging toen maar slapen.

Roma, Venerdì 19 Novembre 1999
(26º giorno, 8º
‘Als regens waaien in de hoven,
en maaiers op de heuvels gaan
bundel ik mijn vreugde tot schoven
en het oog is hol en vol tranen’

(Pim Hofstra, 1952)

et hoofd van onze jongeman voelde niet goed. Een blik naar buiten voorspelde ook al niets beters. Toch vertrok onze doorzetter naar de stad, om na wat electronische post een college van ene Zoppi te gaan volgen. Garano had tenminste gezegd dat er een college zou zijn. Aangekomen op de Via Gramsci was het weer opgeklaard en zo kon er genoten worden van een schitterende zonsondergang vanaf de faculteit. En dat terwijl de werkdag van onze student nog eigenlijk moest beginnen.

Het college was erg druk, want het college werd voor een aantal vakken gegeven. In deze rumoerige omgeving was Zoppi, toch al geen groot orator, moeilijk te volgen. Het leek te gaan over vraag, aanbod en het Abusivismo in Cagliari, de hoofdstad van Sardinië. In pauze bleek weer eens dat Italianen grote bietsers zijn: Telkens werd de aanval op de voorraad Gallische blondines ingezet.

Na het college vond Rick eindelijk computers op de Universiteit. Van de twintig computers waren er maar zes (6!) aangesloten op internet, en dat voor duizenden architectuur studenten. Nu kon hij nog redelijk gemakkelijk een plaatsje vinden, maar op een drukke middag zou dat heel anders zijn.

Thuis was Rick beslist van plan vroeg naar bed te gaan. Hij trof echter naast Marco, Elena en een Antonio. Zij werkten samen aan een festival in Perugia. Onder het eten bleek dat deze Antonio Steven van de Go-Club kende. De wereld is ook in Rome klein. Terwijl Rick dit zich realiseerde arriveerden ook Paolo, Domenico en een Politicoloog. Onder het genot van veel wijn werden de gebruikelijke verhalen uitgewisseld; misschien was dit wel het echte Italië.

Ondertussen was het al tegen elven en werd besloten naar een Jazz-club te gaan. Het idee om vroeg naar bed te gaan werd even in de IJskast gezet. In de auto bleek helaas dat Paolo niet helemaal wist waar het was. Na een kwartiertje navragen werd de Missippi dan toch bereikt. Deze club bleek toch wel wat anders dan de Bourbonstreet die Rick nog uit Amsterdam kende. Er werd niet gedanst, maar mensen zaten in een wel gezellig rokerig zaaltje. Er zaten wel een aantal types die er gewoon wel om vroegen om afgezeken te worden, wat Rick in zijn beste Italiaans vervolgens ook deed. De band bleek bekend te zijn bij Marco, die ze misschien wel wilde inhuren voor zijn Perugia-project. Rick was intussen in gesprek geraakt met Katia en Sabine, twee appetijtelijke blondines, Ze konden gezellig in RJ’s tempo meezuipen en mede hierdoor ging het gesprek al snel over ‘diepere’ onderwerpen. Ze bleken de vriendinnen van de bandleden te zijn, waardoor Rick weer kon verklaren waarom er zo raar naar hem werd gekeken vanaf het podium. Uiteindelijk kwamen de feestgangers en de band aan één tafel te zitten en er werd tot ver na sluitingstijd geouwehoerd. Na een bezoek aan de avondwinkel kon het feest thuis worden voortgezet en dus eindigde de avond pas ver na sluitingstijd.

Op deze dag van het zilveren jubileum in dagen bleek de wekker al om acht uur af te moeten gaan om om 10 uur op de Via Flaminia te kunnen zijn. Daar vertrok onze held in de stromende regen met zijn bewerkte Hydromorfologische kaarten. Bovendien probeerde hij eens een nieuwe busroute uit, via de 492. Dit werkte wel, maar onze verkeerskundige stapte te vroeg uit. Hierdoor moest onze planoloog nog een heel stuk via het Keizer Augustusplein en het Plein van het Volk moest lopen. Toch kwam onze onverschrokken avonturier als eerste aan. Hij hoorde de levensfilosofieën van Daniele aan, want de koffieautomaat was kapot.

Toen de andere helden waren gearriveerd, werden we even bang. Zouden alle schalen van de kaarten niet verkeerd zijn? Dit bleek wel mee te vallen; helaas had het Cartografisch Instituut AGM wel een aantal stukken vergeten op te sturen zodat onze studenten alsnog op zoek moeten naar de resterende gedeeltes. Garano liep ook her en der rond, zodat nu ook weer wat meer duidelijk is wanneer er colleges zijn. De eerste bezoeker van onze Romein diende zich ook aan. Bas zou de eerste week na Sinterklaas komen. Rick wreef over zijn buikje bij de gedachten aan pepernoten.

Rick kreeg op zijn electronische post bovendien de definitieve versie van het Londense dagboek van de heer Tijkotte. Goed voorbeeld doet goed volgen en Rick zette zich dan ook met veel energie aan dit boek dat u nu voor zich heeft liggen. Hij kocht voor het juiste perspectief ‘De Bello Civile’ van Ceasar om te kijken hoe die Rome veroverde en trok naar zijn Italiaanse les.

Hier trof hij Renate. Zou zij dan toch Fausto Coppi’s Witte Dame worden? Ze bleek in ieder geval het zelfde griepvirus als onze wielerliefhebber te hebben opgelopen. In de les zelf gingen het over een aantal verleden tijden en werd de aandacht gevestigd op een grote rommelmarkt, de Porta Portese. Rick zag weer mogelijkheden om zijn meubelcollectie uit te breiden. Zijn kamer was nog redelijk leeg.

Op weg naar huis bleek een Italiaan in een openliggende straat te hebben gemanoeuvreerd. Hij smeekte om hulp, maar de verzamelde goegemeente baalde als een stekker dat ze de resterende afstand naar Monteverde naar huis moesten lopen. Hij mocht nog even lijden; dat zal hem misschien leren.

Thuis bleek het griepvirus toch wel heel erg om zich heen te hebben geslagen. Rick besloot maar niet naar Go te gaan, hoewel hij dan niet wist waar het toernooi zou worden gehouden. Hij ging maar vroeg onder de wol, zeker nadat hij in de Italiaanse ‘Wedden Dat?’ een vrouw zag die mensen aan hun nies herkende.

Op de verjaardag van de Bossche heldin vertrok Rick al vroeg om nu wel zijn mensakaart te verkrijgen. Om één uur zou het loket sluiten dus Rick was er al vroeg, een rij verwachtend. Hij dacht dat hij zo wel wat tijd over zou houden, voordat hij naar Italiaans moest en nam vol goede moed plaats achteraan, nadat hij eerst op zoek was gegaan naar het goede gebouw. Rick stond daar tussen Italiaanse schonen, dus op zich vermaakte hij zich wel. Ook werd er lieflijk italiaans met een zwaar Oost-Europees accent gesproken Na een uur waren ze slechts vier meter opgeschoven, en de gespreksstof was op. Na nog een uur, nog een meter.

Gelukkig ging het centrum niet dicht, maar werden er alleen geen nieuwe mensen in de rij toegelaten. Uiteindelijk werd onze held iets voor drieën geholpen. Toen ging het eigenlijk vrij snel. Ze kunnen het wel. De man bleek bovendien ook in Nederland te hebben gewerkt en was daarom ook weer heel enthousiast om onze Amsterdammer te zien.

Die moest zich inmiddels wel haasten; het was immers al tijd voor de les. Hier ontmoette Rick weer de Alberto’s en Jessica’s die hij eerder had gezien. De lerares, een blondine uit Frosinone, heette Alessandra. Van haar moesten onze leerlingen een zin in de eigen taal opschrijven die door hun collega’s in het Italiaans moesten vertalen. Natuurlijk zorgde de dichter dezes weer voor de nodige hilariteit met de zin ‘Penso che nostra insegniante è una donna bella’. Verder werd het Imperfectum en de Passato Prossimo besprken. Aan het einde van de les bleek iemand de volgende keer een spreekbeurt te moeten houden. Wie anders dan onze brutale aap werd daarvoor aangewezen.

Na de les toog Rick naar een Internetcafé vlak bij de universiteit, waar bij de email een Gauloise kon worden gerookt en een Peroni kon worden genuttigd. Thuis koos Rick voor een pastaloos dagje met een diepvries-paëlla. Deze smaakte opvallend goed, zodat hij met een volle maag tevreden Schotland heldhaftig van Engeland kon zien winnen Hutchinson scoorde op Wembley de enige treffer. Het was misschien maar goed ook dat dit niet genoeg was om door te gaan. Zo blijft de Heroïek in stand en ook Rick moest toegeven dat La Scozia eigenlijk niets op het EK te zoeken had.

Er waren nu in deze tijd al beelden door en met onze het in de eeuwige stad gemaakt. Deze moesten natuurlijk opgehaald worden. De Hollandfan, Maurizio Mazzetti, stond ook deze keer in het lieflijke winkeltje. Hij stond er op dat Rick zijn foto’s met hem doornam. Het was natuurlijk ook schitterend beeldmateriaal. Onze Anton Corbijn vond winkelen op deze manier heel veel tijd kosten, maar wel heel vermakelijk.

Hij vertrok naar het centrum, om schoenen te kopen. De modieuze stappers die Rick in de zomer van ’99 in de stad van blonde Mario, Lucca, had gekocht waren zo afgesleten dat zelfs het Loiredal er respect voor zou hebben. Rick paste te 43, die volgens een luidgebarende Italiaan wel zou passen. Hondervijftigduizend lire arme vertrok Rick uit het winkeltje op de Via delle Tritone met nieuw zwart leer aan zijn voeten.

Hierna vertrok onze bureaucraat naar de Via Cesare de Lollis, waar zijn Mensakaart klaar zou liggen. Dit zou het begin worden van twee dagen gevuld met wachten, maar dat wist Rick toen nog niet. Eerst bleek Rick in de verkeerde rij te staan, daana werd hij naar boven gestuurd. Hier kreeg hij na lang wachten natuurlijk zijn kaart nog niet, maar een formulier waar hij zij tessera eventueel zou kunnen krijgen. Wel hing er in de nabijgelegen Città Universitaria eindelijk het rooster voor de Italiaanse les. Onze student zou de volgende dag al moeten beginnen. Thuis belde Alberto met hetzelfde nieuws. Rick kon nog steeds niet bellen, maar hoopte nog dat dat spoedig wel zou kunnen. Wel was het natuurlijk goed voor zijn telefoonrekening.

De wekker ging deze dag om zeven uur, want Rick zou om half negen college hebben. Hij ontbeet met Beppe, om daarna, naïef als hij nog was naar de Via Volta af te reizen. Hij vond daar ‘tuurlijk’ niemand. Onze student was echter niet voor één gat te vangen. Hij besloot zijn Codice Fiscale, zijn sofi-nummer, eindelijk eens te gaan regelen. Wat een moed had onze held om de bureaucratie van het Ministerie van Financiën in zijn eentje te trotseren!

Hij ging op weg naar de Via della Conciliazione, genoemd naar de vrede die Mussolini met Pius XI sloot, vlak bij het Vaticaan. Bij de Balie werd Rick direct weggestuurd. Hij moest eerst maar eens een nummertje trekken. Achter zich hoorde hij Nederlands, of liever gezegd Larens. Een meisje en een jongen hadden na een taalcursusje besloten nog wat langer te blijven. Dit was al de tweede keer dat zij probeerde hun sofi-nummer op te halen, dus zij wisten waar onze Amsterdammer het formulier kon ophalen. Toen ging alles eigenlijk vrij snel. Toen hij aan de beurt was werd alles gecheckt, maar het Pasje dat dat van hem een echte Romein zou maken, zou hem per post worden opgestuurd.

Rick las hier na zijn electronische post. Het Groene Hart, de studievereniging waar Rick jarenlang de buitenlandse reizen voor had georganiseerd bleek dit jaar naar Rome te gaan. Het was natuurlijk een speling van het lot dat de Buitenlandse Excursie Commissie haar ex-voorzitter zou volgen. Rick zag dit als een goed teken voor zijn volgende bureaucratische etappe: zijn Scheda Erasmus. Hij zou deze moeten ophalen op de Via Gramschi, het hoofdgebouw van de Faculteit.

Signora Beffa wist daar te melden dat het haar speet, maar dat ze niets zou kunnen doen. Hoe zat het namelijk. In Amsterdam had de voormalige vakgroep Planologie en Demografie via Demografie een contract met Statistiekfaculteit de universiteit van Rome afgesloten, en niet met de Architectuurfaculteit. Na een uurtje met Rick gesproken te hebben over haar familie, Nederland en hoeveel talen ze daar wel niet kenden was alles ineens in drie minuten geregeld. Zo kon de volgende overwinning op de bureaucratie gevierd worden.

Hierna had onze student afgesproken met zijn werkgroepje. Ze spraken de afgelopen donderdag even door. Lorella had het hele weekend een kerk mogen opmeten voor het vak restaureren het had er deze dus ook niet veelz in in. Rick mag nu een Hydromorphologische kaart gaan opzetten. Thuis bladerde hij dan ook maar even de atlas door, terwijl onze Bourgondiër weer een Foggiaanse specialiteit, ditmaal een soort Mozzarellakoek, mogen proeven. Beppe meldde ook dat hij aan het eind van de maand weg moest omdat zijn contract afgelopen was. Hij had nog niks in Foggia kunnen vinden. Hoe anders is de Italiaanse arbeidsmarkt dat de Nederlandse.

Om een uur of elf hervond onze held het daglicht. Hij begon de dag des Heres rustig en las bij de koffie hoe Aeneas streed in Latium, maar net toen Vergilius’ meesterwerk zijn hoogtepunt leek te bereiken viel het licht uit. Rick vroeg zich af of het de wil van Jupiter was en vertrok daarom maar snel daar de Basilica San Paolo fuori i muri, het was immers zondag. Deze basiliek is eigenlijk te mooi. Tweehonderdvierenzestig Pausen keken op onze leek neer en hij kon niets anders doen dan een kruisje slaan voor het graf van St. Paulus. De kerk was helaas voor een groot deel in de vorige eeuw, op de dag dat Pius IX stierf afgebrand en daarna weer opgebouwd, maar toch waren er nog sporen van de vierde eeuwse basiliek en het werk van Rafaël terug te vinden.

Bij de basiliek was ook een artsencongres bezig, wat resulteerde in een grote groep Nederlanders, met een verschrikkelijk accent die de metrodeur niet open kregen. Gelukkig was Rick eens in een gulle bui en opende de poort voor de medici. Nog onder de indruk van zijn eigen gulheid creëerde hij aan een Chinees-achtige maaaltijd met was semi-loempia’s die hij op de markt was tegengekomen. Hij beëindigde deze volle week, die voor Italië meer een rampenweek was, met de ramp in Foggia, een vliegramp in Kosovo en het verlies van de nationale ploeg, met een discussie met zijn huisgenote.

Ostia, Sabato 13 Novembre 1999
(20 Giorno 23, A 12)

Onze classicus stond tegen half elf op om naar Ostia af te reizen. Hij bracht even zijn foto’s weg in het winkeltje tegenover hem. De winkelier vroeg naar zijn naam. Rick gaf aan dat het handiger was als hij hem zelf invulde. ‘Heb je soms een moeilijke naam?’ vroeg de argeloze middenstander. De naam van onze held was natuurlijk in het Nederlands en het mannetje werd zeer enthousiast. Zijn dochter woonde namelijk in het land onder de zeespiegel, vlak bij het Oosterpark in Amsterdam. Rick moest en zou al zijn foto’s zien, waardoor hij de eclips mocht herbeleven.

Veel later dan gepland kon Rick dus afreizen naar Ostia, gelukkig ging de reis voorspoedig; bij de Piramide kon hij een trenino pakken om naar Ostia te gaan en hij hoefde niet eens een nieuw kaartje te kopen Ostia was de antieke havenplaats van Rome. De handel was er echter dusdanig uitgestorven dat Rick niet eens zijn biljet van 100.000 kon wisselen, en dus terug moest lopen naar het station. Het was echter de moeite waard. Veel meer dan op het Forum in Rome heb je hier het gevoel dat je Claudius, die deze haven fors uitbreidde, echt kunt zien lopen. Andere Romeinen voel je in de theaters en hoor je in de winkels. Het forum stond ook nog redelijk overeind.

Op het station werkte Rick dit meesterwerk bij en babbelde wat over voetbal met de aanwezige Italianen. Thuis belde hij even Charo op om wat af te spreken voor de avond. Onze helden dronken eerst wat op de Via Turati en trokken daarna de stad in, want Francisco wist nog een leuke Trattoria. Het regende dat het goot en Francisco kon de Trattoria toch niet zo makkelijk vinden. Om half elf gaf Charo de moed maat op. De aanwezige mannen scoorden een Pizza’the in de dichtstbijzijnde gelegenheid en stapten maar weer eens een café in. Terwijl de Italianen klaagde over de smadelijke nederlaag die de Squadra Azurra had geleden hoorde Rick allerlei stoere verhalen over Sevilla aan.

Rick werd erg laat wakker; die vier uur slaap van de dag tevoren hakte er wel in. Het was zelfs al bijna tijd om naar college te gaan. Daar wachtte hij een uurtje met een Italiaan die ook dacht dat er college was, maar ook dit keer bleek Garano er niet te zijn. Rick vroeg zich af of Garano maandag, toen Rick met zijn taaltest bezig was, iets gezegd had. Bij terugkomst deed Rick uitgebreid inkopen op het marktje en kon zich ineens voorstellen dat mensen een boek als ‘een huis in Toscane’ schrijven. Italianen zijn op hun best als ze rustig een beetje keuvelen op een marktje als deze. Het is nog goedkoop ook en het ziet er op de Piazza San Giovanni di Dio ook allemaal goed uit.

Toch rijst de vraag of de hele cultuur van marktjes en winkeltjes niet door een goedgeorganiseerde supermarktketen zal worden weggevaagd. Terwijl Rick zich dit afvroeg hield hij een rustig avondje. Hij ginnegapte wat met Marco en Paolo. Rick voelde zich wel nog steeds moe. Hij hoopte dat dit geen voorbode van een nieuwe ziekte zou zijn.

Baku, 11 November 1999

Even een bericht aan het thuisfront, zij het dat dit in het geval niet opgaat omdat hij zijn
front naar Rome verlegd heeft. Ik ben namelijk in Baku, ook wel de stad van de wind genoemd en dat heb ik geweten toen ik de trap kwam afgelopen vanuit het vliegtuig: ik kon mezelf bijna niet staande houden door de storm. Heel fijn viel na een nacht van onweer en storm de volgende dag dan ook de stroom uit en heb ik tot 5 uur 's middags in de kou gezeten, zonder muziek, helemaal niets. Maar sinds die tijd weet ik weer hoe waardevol het is om niet te hoeven nadenken of er al dan niet stroom zal zijn. Het lijkt me dan ook niet erg eenvoudig om hier te aarden, maar vooralsnog ben ik hier voor een week en is het een groot avontuur!
Veel liefs en tot mails,
Karin

Om half zeven moest Rick al op staan. Hij werkte zich de douche in en goot een koffie naar binnen. Hij trof Marco in slaap aan voor TV en toen verwonderde hij zich er nog over in al zijn naïeviteit. De Latinees kon nog net ‘Ciao’ uitbrengen. Keurig was Rick om acht uur bij de Piramide waar hij Lorella en Daniele trof. Ook onze tweede vrouw kwam al spoedig. Lorella had voor koffie en broodjes gezord, wat goed uitkwam wat onze hongeri had nog geen tijd gehad voor zijn ontbijt. Zo waren onze studenten goed gevuld toen een uurtje later ook Luigi arriveerde en de tocht naar Latina kon worden ingezet.

Het was toch nog wel een uurtje rijden, maar het was dan ook een schitterend gebied, zodat Rick zijn ogen uit keek. Om iets over tienen kwamen onze onderzoekers aan, na reis vol Italiaans gebabbel aan in de commune, Bassiano. Het onderzoek beslaat 5 gemeentes, naast Bassiano moesten ook Sezze, Roccagorca, Roccasecca dei Volsci en Priverno onderzocht worden. Op zoek naar naar het Palazzo Communale werden ze alras geschaduwd door een hond, die ze in het hele dorp tot zelfs het gemeentehuis aan toe bleef achtervolgen. Binnen fotograveerden ze het bestemmingsplan uit 1972 en copieerden ze het ontwikkelingsplan.

Ze vertrokken naar de tweede Commune van de dag, Sezze. Dit dorp was wat groter en er moest dan ook even gezocht worden naar het gemeentehuis. Daar werd een groepsfoto gemaakt, omdat er naar goed Italiaans gebruik even gewacht moest worden. Bovendien wisten de aanwezige ambtenaren bar weinig, zodat er nog naar informatie gezocht zal moeten worden. Onze helden gingen maar naar huis.

Terug reden ze over de Via Appia Nuova langs het Aquaduct. De weg ging langs allerlei lieve dorpjes. Het was een gebied waar je als toerist niet zo vaak komt en juist daarom beviel het zo. Ook reden ze langs Aprilia, de plek waar de voor Italië zo kenmerkende Motorini worden gemaakt. In Rome werd Rick met Luigi bij de San Giovanni in Laterano afgezet. Hij nam de metro en nadat hij zijn post, ditmaal uit helemaal uit Azerbaidjan, had gelezen vetrok Rick naar het volgende college. Hij trof echter niemand op de Via Volta en vertrok maar naar huis. Rick was toch al wat moe en ging wat muziek luisteren.

De bel ging en er stond ineens ene Gianfranco voor de deur. Hij beweerde een vriend van Ago te zijn en wilde wat ‘opknappen’. Rick vond alles goed. Beppe kwam binnen en juist op dat moment was er op de TV verschrikkelijk nieuws: Op honderd meter van zijn huis in Foggia was er een Condominio ingestort, met tientallen doden. Dit was gebeurd omdat de aannemer geen vergunning had aangevraagd. Voor Planologen is hier dus nog van alles te doen.

Antonio, een vriend van Beppe meldde zich later op de avond. Hij zal de plaats van Beppe in het huis overnemen. Hij gaat in hetzelfde ziekenhuis werken, want dat is weer een heel stuk dichter bij Foggia dan Milaan, waar hij hiervoor werkte. Beppe’s contract is afgelopen en zal teruggaan naar Foggia. Rick had iets over een Erasmus feest gehoord, maar hij was duidelijk nog niet thuis in het wereldje. Toen hij zich na enige omzwervingen bij de disco meldde trof hij daar slechts Italianen aan. Na een biertje keerde Rick maar weer terug en zocht zijn bed op.

Deze dag zou de uitslag van de taaltest bekend zijn om mezzogiorno. Dus Rick toog om 11u richting de universiteit. Toen hij daar aankwam zag hij Alberto die eruit zag of er nog niks hing. En inderdaad, de Romeinen stelden wederom niet te leur, de baguega was leeg. Het half uurtje werd besteed door in een soort mix latina met een Spaanse van Rick’s faculteit en een Portugees.

Toen de formulier uiteindelijk kkwamen bleek Rick in C3 te zijn ingedeeld, een van de gevorderden groepen. Hij had zijn test dus toch redelijk goed gemaakt. Het enige vervelende was dat juist van deze groep het rooster nog niet bekend was. Onhandig. Rick probeerde hierna nogmaals Fallini over de Scheda Erasmus te vragen, maar ze was er wederom niet. Het deed hem aan zijn Erasmusbegeleider in Nederland, Thissen, denken.

Rick ging toen nog maar even Emailen. Hij had ineens een liefdes verklaring van Camilla uit Denemarken gekregen. Rick vertrok maar weer snel naar huis. Hij had de dag tevoren even zijn sleutels verloren, maar al weer gecopiëerd, dus dat was geen probleem. Beppe meldde dat Francisco had gebeld en even later ging inderdad wederom de telefoon. Hij vroeg om onze held langs wilde komen.

Met hem en Charo at onze hongerige een stuk Pizza en ging daarna na een Engelse Pub, de Soundcheck, in San Lorenzo, de wijk vlak bij de Universiteit.Het birra rossa smaakte goed. Tegen twaalven moest Rick toch wel weeg, om de laatste bus te pakken. Hij moest immers al weer vroeg op. De laatste 71 was geen probleem, maar toen hij op Termini was ging er toch niets meer.

Een hoer zag hem en vroeg meteen of Rick uit Amsterdam kwam. Rick besloot maar richting Piazza Venezia te lopen. Dit viel mee, de bus zat gewoon altijd in het verkeer vast, constateerde onze verkeerskundige nadat hij in een kwartier aangekomen was. De 8 ging nog wel, zodat Rick iets over enen thuis was. Marco was Pasta aan het maken. Rick ging dan ook tegen tweeën met een volle maag slapen.

Ik dacht laat ik de echte Italianen is gaan opzoeken


en waar kan je dat beter dan bij een bijeenkomst van de fans van Berlusconi, die immers de normale Italiaan met graagte hun soaps verschaft.

Er diende zich een gelegenheid aan. Gisteren was het namelijk op de dag af 'dieci anni dopo il caduto del muro di Berlino' (Voor de niet Italiaans sprekenden onder ons, 10 jaar na de val van de Berlijnse muur)

Forza Italia (De TV-partij van Berlusconi, opgericht in 1994), vond dat ook zij een belangrijke bijdrage aan dit feit had geleverd, dat immers maar 5 jaar voor de oprichting van Forza Italia had plaats gevonden. De partij gaf daarom een groot feest gisteren om 5 uur in het congrespaleis in het EUR (Mussolini's wijk, gebouwd voor een nooit gehouden wereldtentoonstelling)

Om 16.15 was uw reporter ter plaatse en liet zich tussen de massa's naar binnen drukken. Hij kreeg ook meteen een vlag van deze fijne partij. Het Forza Italia (Hup Italie) lied werd ingezet en alras stond Rick te swiepen met zijn vlag, alsof hij in 1934 te Neurenberg was (enige vergelijking tussen berlusconi en Hitler berust natuurlijk geheel op toeval, dit om te zorgen dat de advokaten van Fininvest (dat toch al met justitie in de clinch licht, mij niet aan klagen). En toen nog een keer het lied..en toen een klein documentairetje hoeveel D'Alema (de huidige premier, presidente del consiglio, van Italië; en ex-communist) wel niet op stalin, pol pot en Mao leek. En toen nog maar eens het lied en toen nog maar eens en toen nog maar eens de documentaire.

Ik had inmiddels ontdekt dat ik mij tussen 20 vrouwen uit Napoli van tegen de vijftig liep. Zelfs als zij op een stoel stonden weas ik groter. Zij was grote fans van Berlusconi, maar ook van mij. Ik werd telkenmale in de wang geknepen en kreeg vele biscuitjes.

Uiteindelijk verscheen onze grote massa menner, onze verlosser, de president van AC Milan himself, Silvio 'il leader del Polo della Libertà;' (De polo is een samenvwerkingsverband van Forza Italia;, ex fascisten en ex corrupte christendemocraten), verscheen en we kjreeg een uur lang een daverende speech waarin de zegening van zijn partij en il abuse della sinistra (links) werden uitgemeten. Bovendien was hij (eigenaar van drie (3!) tv stations zielig omdat hij minder dan D'Alema op de Rai verscheen..och.

Toen hebben wij gezamenlijk het Italiaanse Volkslied gezongen en zijn onder het het genot van weer een keer het Forza Italia lied en vele uitnodigingen om naar Napels te komen (Napels zien en dan sterven, zoals het spreekwooord?) namen wij afscheid.

Ik blijf toch maar Groen Links (i verdi di Sinistra) stemmen, maar ondertussen heb ik nu wel een forza italia vlag in mijn kamer hangen...



p.s. Op 15 Mei 2001 won Silvio Berlusconi helaas de verkiezingen. Forza Italia is nu de grootste partij in het land.

Neastved, November, 9th, 1999
Hai Rick,

I hope you don't mind me being quite frank, but I like you! I really am sorry that I couldn't stay in Rome longer... I like intelligent guys with a good sence of humour, and hey! That would be you! Don't worry, it's not like I'm in love with you or anything, I just find you very interesting, and you make me laugh - always a good thing! But hey, I can always ask you out on a date, and then you will have an excuse to come to Denmark!!!!! I'm full of ideas,aren't I?? Take care, and write soon!

Hugz,
Camilla

Het zou een hele lange dag worden. Rick stond om Zeven uur op om zijn taaltest om negen uur te doen. Deze bleek te bestaan uit een aantal invuloefeningen, een strip en ‘vind de fout’ oefening. Het was net het nationaal dictee. Er zou nog een mondeling gedeelte volgen. Buiten de aula trof Rick Annette uit Düsseeldorf. Deze was erg aardig, maar de ochtend werd pas echt leuk toen er een Renate binnenkwam. Na Rick’s traditionele handkus was het ijs snel gebroken. Ze hadden de grootste lol.

Hierna volgde het mondelinge gedeelte. Rick kreeg te horen dat hij tussen de beginners en de gevorderden inzat. In september was er nog een cursus die er tussen in lag, maar nu dreigde Rick tussen wal en schip te vallen. Ze wisten niet wat ze met onze taalkundige aanmoesten, maar ze dachter eraan om hem bij de gevorderden te plaatsen. Ondertussen had Alberto, een duitse jongen gemeld dat er boven computers met internet zouden zijn. Dat bleek een beetje te positief, want Hotmail weigerde elke dienst.

Rick keerde maar terug naar huis en kocht een Volkskrant. Na dat hij boodschappen had gedaan belde Francisco of hij langs kon komen die avond. Ach, dat kon er ook nog wel bij. Toen moest Rick naar de universiteit. Hier trof hij dit gelukkig wel Malusardi. De bedaarde professor besteedde het eerste half uur van zijn college om Rick uit te leggen waar het nu eigenlijk over ging en weat ze nu eigenlijk gingen doen. Daarna werd onze Uva-student ingedeeld bij een groep die de provincie Latina moest bestuderen.

Met zijn groepsgenoten Lorella, Luigi en Emanuella boog onze planoloog zich over de kaarten die niet echt bleken te kloppen. Na wat gepuzzel wisten onze helden wat er ontbrak. Ze spraken af om donderdagmorgen om 8 uur naar Latina te gaan. Rick vroeg zich af waar het zo vroeg moest.

Thuis arriveerdde Francisco met Charo, zijn Sevillaanse studiegenote. Rick had gekookte en het werd een gezellige avond met veel bier. Charo bekende dat ze van Deense mannen hield en gaf subtiel aan dat Rick’s ex ook wel iets Spaans had. Toen ze weg gingen kwamen ze nog even terug. Ze dachten dat er geen bus meer ging. Rick bracht ze maar weg en toen hij terug kwam, was Ago er ook nog. Rick ging dan ook heel laat slapen.

De stilte, nu de klokken doven
wordt hoorbaar over zondagsland
en dorpse woningen, waarboven
een schelpenkleurige hemel spant

(J.C. Bloem 1887 – 1966)

TToen de klokken doofden stond Rick maar eens op. Hij ontbeet luxeues met scrambled eggs. Dit leverde hem helaas meteen een volgende taak op; De pan was toch erg moeilijk schoon te krijgen. Agostino arriveerde met Roberta, la sua ragazza. Ook Marco werd gewekt. Na wat woorden was Roberta ineens verdwenen. Agostino stak maar snel een jointje op, van matige kwaliteit, maar toch.

Roberta belde toen. Ago en zij kregen behoorlijk ruzie. De telefoonrekeningen en de huur werden nog even besproken, maar Ago leek niet in zo’n goede stemming. Rick vluchtte maar weg om als toerist Rome te gaan bekijken. Via het Tiber-Eiland, langs het huis van de Vestaalse Maagden en over het Campo di Fiori, het bloemenplein waar eeuwenlang executies plaatsvonden, naar trastevere gegaan. Hier, in de pijp van Rome, was het ook op zondagavond gezellig druk. Rick kocht een Southparkpostertje en bewonderde de Santa Maria in Trastevere.

Thuis kocht hij een Pizza’tje en keek onze tifoso hoe Rome won. Hij was nog het cadeautje dat Paulien hem gegeven had kwijt, maar voordat hij allerlei theoriën had kunnen bedenken, meldde Marco al dat hij het had gezien. Hij las een verhaaltje van Godfried Bomans, terwijl hij onder het reclamebord met Anna Falchi, dat sinds Ago aan het wegverhuizen was in de kamer stond, onderuit zat.

Francisco belde onze slaapkop uit zijn bed. Aan de ene kant kostte het hem moeite om zijn bed uit te komen, maar aan de andere kant vond hij het leuk dat mensen onze held belden. Beppe had gezegd dat de Villa Adriana mooi was, en dus ging Rick daar, na het interview met de Dalaï Lama, heen. Beppe had iets gezegd over welke metro onze toerist moest nemen, maar toen Rick bij het einde van Metro B in Laurentina aankwam trof hij wel een busstation, maar geen bus.

Hij pakte toen maar de bus naar naar Piazza Carabinieri, wat hem wel ver weg leek. Dat was inderdaad zo. Rick werd door een legerplaats van het machtige Italiaanse leger gereden en zat tussen de kadetten voordat hij uiteindelijk het eindpunt, dat in het niks las bereikte. Zo zuidelijk was onze held nog nooit geweest. Terug ging hij via het EUR, door Mussolini nog gebouwd voor zijn Esposizione Universale di Roma, de wereldtentoonstelling die nooit is doorgegaan. In het drukke Rome is de wijk eigenlijk een verademing.Eenmaal thuis kocht Rick ingrediënten voor de pasta. Dit keer lukte die helaas wat minder, dus ging Rick met een gemengd gevoel TV kijken. Op Berlusconi’s Canale 5 was Ciao Darwin 2. Hierin selecteert men in een politiek volkomen incorrecte spelshow wie de fittest zijn om naar het volgende millennium te gaan. Dit keer mochten vrouwen alleen door als ze voetbalfan werden. Onze held kon smakelijk lachen om dit typisch Italiaanse gebeuren.


Caïro, 5 November 1999
Hoi Rick!

Gefeliciteerd met je nieuwe appartement, ben jij ook zo opgelicht als wij hier in Cairo?
Wat kost een appartement in Rome? Heb jij ook kakkerlakken?
Alles goed in la Città Eterna??? Insja'allah!

xxx Silvia

Tegen negenen stond Rick op. Hij mailde eerst zijn Go-avonturen naar het Vaderland, nog onwetende dat ze gepubliceerd zouden worden in het blad van de bond. Toen trok hij naar de Universiteit. In het lokaal sprak onze student met wat leuke chicas, maar die studeerde helaas geschiedenis. Malusardi was er dus niet, Rick stak een sigaret op, recht onder een Vietato Fumare bord, maar hij ondertussen al geleerd dat dat hem niet hoefde tegen te houden. Hij ging toen maar op zoek naar de professor. Deze bleek druk bezig met de voorbereiding van een congres, en daarom was hij niet op college, maar maandag was er les. De universiteit bleek weer eens de grootste chaos sinds de ondergang van het West-Romeinse rijk.

Toen voltooide Rick zijn tweede etappe. Het tweede college aan de Via Volta. Een bewaker keek onze Nederlander aan, maar hij kwam toch veilig aan. Er waren nu slechts drie andere studenten, die door Garano werden verteld over een dam in de rivier de Enza bij Parma. Thuis was de telefoon ondertussen afgesloten. Rick kon dus niet bellen en ging maar wat babbelen met Beppe. Deze bleek uit Foggia te komen, en daar woonden ook zijn kinderen, maar door de week werkte hij in Rome, dit is zijn peid-à-terre, zolang Foggia hem geen kansen biedt. Ook kwamen Fiamina en haar vriend Jean-Marc buurten. Zij werkten voor Rockstar-magazine, een Romeins muziektijdschrift. Samen verbaasden we ons over het enorme succes van Sabrina Ferilli’s kalender; deze actrice/model beheersde al dagen het nieuws met haar kalender die miljoenen verkocht aan de brave Italiaanse huisvaders.

Het weer was omgeslagen. ’s Nachts had het geregend. Bovendien ging de wekker al om zeven uur, want Rick zou een taal test hebben die ochtend. Rick zag het dan ook een beetje zwaar in. Rick zat dus al om 8 uur in de tram om daarna de 64 en de metro te nemen naar de Città Universitaria. Hij wist toen nog niet dat het allemaal veel sneller kon. Hij ging eerst naar de portier, die Rick door verwees naar de Erasmus-presidenza, waar onze Amsterdammer naar het studentencentrum werd doorverwezen. Daar werd hij uiteindelijk naar de docente verwezen. Wat bleek de taaltest was niet op de 4de, maar op de 8ste.

Rick vertrok maar weer. Hij kocht een verjaardagskaart voor Linda, hoewel hij zich afvroeg of die wel op tijd zou aankomen. Thuis ging hij maar even liggen, schreef hij zijn kaart en werkte hij il diario bij. Beppe vroeg onze veelvraat of hij zijn specialiteit Pasta con Tonno wilde proeven; het was inderdaad erg lekker. Rick deed zijn boodschappen en wilde ook tandenstokers hebben. Ze hebben in Italië niet echt drogisten, maar een profumeria lijkt er wel op. Ze hadden ze daar echter niet. Sterker nog, Rick werd aangekeken of hij van een andere planeet kwam. Marco moest er smakelijk om lachen.

Om half vijf vertrok Rick naar zijn nieuwe vak. Dit gebouw, aan de Via Alessandro Volta, was gelukkig aanmerkelijk dichterbij. Rick stapte over uit bij het station en liep over de Stradivarius laan, terwijl hij een vioolconcert van Chopin neuriede en de Ponte Testaccio. Rick kwam zelfs vroeger dan gepland aan bij het oude schoolgebouw, waar zelfs nog aparte jongens- en meisjesingangen waren. Eindelij kreeg hij zijn eerste college. Prof. Garano was opvallend makkelijk te verstaan en beschreef en kosten-baten analyse van een verbinding over de straat van Messina. Er waren vier andere studenten. Nadat onze student ’s ochtends in de afgesloten Città Unitaria was geweest was hij nu in een oude school midden in een volkswijk. Che differenza!

Toen het college was afgelopen vertrok Rick naar de dichtstbijzijnde metrohalte. Het ging eerst mis, maar toen hij er aankwam was Rick verrast. Hij stond ineens oog in oog met een echte piramide uit 20 voor chr. Hoewel Rick al wist dat de metrohalte zo heette, had hij niet bedacht dat er ook echt een piramide stond. Hij nam lijn B tot Cavour, waar de Go-Club zou zetelen. De pub aan de Via Clementina was echter gesloten; Rick besloot eerst maar eens wat te eten. Hij nam uiteindelijk in een deprimerende snackbar terecht. Daar na nam een een stuk pizza en probeerde tegen negenen nog maar eens of de club nu wel ‘sjoege’ gaf.

De Pub was nu wel open. Het was een semi-ierse pub: Er was Guinness, maar ook veel te veel licht. Er zat een Jimmy Hill-lookalike met een mooie snor en een Alberto van een jaar of 28. Rick mocht direct tegen deze Alberto, met twee stenen voor. Rick werd redelijk gehakt. Ondertussen was er nog iemand binnengekomen, type gestopt-met-studie-is-timmerman-geworden. En dat klopte. Hij was ook nog eens Nederlander en heette Steven. Daarnaast was er nog een andere Nederlander, Jos.

Tegen deze Jos werd de tweede wedstrijd gespeeld. Rick had wat meer succes, hoewel de Mojo van zijn geëerde tegenstanders de grootte van Rome-Fiumicino had bereikt, misschien in vergelijking met Schiphol niet heel groot, maar zeker groot genoeg. Later kwam Alberto Rezza, de man die in de Italiaanse Go-wereld een scheuring had veroorzaakt door het oprichten van een tweede bond, en daarmee zich buiten de Europese Federatie plaatsend, nog binnen. Tegen onze BoBo uit het Nederlandse Go-wereldje deed hij gelukkig erg vriendelijk. Er was binnenkort een Go-Toernooi in Rome, daar moest Rick maar langskomen. Terwijl Rick de bus terugnam, stroomde de regen zo dat zelfs de deuren niet meer dichtgingen.

Tags: Go

Om negen uur ging de wekker, maar onze vroege vogel was al eerder gewekt, want om zeven uur kwam Beppe, in wiens kamer Rick deze drie nachten had geslapen, terug uit Parijs. Marco moest dus vandaag echt zijn kamer gaan ontruimen. Francisco was er ook nog, en die vertrok ineens met de helft van zijn bagage naar de Via Turati. Ondertussen vertrok Rick naar het Nederlands Instituut. Het verkeer schoot niet echt op, maar uiteindelijk vond onze reiziger zijn weg naar Villa Borghese.

Hier dronk hij een kopje koffie met de dames. Het enthousiasme van de dames was groot dat onze Romein nu een huis had gevonden. Rick mocht meteen zijn nieuwe adres overal invullen, zodat hij nu de activiteiten van het Instituut nooit meer zou vergeten. Rick had nog plannen om vlakbij naar de openingsmis van de faculteit te gaan, maar god vergeve hem, hij zou er te laat voor zijn geweest. Hij deed zijn skates onder en ging Villa Borghese per Inline-skate verkennen. Hij was door de werkzaamheden echter gedwongen een route te kiezen, die een hele mooie afdaling inhield, maar hem wel rechtstreeks beneden op de Piazzale Flaminio bracht. Daar kon Rick niet verder.

Toen vertrok Rick naar het Internetcafé. Jasper vroeg zich af of de Olga waarmee hij donderdag per ongeluk had gezoend, dezelfde was als waarmee onze Don Juan een jaar eerder had gezoend. Rick moest toegeven dat dat inderdaad zo was. Voor L. 3.000 kocht onze held toen maar een aantal Rembrandt-platen om zijn kamer meer op te fleuren en een verzamelalbum van Asterix. Waar immers beter een boek gekocht over een mythische vijand van Rome gekocht dan in Rome zelf.

Thuis was Beppe er. Hij was in Nederland geweest en hij vond Amsterdam heel leuk, maar dat platte kon hij toch niet echt aan. Francisco kwam ook nog even aan om zijn laatste koffers op te halen, met een andere Spaanse: Charo. Marco arriveerde om zijn kamer verder leeg te halen. Beppe, of eigenlijk Guiseppe, wilde onze kok uitleggen hoe hij pasta moest maken. Dat wist onze srudent toch al. Beppe sliep in tijdens Milan – Galatasaray, zodat hij pas de volgende dag de koppen in La Gazzetta zag: Milan fuori Europa. Galatasaray boog een 2-1 voorsprong om in een 3-2 overwinning.

Later op de avond verhuisde Rick eindelijk. Hij hing de Rembrandt platen op naast een poster van Marilyn Monroe, hing zijn kleren in de kast en zette zijn boeken op een rij. Er was ruimte genoeg,m want zoveel kon ons lastdier natuurlijk ook niet meenemen. Marco moest nog een brief tikken.

Rick keek om zich heen, maar zag geen computer. Een glimlach verscheen rond zijn mond toen Marco nog een echte klassieke typmachine bleek te gebruiken. Toen Marco klaar was stook hij een wierookstokje aan om de ‘verhuisgeur’ te verwijderen. Misschien kwam het daardoor, maar Rick zat ’s nachts in een dipje. Hij moest ineens weer huilen dat het uit was met Paulien; Hij voelde zich als Dido, verlaten door Aeneas

Dinsdag konden de ambities van daags tevoren gelukkig enigszins kunnen waargemaakt. Rick werd gewekt door Ago, die de wekker van onze Amsterdammer had geleend om half tien. Hij meldde dat Rick vandaag zou kunnen doorschuiven naar Marco’s kamer. Daarvoor moest Rick ongeveer om drie uur op de Via Jenner terug zijn. Rick ging naar de Universiteit, het DPTU op de Via Flaminia. Hier sprak hij prof. Garano over het tweede vak dat Rick gaat volgen: Metode di techniche di valutazione e programmazione urbanistica. Dit vak werd op dezelfde dagen als het andere gegeven, maar op andere tijden en een andere locatie. Rick blijft dus heel Rome doorreizen.

De andere dagen wilde Rick het liefst vullen met een cursus Italiaans. Hij vroeg aan La Fallini hoe dit aan te pakken. Rick moest een formulier op de Via Gramsci ophalen. Zo gezegd, zo gedaan Daar wilden ze wel ineens allerlei formulieren die onze papierverzamelaar nog niet had. Rick zou op donderdag om negen uur een test krijgen om zijn niveau te bepalen. Eindelijk kon Rick hier ook een Nederlands woordenboek aanschaffen voor achttienduizend lire.

Thuis was er niemand om drie uur, maar Ago belde dat er iemand uit Sevilla zo langs zou komen. Rick kocht intussen wat fruit en copieerde zijn paspoort en zag inderdaad een jongen zenuwachtig GSM’end voor de deur staan. Hij belde echter niet aan. Tien minuten later wel. Francisco bleek een echte Spanjaard, met een wat boerse uitstraling. Marco was ondertussen ook gearriveerd en begon met verhuizen. Ago zou definitief in de Via Turati, het appartement dat Rick enige dagen tevoren had gezien intrekken en in zijn kamer zou Marco nu komen, waarna Rick de kamer van Marco de zijne kon noemen. Marco kookte en onder het genot van een sigarette con herbe wachtte Rick het feestmaal af.

Na de pasta vertelde Francisco dat in Andalusië, zijn regio in Spanje de werkloosheid was opgelopen tot 35%. Hij wist ook niet waarom hij dan juist antropologie was gaan studeren. Ago zou hem oppikken, maar hij bleef uiteindelijk slapen. Ze keken gemoedelijk Fiorentina – Barcelona (Een schitterende 2-2) en Rick ging na een productieve dag tevreden slapen.

Rick stond vol ambitie op, maar toen realiseerde hij zich ineens dat het deze dag Allerheiligen was, en daarmee heel Italië een verplichte vrije dag had. Daar gingen zijn ambties. Toen maar de krant. Het nieuws in Rome werd nog steeds beheerst door een uitspraak van de paus van eergisteren over het Italiaans schoolsysteem. De man heeft dus aardig wat invloed. Toen maakte Rick er maar een toeristisch dagje van. Hij vond het nog onverstelbaar dat hij de tram kon uitpakken om bij het Collosseum uit te komen.

Daar kocht Rick ook maar weer een nieuwe zonnebril. Er werden al weddenschappen afgesloten over hoe lang onze grootverbruiker het met deze zou volhouden. De occhiali waren echter wel nodig, aangezien het nog steeds schitterend weer was in Lazio. Nu snapte onze zonaanbidder weer waarom hij naar Italië wilde. Rick trok over de Heiligeweg langs het Forum Romanum en de markt van Traianus en zette zijn zoektocht naar een Nederlands-Italiaans woordenboek voort. Tussen het Hongaars en Filippijns vond zijn moedertaal echter geen plaats. Wel zag hij een editie van la Divina Commedia, het meesterwerk van Dante (1265-1321). Het moment waarop hij zich door Beatrice naar het Paradijs zou kunnen leiden kwam dan ook al snel dichter bij.

Thuis vervloeke Ago Ognisanti. Ook hij had de hele dag niets kunnen doen. Iedereen moest gewoon maar gaan werken. Daarnaast stond de kerk gelijk met de Mafia. Het beeld dat Rome zo’n kerkelijke stad is moet dan ook wat gerelativeerd worden. De gewone Romein is bijna net zo atheïstisch als de gemiddelde Nederlander. Rick bracht glimlachend zijn avond door met een dikke zaterdag Volkskrant.

Roma, Domenica 31 ottobre 1999
(Settimo giorno, 22°

De wintertijd ging in; dat betekende in dit geval dat Rick pas om 7 uur hoefde op te staan (maar dus nu 6 uur) om Ferrari toch niet te zien winnen. De Finse Furie bleek te over winnen en zo brak er helaas geen volksfeest uit in Monteverde. Dus Rick keerde maar weer terug naar zijn bed.

‘s Middags vertrok Rick naar het Olympisch Stadion om de club van zijn nieuwe thuisstad te zien spelen. In een overvolle bus kwam hij aan. Het was gelukkig wat goedkoper om naar binnen te gaan dan een aantal jaar eerder in Florence, dus Rick had zelfs nog geld om een Shawl te kopen: La Roma non si discute, Si ama. AS Roma kwam al snel op voorsprong, Cagliari deed wat terug. Del Vecchio zorgde dat de Romeinen weer voorstonden, maar een strafschop in de laatste minuut temperde de sfeer.

Toch had Rick zijn club gevonden, hoewel ook hier, exact 77 jaar na Mussolini’s Mars op Rome, wat fascisten rondliepen. In de bus terug ging het natuurlijk alleen maar over voetbal, maar ook over Ferrari. Thuis bleek, na Rick’s ‘Nederlandse’ Saté maaltijd hoe de Rode formatie zich toch op TV als overwinnaars probeerden te presenteren. Onze Amsterdammer kon er slechts om glimlachen.

Roma, Sabato 30 ottobre 1999
(Sesto giorno, 25°, A 16°

Rick bleef liggen, want hij kon eindelijk eens uitslapen. Onze held voerde de hele dag eigenlijk weinig uit; hij voelde zich niet zo lekker en er was ook niemand thuis. Hij verkende de buurt was en deed wat boodschappen.

Onze techneut was ook een beetje bang dat hij de TV gemold had in zijn pogingen hem aan te krijgen, maar toen gebeurde het Wonder: Het lichtknopje dat aan de TV gekoppeld was schoot omhoog en de kijkbuis ging aan; zo moest het dus! R.J. draaide een wasje en hij genoot van Passaparola: een soort Boggle, maar dan met mooie vrouwen. Italian TV Rules. Voor even dan..... Later op de avond volgde nog een gesprek met Agostino over het falliet van de Italiaanse film. Rick bedacht dat hij in Nederland naar de feestjes van Karin en Chaja zou zijn geweest.

Pasted Graphic

Roma, Venerdì 29 ottobre 1999
(Quinto Giorno, 24°, A 15°
Rick zag pas weer rond elf uur het licht en ook Marco was pas net op. Na gedoucht te hebben in een ietwat koude douche kreeg onze cafeïneverslaafde een college over koffie zetten. Het onders bassin moest gevuld worden, daarboven moeten de heilige gebrande bonen, zodat de damp na een intieme vrijage met het zwarte goud in het bovenste gedeelte tot volle wasdom kon komen.

Agostino was intussen ook binnengekomen en Rick moest ergens naar de Uni. Ago  leende zijn sleutels uit en waarschuwde nog dat Italianen oplichters zijn.Nu was onze held net over zijn angst heen dat Agostino zelf een oplichter was, dus nog steeds op zijn Qui Vive. Het ging dus zonder problemen. Onze student vertrok richting de universiteit. Tram 8 was ruim en mooi, maar opschieten deed hij niet, vond onze reiziger, nog niet wetend wat hem nog allemaal te wachten stond. Helaas bleek de aanbevolen 628 niet te vinden op Torre Argentina, zodat de 62 het alternatief bleek. Deze bracht Rick via een gigantisch Dali-hoofd naar de Universiteit.

Op de faculteit bleek niemand in Aula 7 prof. Malusardi überhaupt te kennen en aangezien Rick dik te laat was kon hij ook niet echt uitvissen wat er aan de hand was. Rick kon alleen maar op beter hopen en ging maar mailen. De IB-Groep bleek zich ineens af te vragen of Rick uitwonend was, terwijl ze wisten dat onze planoloog in het buitenland vertoefde. Dat Paulien had leren vallen met schaatsen, bezorgde Rick toch nog een glimlach.

Een woordenboek bleek toch wel essentieel dus Rick ging op zoek. Hij vond in een boekhandel Cubaans, Catalaans, Deens en Napolitaans, maar geen Olandese en keerde dus onverricht terzake terug naar de Via Jenner. Hij leerde Fiaminia wat beter kennen en kon na zijn eerste echte boodschappen ook zijn eerste kookexperience in zijn nieuwe huisje ondergaan. Wat keukenkastjes vielen bijna uitelkaar, maar niet getreurd; de Pasta smaakte lekker.

De televisie bleek ondoorgrondelijk te werken dus Rick bracht de avond lezend door. De bibliotheek bleek uitgebreid te zijn, hoewel Rick het allemaal maar moeilijk vond. De Nederlandse bijdrage bestond uit het Dagboek van Anna Frank, en aangezien onze Amsterdammer in mokum slechts luttele meters van het huis van Anne woonde voelde hij zich direct thuis. Hij sloeg het open en las, onder het toeziend oog van Marco’s portret van Paus Johannes XXIII en een been dat boven hem uitstak.

Roma, Karin’s compleanno 1999
(Quarto Giorno, 26°

Het Bulgaarse reiswekkertje liet tegen vijven van zich horen. Aangezien dat twee uur eerder was dan de bedoeling was, gaf Rick er een subtiele ram op en draaide zich nog maar eens op. Dat hij om zeven uur veertig toch nog zijn bed uitkwam, was slechts te danken aan zijn kamergenoten die er ook al vroeg uitmoesten. Tijd voor ontbijt was er echter niet meer, omdat Rick om negen uur op de Via Edoardo Jenner had afgesproken. Gelukkig ging de reis met de 280 en tram 8 voorspoedig, maar het was een hele trip.

Deze kamer was wat groter, in een betere buurt, en meer ingericht, maar niet zo centraal. Er was ook nog een andere man, Beppe, die die dag voor een aantal dagen naar Parijs zou vertrekken. Hierdoor kon Rick er al vanavond slapen. Vanaf 1 November zou de huur voor het eerst betaald moeten worden. Agostino zou diezelfde avond helpen met de koffers. Rick leek een huis te hebben gevonden!

Het eerste college zou ook die ochtend zijn, al om half negen, maar toen onze student om half elf eindelijk arriveerden trof hij slechts een aantal studenten aan die zeiden dat er iig. nu geen les was. Toen trok Rick maar richting het internetcafé maar aan zijn mailrelaties zijn nieuwe adres te geven; de Senaat en het Volk van Rome hadden hem opgenomen.

Rick trof wat door de stad, schoolde wat Nederlanders bij op het plein voor het Pantheon en observeerde op het terras van het Café Cavour, op het gelijknamige plein de mensen. Terug in de herberg pakte hij zijn boeltje. In drie dagen is toch best wel wat troep te maken. Simon lag boven hem te slapen; tegen zevenen gingen ze met de Deense meisjes eten. Rick belde nog even zijn huis contacten, ook de familie Paris had nu een kamer voor hem gevonden. Tegen elven kwam Agostino; Rick nam afscheid van zijn vrienden, werd bijna doodgeknuffeld door Camilla en nam plaats in de FIAT van de regisseur.

Ze moesten heel Rome weer door. Agostino zapte om de tien seconden van radiostation, om dat hij muziek zocht voor zijn nieuwe film, over kinderen in Napoli. Aangekomen bleken er nog wat mensen te zijn. Marco, in wiens kamer Rick terecht zou komen, zijn college Paolo, een Tunesiër en een meisje, Fiaminia. Rick praatte de rest van de avond met Marco en Paolo, met Paolo vooral in het Frans, omdat het Italiaans toch nog wat problemen gaf. Moe maar voldaan ging Rick slapen. Marco zou om half negen voor wekker spelen en de sleutels copiëren.

Amsterdam, 25 Oktober 1999

Hoi Rick, hoe heb je het in Rome? Heb je al een huisje gevonden? Ben je al een beetje gesettled? Je zal vast wel heel erg mooi weer hebben enzo. Hier is het echt klote weer en ik verlang iedere dag meer naar Barcelona.

Veel plezier en tot snel, mails, enz. Linda

Roma, Mercoledì 27 Ottobre 1999
(Terzo Giorno, 20°, A  14°

Het was wat kouder die ochtend. Dat bemerkte Rick toen hij met Simon en Mark ontbeet. Snel vertrok hij naar het Instituto Olandese. Onderweg belden onze huizenzoeker nog even Agostino. Die wilde nu ineens dat onze wanhopige de volgende dag naar zijn andere appartement in Monteverde kwam kijken.

Het Nederlands Instituut was gelegen aan de Homerusweg, heel poëtisch naast het Belgisch en het Roemeens instiuut. Als het laatste pand verkocht werd door haar regering zou men dertig weeshuizen jarenlang kunnen voeden, maar nu stond het er als monument van het ’Dacische’ volk. Eenmaal binnen bleek het een ‘vrouwen van-’clubje dat bibliotheekje speelde. Ze vonden het allemaal onwijs leuk dat onze Amsterdammer verscheen, maar weer dan wat navragen en wat nieuwe telefoonnummers leverde het niet. Er ontstond zowaar enige commotie toen bleek dat Tineke, een vrouw die onze netwerker al uit Nederland had gebeld, zich met het kastekort had bemoeid. Rick lachte slechts meeewarig.

Toen hij zich had ontworsteld aan de koffie met de belofte snel terug te komen en dan wel lid van hun clubjes te worden kocht hij een schrift op zijn avonturen in op te schrijven. Hij zette zich neer op een terras vlak bij het grootste station van Rome, Termini een schreef de eerste dagen op, terwijl hij ontdekte dat hij zijn Nederlands-Italiaans woordenboek al was vergeten. Oops!

Om half vier was onze dichter uitgeschreven en vertrok enigszins gehaast naar het hoofdgebouw van de facoltà  aan de Via Gramsci, waar op het zelfde tijdstip een Erasmusbijeenkomst plaatsvond. Toen op weg daarheen Rick zich in de Villa Borghese bevond trof hij daar zestien cameraploegen. Heel natuurlijk dacht onze held natuurlijk dat die voor hem bestemd was, maar er bleken nog andere beroemdheden langs te lopen, peccato..

De Socratesmeeting was wel aardig. Het was de eerste keer dat een dergelijke bijeenkomst plaatsvond aan deze faculteit, dus Rick’s timing was onovertroffen. De stranieri werden vorgesteld aan Italianen die hun beurs in het buitenland, vooral in Spanje, al hadden genoten en nu dus ons konden helpen. Rick trof Fabrizio, waarmee hij alk had gepraat voor de deur van La Professoressa de dag tevoren, en samen verbaasden onze jongens zich over de duitse studenten om zich heen.

Terug in de ostello, in het voormalige Foro Mussolini, trof Rick Simon en met hem ging hij tegen zevenen een biertje drinken om daar eigenlijk niet meer weg te gaan. Er kwamen een aantal Deense meisjes, Julie en Camilla, en het werd erg gezellig. Toen het dicht ging werden onze drinkebroeders gedwongen zich terug te trekken in de badkamers, de enige plek waar ze, samen met was Amerikanen en Noren, de avond nog een klein vervolg te geven.

Om half negen wekte il traffico aan de Lungotevere onze reiziger. Hij haastte zich naar de ontbijttafel, maar vond daar slechts de hond in de pot. Daar ontmoette hij wel de man die boven hem sliep. Natuurlijk ook een Nederlander, Simon, die fietste naar Griekenland. De helden dronken samen een kop koffie. Snel vertrok onze held naar de Universiteit, via bus 32 en Metro A was hij al in een half uurtje op de Piazzale Flaminio. Daar was het Dipartimento do Pianificazione Territoriale e Urbanistica makkelijk gevonden. Prof.ssa Fallini, de Erasmus contactpersoon, gaf echter tot half twaalf weg, dus Rick vervolgde zijn weg naar het Plein der Schone Kunsten zijn eerste Gazzetta dello Sport met een Joghurtje tot zich nam.  

Om half twaalf was hij stipt, maar zij uiteraard niet. Rick wachtte wat in het gangetje. Daar ontmoette hij een aantal Italianen die hun Erasmusbeurs in Versailles en Barcelona ontmoette. Volgens hun moest Rick zich alvast maar op wachten instellen. Toen kwam La Professoressa binnen. Ze suggereerde een vak, Pianificazione Territoriale, wat Rick op maandag, donderdag en vrijdag van de straat zou moeten houden. Ene Professor Malusardi geeft het en Rick zou in een groepje met Italianen worden gestopt, om hem te ondersteunen.

Rick kon daar ook het CTS bellen. Al in Nederland had Rick er een fax heen gestuurd, maar zonder reactie. Nu gaven ze aan onze huiszoeker het nummer van een zekere Agostino Ferrente. Hoewel hij de man nauwelijks begreep mocht hij op zijn werk langskomen. Na nog een bezoek aan Malusardi ging Rick op weg. Hij nam eerst weer de Metro, naar Ottaviano en moest toen door de hitte een half uur naar de Via delle Cave Aurelia lopen. Hier vond hij uiteindelijk, aangezien er geen huisnummers bestonden, het studiootje Hollywood, waar Agostino als regisseur werkte. Deze vond vier maanden wat kort, maar hij leek akkoord.

Het appartement lag in de Via Turati. Rick trok er heen op het te bekijken en trof daar Milo, een Joegoslavisch acteur, bijgenaamd naar de stad waar hij vandaan kwam, eenbenaming die de schrijver dezes ook nog eens placht toe te passen. Het appartement was aardig, hoewel Spartaans ingericht en goed gelegen. Het zou L. 550.000 per maand gaan kosten. Uma verteld onze hoofdpersoon ook waar hij een internetcafé zou kunnen vinden. Rick ging naar dit Netgate en mailde wat Richting Nederland. Uma kwam evenlater zelf ook.

Rick trok weer naar zijn jeugdherberg, belde zijn Mama of die hem de borg kon voorschieten en trok eens naar de etenszaal. Hier trof hij een Nick uit Hanover die meteen zijn beste vriend wilde worden. Rick had daar zijn twijfels over, maar ging toch gezellig pasta met hem eten. ’s Avonds keken ze naar Milan – Chelsea, dat werd 1-1, terwijl Willem II een punt uit Moskou wegsleepte.

Het was nog donker in de voorstad van onze stad, op de eerste verdieping van het ouderlijk huis aan de Van Borsselenlaan. Om 6.15 werd onze held gewekt door zijn moeder. Het ging beginnen. Hij stapte om 7.03 de trein in en stapte om 7.18 de trein binnen die hem naar de hoofdstad van België zou brengenein, maar onze bepakte hoofdpersoon wist toch een plaatsje te bemachtigen. Na Rotterdam werd het gelukkig rustiger; Rick zat nu naast een aantal Utrechtse studentes op schoolreisje naar Antwerpen. Met deze dames speelde onze acteur na Roosendaal Hints, met o.a. een briljante uitvoering van een Rond Tweepersoonswaterbed met donzen dekens

Op Brussel Noord werd er overgestapt op de Brussels Airport Express. Dit was inderdaad een boemeltje, zoals de naam al deed vermoeden. Toen onze Amsterdammer in checkte op Zaventem kwam hij een heel burgelijk Nederlands gezinnetje tegen. Ze bleken in dezelde rij te gaan staan. Rick hoefde gelukkig niets extra’s te betalen voor zijn 35 kilo bagage, daar hij student was. Nadat Rick een pizza-sliceje naar binnen had gewerkt kwam hij dezelfde zuerende representanten van de bourgeoisie weer tegen. Rick’s Maagdelijke Express vertrok 10 minuten te laten, aangezien de Brusselse computers al last leken te hebben van het millennium probleem, dus dat schoot niet op. Het gezinnetje vertrok ook naar Rome.

Zilveren Vogel van Virgin Express bleek inderdaad de bus te zijn waarvoor Rick betaald had. Onze student moest zelfs ƒ3,- betalen voor een simpel kopje thee, een rendementvan tegen de 3000%. Aangezien er ook wat tegenwind was arriveerde de Boeing op Rome Fiumicino. Dit werd afgekort als FCO; hierdoor kon eindelijk begrepen worden hoe de Rome (FCO) skate van Roces pas in het rijtje van Amsterdam (AMS) en Barcelona (BCN). Verwonderd over dit feit liet Rick even zijn discman liggen, maar hij realiseerde zich gelukkig op de bagageband en kon dus nog terug. Op het station vroeg onze held held waar hij moest uitstappen voor het Stadio Olimpico, waar de jeugdherberg was: Roma Trastevere. Daar aangekomen werd hij voor het eerst weer geconfronteerd met het openbaar vervoer van Rome. Hij moest Tram 8 en daarna bus 280 pakken. Op het station liepen ook voor de laatste maal die zeurende burgelijke Nederlanders rond. 

Rick stapte helaas iets te vroeg uit de Tram, zodat hij puffend de Ponte Garibaldi moest oversteken om de bus te pakken. Halverwege besloot hij de Taxi te pakken. L. 28.000 armer kwam Rick aan bij de jeugdherberg, een bunker waar zelfs Stalin zich unheimisch zou hebben gevoeld. Rick ruste uit, met de Chemical Brothers op de boxen. Hij belde tevergeefs naar de familie Paris voor informatie over een kamer. 

Toen pakte hij maar zomaar een Bus, de 69. Hij stapte bij het eindpunt uit op de Piazzale Clodio. Hier was een Macdonalds, altijd gezond. Hij zat er een uurtje, las wat Vergilius en belde nog even naar de Franse Hoofdstad. Doodmoe liet hij zich in slaap vallen en hoorde niet eens zijn kamergenoten thuiskomen.