Op deze laatste dag van het jaar pakte La Repubblica groot uit met een stuk dat Bart het Nederlandse programma "Grande Fratello" had gewonnen. Ze wist nog niet dat ook Italië hierdoor geteisterd zou gaan worden. We bleven op de Nederlandse tour omdat we inkopen gingen doen voor Oliebollen. We waren even de olie vergeten, maar toen kon het grote bakfeest beginnen.

Zonder frituurpan is het meten van de temperatuur van kokende olie toch wat lastig, zodat de eerste exemplaren enigszins zwart uit de pan kwamen. De exemplaren daarna konden wel door de beugel, hoewel het natuurlijk de vraag was, wat de traditionele AD oliebollentest er van zou vinden.

Ondertussen was Marco met Antonella binnengekomen met een grote hoeveelheid boodschappen. Ook in dit huis zou namelijk een Capodannofeest worden gegeven. Onze gastarbeiders hiewlpen natuurlijk een beetje het huis op orde te brengen. Tegen acht begon dit feestje. De door de gasten meegebrachte dranken smaakten onze helden goed en over de oliebollen wist een Italiaanse kunstenaar uit te roepen dat ze smaakten "Come un Orgasmo"



De aanwezige Fransen en Nederlanders waren inmiddels begonnen met dansen en gaven de aanwezige Italo's een lesje in dansen. Vooral de beroemde dans uit Pulp Fiction, waar de vertolking van Travolta en Thurman bleek bij afstak, oogsdte respect. Toen de klok elf uur sloeg vetrokken onze hollanders. naar de Beurs van Rome. Hier zou hun Techno capo danno plaatsvinden. Aangezien het OV toch iets eerder was gestopt dan beloofd bracht de taxi hun vlak voor 12 op de dansplek.

De massa begon te tellen en op het moment Suprème bevond Rick zich tussen twee mooie vrouwen die hem een gelukkig millennium zoenden. Het feest kende twee zalen. een hele volle met commerciële muziek en een waar via Satteliet Jeff Mills en Carl Cox speelden. Drank was bizar duur, maar de fles water leidde tot vele ontmoetingen met mooie vrouwen (en helaas ook onhandige Italianen) Na vierwen trok RJ het minder, en werd het kouder en dus werd - na nog een gabber intermezzo- terugreis aanvaard.

De 7 kilometer moest nu helemaal per voet worden afgelegd,vanuit het EUR, via Piazza della Radio terug naar Monteverde. Hier zou je normaal nooit komen, maar taxi's waren overbezet, terugrijdend van het volksfeest op Piazza del Popolo. Jasper vond het minder, want hij had niet echt loopschoenen aan. Toen we uiteindelijk thuis kwamen voelde de Twent zich ook minder, met voorspelbare gevolgen. Het was half zeven.


Zelfde plaats, ook Jeff Mills, 8 jaar later exact.

De ambities om vroeg op te staan werden ietwat gesmoord door de aanwezige Fransen, welk aantal gestegen was tot 6. Steeds wanneer de Twentse midas de douchedeur aanraakte, bleek een Fransman hem aan in onbruikbaar goud veranderd. Ondertussen had de gek nog wel een Athletische prestatie verricht door te gaan hardlopen in Villa Pamphili (9 jaar later een plek waar Khadaffi zijn tenten opsloeg). Hoewel ook daar, zoals hij zelf zei, niet de ware Pantani in hem bovenkwam, doordat hij zich niet gespaard had op het vlakke.

Hierna werd een nioeuwe touristische route opgezet. Onze helden konden door de ervaring van dinsdag nu gratis de Domus Aurea in. Nu kon met licht van de schitterende octagonaal genoten worden. Na deze ideale plek voor champignons,deden ze een rondje Thermen van Caracalla, het Lateraan met de hjeilige trappen. Onze helden gingen keurig op de knieën omhoog, al waren ze Quinten uit Mulish 'Ontdekking van de Hemel' zelf. Het laatste stuk was niet te doen, niet door vermoeidheid, maar door de massa pelgrims. De top werd dus maar bereikt via de trappen ernaast.

Metro A werd genomen naar de piazza del Popolo, om vanaf daar de Via Corso in te lopen. De creditcard brandde in de zak bij de ex-BEC-penningmeester het zien al dat Valentino en Versace. Thuis was Marco eindelijk gearriveerd met de sleutel van de brievenbus, zodat na zes dagen eindelijk kon bekeken worden welke kerstkaarten zich hadden opgestapeld.

De fransen hadden een flesje Pastis geopend, zodat de herinneringen aan Marseille 1997 boven kwamen.
Dit was de opmaat tot een filosofische avond, mdie twee café's verder zou eindigen met een wetenschappelijke analyse van de correlatie tussen de hogere condoomprijs in Italië en het aantal keren dat de gemiddelde Mario het deed.

Onze vakantievrienden sliepen natuurlijk wel uit. Hierna moest onze romein natuurlijk weer het toeristische rondje maken: St Pieter, Spaanse Trappen enzo. Wel zorgde hij ervoor dat er nieuwe elementen in de route werden opgenomen. Naast een excursie over de Via Veneto, werd de crypte der Capucijners bezocht. Deze orde had toen zij naar haar huidige kerk dichtbij Piazza Barberini verhuisden hun doden meegenomen. Dit resulteerde in zalen vol kunst gecreëerd met beenderen. De symbolen en skeletten deden onze helden vol respect rillen.

's avonds werd de Hollandse dis genoten. De boerenkool met worst deed onze studenten eraan herinneren hoe zij drie jaar tevoren de helden op het IJs met een Beerenburg in de hand de helden een hart onder de riem staken

De koppen in La Repubblica bevestigden wat wij de hele nacht om ons heen hadden gehoord. Heel Europa werd geteisterd door Noodweer en Rome bleef niet achter. Toch vertrokken we onder een schraal zonnetje richting policlinico om de familie de universiteit te laten zien. Bij het standbeeld van Minerva brak echter de hagel los.



Toen we iets voor één bij de rondleiding bij het Domus Aurea, het gouden huisje van Nero, waren gearriveerd leek het echter mee te vallen. Nadat we een aantal zalen waren afgedaald en de eerste fesco's hadden bewonderd sloeg echter het noodlot toe. Het licht viel uit. We voelden de geest van Nero om ons heen waaien. we kregen nog wel nieuwe kaartjes voor overmorgen.

De ouders werden na een lichte lunch op de trein naar het vliegveld gezet, waarna onze avonturier eindelijk weer even alleen was. Maar niet voor lang. Ook Rick vertrok naar Fiumicino om daar onze Twentse held op te wachten Zijn vliegtuig arriveerde op dezelfde tijd als het lufthansaluchtschip van zijn ouders een week eerder. toen het beeldscherm steeds positievere tijden aangaf kreeg onze naiëveling hoop dat ze de laatste trein zouden kunnen redden. Tuurlijk - om de Twent te citeren - misten ze de laatste trein op 2 minuten. Ze waren veroordeeld tot een Peroni, om nog enige tijd op een donker Fiumicino te wachten, alvorens de reis naar Monteverde aan te kunnen vangen.

Het kerstgebeuren was eindelijk voorbij, dus alles was weer open. We vertrokken aan het einde van de ochtend om - na een collosseum en forumommetje - kaartjes voor het Domus Aurea te kopen. Deze dag was vol, maar voor morgen kon het. De beklimming van de Esquilijn werd als ware Pantani's voortgezet naar de Santa Maria Maggiore, de enige basiliek die Rick nog niet had gezien.


Ze was al gesticht in 432 door Sixtus III en vormde Bernini's laatste rustplaats. Na de koffie op het Piazza della Repubblica gingen we naar Flaminio. Hier werd via het DPTU en het Instituto Olandese een wandeling gemaakt door de heerlijke villa Borghese naar de tweelingkerken op het plein van het Volk. De avond werd besloten in een pizzeria met een schitterende klassieke pasta deeg kneed en snijmachine, en schonk een koppige wijn.

Ook deze dag zou onze Romein voor gids mogen spelen. Guus kon eindelijk een serieuze opgraving gaan bekijken, We gingen richting Ostia. Eerst werd de San Paolo buiten de muren nog even bezocht, waar onder het toeziend oog van 224 pausen de illussie dat dit multi-purpose tripje vlekkeloos zou verlopen de grond werd ingeboord. We misten de trein. In het schalks opkomende zonnetje werd toen maar een koffie genuttigd, hoewel ook hier weer het principe moest worden uitgelegd, waarom tijdens/na het pranzo nooit Cappuccino mag worden genuttigd.



Ostia bleek de afgelopen maand niet veel veranderd, maar er werd natuurlijk een nieuwe dimensie aangegeven nu we dicht bij het huis van Mireia waren. Ook werd onze held toen hij vredig een trekje van zijn Gauloise nam, bovenop een Romeinse ruïni, wreed weggestuurd door een fanatieke beheerder. Het park ging sluiten. De treinreis werd voortgezien naar het nieuwe - Lido di - Ostia, waar we droevig moesten constateren dat de Adriatische kust haar mooiste stranden had moeten afgeven aan de commercia. We konden slechts terecht op een kiezelstrand. Na een broodje vertrokken we van de woonplaats van Rick's toekomstige getuige, naar zijn overheerlijke pasta in Monteverde.

De wekker ging al vroeg, omdat we vandaag de paus wilden zien. We namen het risico van een hele drukke tram door met het openbaar vervoer te gaan, maar gelukkig kende onze planoloog Rome al goed genoeg om een bus te pakken die net iets verder van het vaticaan stopte, maar wel leeg was. Voor de Sint-Pieter werd nog Universiteits en Michelangelo's infectiepreventie kleding aangeschaft, waarna het wachten op de nonnen begon.

Om 12.05 was het zover. De paus verscheen op het podium. Na een inleidng over het Giubeleo kwam het Urbi et Orbi. Nederlands kwam al als vijfde taal. Onze kleine delegatie uit het vaderland deed zich zo luid mogelijk gelden, waarna de paus zich kon storten op minder belangrijke talen. Om één uur was hij klaar, waarna Rick - na lunch en geworstel met een telefoonkaart - voor gids kon gaan spelen. Nadat we via de heilige poort de Sinter-Pieter waren binnen getreden, en via de Brug van Hadrianus het Piazza Navona bezochten kwamen we aan bij het Pantheon. Hier wilden de net uit Nederland overgekomen barbaren - slechts een paar meter verwijderd van de officieel lekkerste koffie van Rome bij Sant' Eustachio, koffie gaan drinken bij de MacDonalds.


Hierna vertrokken we naar Bernini's Spaanse trappen met als doel vandaar huiswaarts te keren. Op eerste kerstdag reden er echter geen bussen aldaar na het begin van de pomeriggio. Na een bezoek aan Dolce Vita land werd dus maar de taxi naar huis genomen. We zouden bij een Pizzeria in de buurt eten, maar deze was gesloten. In Italië hoort eerste kerstdag echt bij la famiglia. Er werd uiteindelijk als kerst diner Chinees genuttigd - Zij trokken zich niets aan van dergelijke tradities

Het begin van het Anno Santo. Vandaag zouden de Heilige deuren in de Sint-Pieter opengaan. De Lindemannetjes konden zich er echter voorlopig niet mee bezig houden. Na het ontbijt, een staande Cappucho met een Cornetto, en de markt vertrokken ze naar het vliegveld om daar de koffers op te halen. De Lufthansa bleek ditmaal wel in staat het goede te doen en al snel konden we een kopje koffie met koffers gaan drinken.

Na de bureaucratie vertrokken we naar de Via Appia. In deze oude buurt was Rick nog niet geweest. Na een wandeling over de muur van Hadrianus, over de oude Via Appia en waar Petrus het "Domine, quo Vadis?" uitriep arriveerden we bij de beroemde catacomben van San Callisto. Deze waren helaas al dicht, maar een 70 jarig pater bleek nog bij de tijd te zijn door ons te wijzen op de site.

Nadat we thuis enigszins van deze inspanningen bekomen waren vertrokken we naar Trastevere. Hier had Rick een restaurant gereserveerd voor de maaltijd op kerstavond, en wat voor een. We begonnen met zalm om via een traditionele Spagghetti Carbonara en delicate scampi op een godellijke coupe met likeur uit te komen. Sdit alles begeleid met een heerlijke wijn een een ober die met Mama flirtte.



Vlakbij restaurant "Carlo", lag de Santa Maria in Trastevere. Volgens mij de mooiste kerk van Rome, in ieder geval na de 4 basilieken. Hier was de dienst. Een Amerikaan naast ons werd onwel, van de combinatie van kerst in Rome en de wierook. Zijn gezellin schreeuwde het uit. Tegen half twee vertrokken ze naar huis, voor een mooi stukje kerstbrood.

Vandaag zouden mijn ouders aankomen. Na een rustige dag waarin slechts email werd geschreven, spullen aan ex-bewoners werden afgegeven en een echte Italiaanse kersttaart, Pannettone, werd gekocht vertrok onze familie man naar Station Trastevere om daar de trein naar Fiumicino te pakken. Hij ging wat vroeg, omdat hij wist dat er geen treinen gingen 's nachts en hij wilde uitzoeken hoe laat de eerste bus ging. Dat was kwart over één.

Iets voor middernacht zag onze Romein zijn Nederlandse familieleden op de bagage staan wachten. Toen dat om half één nog zo was begreep hij dat er iets mis was. Om kwart voor één kwamen i suoi genitori dan ook met het verwachte bericht: de bagage was er niet, maar we konden morgen terugkomen.

De bus ging keurig op tijd, maar de chauffeur werkte niet echt mee. Eerst zeuren over de kaartjes. Dan niet willen stoppen op Piramide. Daar kon Rick immers via de tram snel naar huis. Nu moesten we naar Termini, op vervolgens daar de 78 naar Piazza Venezia en daar op nachtbus 44 wachten. Een eerste Cappuccino voor Guustaaf was daar wel mogelijk. dus dat was genieten.

Op de zeventwintigste trouwdag van zijn ouders bestond het werk van onze modelzoon vooral uit het voorbereiden voor hun bezoek. Het huis werd goed gestofzuigd, de kamer opgeruimd, de was gedaan.

Hierna vertrok hij naar de stad, naar zijn email. Hieruit bleek dat Jasper hoteldebotel verliefd was. Hij zette zich daarna aan een Queeste voor een kado. Het werd uiteindelijk een kalender. Ze hangen zelf immers meestal de meest vreselijke kalenders op het toilet. De gedachte aan de 'spaarpottenkalender' doen bij Rick nog steeds de haren ten berge rijzen.

Vervolgens werd Trastevere binnengetrokken om een restaurant voor eerste kerstdag te reserveren. Trastevere is hierin echt de Pijp van Rome dus al snel werd een leuk uitziend restaurant gevonden. We zullen zien of het ook lekker is.
De avond werd voor de tweede keer op rij gevuld met telefoon uit Spanje. Was het gisteren Carolina die van alles vergeten was in Rome. Vandaag was het Mireia. Het blijft een mooi gevoel: als Nederlander in Italië gebeld worden door een Spaanse.

Het begin van de winter betekende ook in Rome een koude dag. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er in het Italiaans maar één letter verschil zit tussen Inverno (winter) en Inferno (hel). Rick had al dagen de correspondentie met het vaderland verwaarloosd, dus hij trok naar de stad om daar wat aan te doen. De tram voor hem ontspoorde echter, waardoor onze Vvi’er zich plotseling in een File eterna in Trastevere bevond. Rick herinnerde zich wel dat er dichtbij deze plek zich ook een internet café bevond.

Het internetcafé was ergens diep in de kelder van een boekhandel. Het was een Linux-systeem, dus Rick mailde dat maar even aan zijn nerd-vriendjes. De avonturen van de afgelopen dagen konden zo in ieder geval worden verspreid naar het verre Noorden. Na teruggekeerd te zijn in het Monteverdiaanse vroeg Antonio of onze vreemdeling niet mee wilde naar de bibliotheek, waar de man uit Foggia iets moest opzoeken voor een rechtszaak waarin hij verwikkeld was. Zoals Virgilius aan Dante zei (Inferno, IV). ‘Andiamo, ché la via longa ne sos pigne’. We reden door de periferia. Hier was al jaren geen planoloog geweest. Het was een jungle van afgesloten straatjes, en filevorming op de raarste plaatsen.



’s Avonds kwam Francisco en Charo eten. En aangezien er ook een vriendin van de Fransen was besloot onze Pugliaanse chef maar flink te gaan koken. Antonio maakte een weergaloze maaltijd voor 8 personen. Met veel wijn werd ook dit een mooie avond, vooral ook voor Marco, die ineens met een nieuwe vriendin op de proppen kwam.

De wekker ging al om half negen, maar Rick bleef nog even liggen, waar door hij wel erg laat op college kwam. De professor vond het concept van onze slaapkop goed, dus Rick heeft de komende weken weer wat werk te doen. Hierna vertrok ons druk bezet baasje naar de mensa om voor het laatst de maaltijd te delen met Judith en Carolina, die de volgende dag naar huis gingen. De mensa was op deze dag in een feeststemming. Er werd champagne geschonken en Panettone, een Italiaanse kersttulband, uitgedeeld. De foto’s van de afgelopen feesten werden bekeken en na een laatste kop koffie klonk het ‘Ci Vediamo’

Op de Via Flaminia bleek dat Rick wel was gewaarschuwd voor de staking, maar dat het interne communicatienetwerk van de Via Jenner gefaald heeft. Marco dacht dat de Amsterdammer nog sliep, terwijl hij in wezen al op pad was. Na een plan te hebben gemaakt voor de komende weken vertokken onze studenten naar een Chinees restaurant vlak bij de Sint-Pieter. De vakantie moest natuurlijk worden gevierd. Onze veelvraat at een basale babi pangang variant en dronk chinees bier, Tsjing-Tseo.

Thuis bleken de Carthagers na twee Punische oorlogen nog niet verslagen. Rick versloeg, spelend als het volk van koningin Dido de Romeinen. Rick kon zo zijn nieuwe stadsgenoten op hun tekortkomingen wijzen. Cato had gelijk toen hij zei ‘Cetero censio Cartaghinem delendam esse’

In qualche luogo del percorso Firenze-Roma, 19 dicembre 1999

Appena mi sono svegliata e Rick mi ha chiesto di scrivere nel suo diario, non potevo rifiutare l’offerta. Abbiamo passato un buon fine-settimane Firenze, non abbiamo visto i grandi musei, ma abbiamo passegiato per le stradine della città, l’ambiente natale che sentiva nell’aria, la gente camina le vie del centro. Noi, turisti, siamo rimasti con la bocca aperta davanti alla belleza,, così mi piacerei chiamare alla città perchè ogni angolo, ogni strada, ogni piazza visto ha la belleza in se, La città ci ha colpito, sembra che a ognono di maniere diverse, per fortune, sempre ricorderemo nostro primo viaggio a Firenze

Carolina

Pas na een douche voelde Rick zich weer enigszins mens. Toen hij wat hersteld was vertrok hij naar het station om te kijken wat de handigste trein was. Ze besloten naïef om om zes uur terug te gaan. Hierna werd de nodige cafeïne en nicotine aangeschaft zodat ze weer verder konden gaan. Onze kunstliefhebbers vertrokken naar de Santa Croce, die pas om drie uur zou open gaan. Op de Piazza Santa Croce was er bovendien een ijsbaan, die ook op dat tijdstip zou overgaan. De volgende stap was de Piazzale Michangelo; hier kan men onder het toeziend oog van de David schitterend neerkijken op de stad met de lelie in het wapen. Onze helden namen een broodje met prosciutto di Parma en genoten.

Toen ze om drie uur weer terug waren op de Piazza Santa Croce bond Rick de schaatsen onder. Onze Rintje Ritsma schaatste met botte ijshockey schaatsen subtiel om alle vallende Italianen heen. Hij had zich niet meer zo Hollands gevoeld sinds hij begin december een rookworst ontdekte in zijn tas. In de Santa Croce werd eer bewezen aan de tombes van Dante en Macchiavelli. Deze waren helaas beiden leeg, aangezien de Florentijnen nog wel eens hun beroemdste inwoners uit de stad jaagden in het verleden. Het koude Florence werd afgesloten met een warme Chocolade, die hier ook echt uit gesmolten chocolade bestond, met room in een extra kannetje.

De trein van 18.12 bleek achteraf een wat mindere keuze. De eerste vier stations werden doorgebracht in een snikheet halletje met iets teveel mensen. Zo ongeveer moet Dante’s Purgatorio eruit hebben gezien. Toen Rick eenmaal kon zitten moest hij nog een plan op stellen voor zijn Tesina. Het moest een vergelijk worden van assessment methoden voor EU-progjecten in Nederland en Italië. De buste van Dante die onze hoofdrolspeler had gekocht keek begripvol op hem, want Rick zag er moe uit:

‘Oh quali, io vidi quoi che son disfatti
Per lor superbia! E le palle del’oro
Fiorenza in tutti suoi gran fatti’
(Paradisio, 16)

Om 5.45 ging de wekker om aan de bedevaart naar de stad van Dante te beginnen. Antonio was ook al op en kon dus mooi onze pelgrim naar de metro brengen. Hierdoor was hij wel erg vroeg op Termini. Aldaar realiseerde onze verstrooide professor zich dat hij zijn paspoort op de Via Jenner achtergelaten had. Dit zou later nog gevolgen hebben. Na een Cappucino met Carolina te hebben genuttigd verschenen ook wonderwel Judtih, Israel, en Jorge, allen notoire laatkomers, op tijd, zodat om 8.12 de teein naar de stad van de Medici kon worden genomen.

Aangezien het gezelschap geheel bestond uit armlastige studenten, werd niet de Eurostar maar een boemeltje genomen. De trein stopte op vele plekken waar onze hoofdstedelingen geen huis konden ontdekken. Toen Carolina en Rick even voor een Gauloise overwipten naar de rokerscoupé zagen ze bovendien iets heel engs. Aveviamo Paura! Een jongen en een meisje, klaarblijkelijk een koppeltje hadden exact hetzelfde Tommy Hilfigger truitje aan. Ze hadden exact dezelfde bril op; daarnaast bewogen ze ook exact hetzelfde. Bulderend van het lachen zochten onze helden hun eigen coupé weer op.

Om twaalf uur kwam de trein aan in Florence om te ontdekken dat de jeugdherberg, dichterbij diegene waar Rick tot ontsteltenis van de aanwezige Engelsen, in 1994 had bewezen dat Groot-Brittannië en Somalië beiden derde wereldlanden waren, tot halfdrie gesloten was. Dus werd de stad ingetrokken. Iedereen viel het op hoeveel schoner Florence was dan Rome. De lucht herinnerde de longen voor het eerst sinds lange tijd eraan hoe zuivere lucht smaakte.

Als voorzitter van de Buitenlandse Excursiecommisie van het Groene Hart in 1997 kende Rick de stad al. Masr na twee maanden Rome scheen de stad hem heel anders toe. Florence leek een moderne, bijna West-Europese stad in vergelijking met de Città Eterna. Het Palazzo Vecchio en Brunelleschi’s koeppel van de Duomo waren natuurlijk schitterende als altijd. Toen Rick op de Ponte Vecchio naar de Arno tuurde moest hij denken aan de woorden die Macchiavelli geïnspireerd door deze rivier in ‘Il Principe’ schreef over hoe zelfs grote heerser de omstandigheden niet altijd kunnen beheersen.

‘Et assigmiglio quella una di questi fiumi rovinosi che quando si adirano allagna e piani, rovinano gli alberi e gli edilizi. Lievano da questa parte terreno, pongono da quella altra: ciascuno fugge loro dinanz, ognono cede all’impeto, loro sanza potera in alcune parte obstare. E benché sleno così fatti, non resta però che gli uomini, quando sono tempi questi. Non vi potessino fare provedimento e con ripari e con argini.’ (Macchiavelli, Il Principe, Hoofstuk 25)

Toen de reizigers na de lunch op de Piazza della Signoria tegen drieën terugkeerden naar de jeugdherberg terugkeerden, troffen ze een vrouw die het woord bureaucratie op haar voorhoofd geschreven had. Ze wilde de Spanjaarden en Holanders zonder paspoort geen onderdak verschaffen. Zou het zo aflopen als n 1997 toen Rick zijn paspoort was vergeten en uiteindelijk bleef slapen bij de lokale mafiabaas van Plovdiv? Deze herbergier wees Rick-Jozef de deur, zoals bijna precies 2000 jaar daarvoor met Jozef en Maria was gebeurt in Bethlehem.

Geluk bleek de stroom van het fortuin de Romeinen gunstig gezind. Buiten het Hostel deelde een Pools meisje flyers uit voor een ander Hostel, de Keiko Inn, genoemd naar de Japanse vrouw van de eigenaar. Hier zou het paspoort geen probleem zijn. Dit Ostello was gelegen op het Piazza San Giovanni. Dit bleek het voorplein van de Dom! Het voelde als een huis met twee kamers. Het had geen receptie, maar was goedkoop. We besloten het te vertrouwen, want we zouden meteen de sleutel krijgen. Hierna vertrokken we weer de stad in.

Uw schrijver gaat hier niet beschrijven hoe mooi Florence is. Ik kan alleen maar zeggen dat de lezer er heen moet. En dan nog een keer. Dit bezoek was Florence, mede door het jaargetij, weer heel anders. De reizigers liepen langs het Uffizi en het huis van Dante. Ze bewonderden zijn beeld en citeerden zijn werk.

Van een Australiër kregen onze hongerige toeristen een tip voor een Pizzeria, die erg lekker en goedkoop was. Ze misten nu wel de beroemde Toscaanse biefstuk. Tegenover het restaurant lag een Ierse pub. Hier werd de avond besloten. Tegen half drie gingen ze slapen. Behalve Israel. Rick merkte om halfdrie ineens op dat het ijzeren hek van het bed boven hem in zijn bed lag. De volgende dag trof hij in dat bed niet alleen Israel aan, maar ook een Australische.

Mireia was al enige tijd uit bed gestapt om de laatste inpakacties voor haar reis naar Barça te verrichten. Rick wist het nog te rekken tot elf uur, maar toen richtte de toorn van de Barcelonese zich op hem, tenzij hij er op dat moment uit kwam. Mireia ging deze dag voor de kerst naar haar ouders. Ze zou pas eind januari terugkomen, aangezien ze ook nog examens moest doen. Er ontstond dus ineens een leemte in Ricks leventje, maar daarmee natuurlijk ook weer libertà. De reis naar Spanje begon met twee treinreizen. Eerst naar Piramide en vervolgens weer naar Fiumicino. Alle dorpjes onderweg werden aangedaan, maar het is voor Italiaanse begrippen een perfecte verbinding.

Op het vliegveld werd nog een laatste koffie, en in Adria’s geval zelfs al een eerste bier gedronken, waarna een voorlopig definitief afscheid volgde. Rick vertrok snel om ook nog college te volgen. In de trein terug las hij in La Repubblica hoe het kabinet D’Alema een doodstrijd voerde. Ook het 51ste kabinet na de tweede wereldoorlog was een kort leven beschoren. Het college bleek niet veel meer dan een aansporing om maandag een outline voor een paper op te schrijven. Garano worstelde verder met een, op Uvalon gelijkend, evaluatieformulier. La Sapienza hoopt eindelijk eens de onderwijskwaliteit een beetje te verhogen.

Thuisgekomen lag er een Southparkkerstkaart van Linda. Hij droog de opbeurende tekst: ‘It’s cold, it’s dark and it suck: Merry Xmas’ Rick besloot dan ook maar vroeg zijn bed in te kruipen. De avond werd nog wel gevult met ratatouille en Antonio, die de Godfather imiteerde. Het was alsof Marlon Brando nooit gestorven was, toen de man uit Foggia zijn schorre stem liet klinken. En Judith belde, om de reis van de volgende dag te bespreken.

Staken. Een nationale hobby van de Italianen. Het OV lag weer eens plat, zodat Rick de enige van zijn werkgroepje was die ondanks de ‘sciopero’ de universiteit kon bereiken. Na enige Carla-geknuffel nam onze held toen maar plaats op terrasje op de Piazza San Lorenzo, waar onder het genot van een Cappuccino hij deze pauselijke geschiedenis verder optekende.

Op weg naar de Città Universitaria bleek pas echt wat de staking tot gevolg had. De overvolle bus passeerde de stakers die droevig voor zich uitkeken op de largo Santa Susanna in de stromende regen. Een carabiniere hield uit medelijden zijn paraplu maar boven een aantal stakers, die hij eigenlijk in toom moest houden. Toen de bus even later stilstond op Termini brak een volksopstand uit die Italië niet meer gezien had sinds de dagen van Giuseppe Garibaldi. De drukte van Rome had Dante ook al eens vergeleken met een deel van de hel. Terecht zoals nu bleek.

‘Come i Romani per l’essercito molto,
l’anno del giubeleo,su per lo ponte
hanno passar la gente modo colto,
che dal’un lato tutti hanno la fronte
verso il casllo en vanno a San. Pietro
da l’altro sponda verso le monte’

De laatste les Italiaans voor de vakantie kreeg door de staking ook een heel eigen karakter. Er kwamen maar vijf mensen opdagen. Alessandra besloot dat we in plaats van naar Maria’s praatje over het neo-realisme in de Italiaanse cinema, met Visconti als haar voornaamste vertolker, te luisteren, te vertrekken naar een afstudeeropdracht van musicologie. De tijd die we hier doorbrachtten, onder begeleiding van een doedelzak, besteedden Rick en Silvia vooral aan een hevige strijd op het slachtveld dat men kamertje verhuren noemt.

Tegen zevenen vertrok Rick met Jorge richting het huis van Judith, waar een diner zou worden gegeven. Onze medegenodigden troffen we op Termini, met enige vertraging, die Renate heette, vertrokken we naar de Valle Aurelia, het tijdelijke einde van Metro A. In Casa Judith troffen we Sangria en de huisgenotes van Judith. Zodoende werd het weer een mooie avond, met als hoogtepunt de masseersessies door Rossie, een der huisgenotes. Rick kreeg ook noh een kerstcadeautje van Mirieia, Cesare Pavese’s ‘La luna e il falo’, de maan en het vagevuur. Een naam die aangaf hoever Rick nu van Dante’s purgatorio af was.

Tegen half twee vertrokken de helden naar de stad om daar nog een feestje te bouwen. Het feest werd georganiseerd door Roma Tre, een andere Romeinse Uni. Het was zich echter niet te vergelijken met La Sapienza, zodat Rick al snel werd meegelokt richting Vitinia, waar het nog laat werd.

Om de ervaringen van de afgelopen dagen enigszins te verwerken, werd vandaag een rustige variant van het concept dag uitgekozen. Er werd ontbeten met Marco en oplettende lezers kunnen dan wel bedenken dat dat niet vroeg gebeurde. Een combinatie van speculaas en knakworstjes bleek wonderwel goed te smaken. Tegen drieën arriveerde onze held op de universiteit, waar hij een zware portie condizionale (io avrei trombato, lui avrebbe trombato) te verduren kreeg. Na een korte e-mail sessie werd al weer op huis aangegaan.

Daar werd voor het Franse gezelschap Japanse Tiriaki gekookt, wat voor hen een verrassende ervaring bleek.De avond werd doorgebracht met Chaim Potok’s ‘Omzwervingen’, een geshiedenis van het Joodse volk. Aangezien Rick zich ook een beetje in het beloofde land bevond, baande hij zich een weg door deze pil. De koelkast vertoonde rare kuren, zodat de enige logische beslissing werd genomen: we aten al het ijs op!

Nadat we tegen twaalven waren opgestaan werd een ontbijt genoten van Toast met Spaanse ham. Ondertussen werden artikelen uit de Volkskrant integraal in het Italiaans vertaald voor de nieuwsgierige Spanjaarden. Om halfdrie vertrok het gezelschap in de Mensa waar ook Judith, Renate en Adria waren. Nadat een ietwat koude Pizza was genuttigd werd het meertalig publiek wat Nederlands onderwezen. Ook bleek tijdens het updaten van adres en e-mail gegevens dat Rick ook vandaag moest feesten. Hij zuchtte om zijn zware bestaan.

Thuisgekomen waren Antonio en Beppe er. Laatstgenoemde vertrok al weer snel. Samen met Aurelien maakten de huisgenoten een schoonmaakrooster op de laptop van de Fransen. Antonio bleek naast een oversexte Italiaan ook erg gesteld op hygiëne; hij was dan ook verpleger. Telkenmale herhaalde hij de frase: ‘Tu devi Pulire’. Rick zou vanaf nu trouw zijn schoonmaak diensten volbrengen.

De foto-shoot van twee weken geleden had ook nog wat opgeleverd; ons model stond vanaf nu op de guest-list van de Jam. Dit bericht was bij hem thuis achtergelaten. Niet dat hij eerder ooit hoefde te betalen, maar toch. De Jam stond deze avond in het teken van het laatste Erasmusfeest van het millennium. Judith en Mireia werden opgepikt bij het Colosseo. Carolina nam haar huisgenote mee, bekend als ‘La Pelusa’, de ragebol. Het gratis bier smaakte goed, en Rick kreeg ook nog een T-shirt van de Associazione Erasmus, hoewel hij daar niet eens lid van was. Als een beroepssjacheraar, Tim Diehl waardig, gebruikte hij vervalste ID’s om het shirt te bemachtigen. Hij kan nu ook in de kleuren van La Sapienza de straten bewandelen, een uniform een Amsterdam intellectueel waardig.

Ook Italianen zijn geïnteresseerd in het ‘heilige’ Nederlandse planningsstelsel. Dit bleek op het eerste college van de dag. Garano gaf aan Rick een voorstel van het Italiaanse verbond van aannemers (Associazione nazionale construttori edili) voor een herziening van de Italiaanse planologische wetgeving. Hierin stond een uitgebreide analyse van de Nederlandse praktijk, vanaf de corona van onze regina Beatrice, tot de consiglio comunale. Hopelijk zal onze student hier nog wat aanhebben. Thuis werd verder gewerkt aan de kaarten voor het Latina-project, met op de achtergrond Rachmaninov. Hierna vertrok Rick naar de stad. Per e-mail stuurde onze arme stakker een noodkreet naar zijn ouders om meer geld, waar gelukkig snel op werd gereageerd.

Om 17u begon een workshop over het werk van Renzo Piano op de Facoltà. Dit is de geniale architect die ondermeer het Amsterdamse NewMetropolis en de nieuwe kerk voor de zalig verklaarde Padre Pio heeft gebouwd. Zijn werk werd uitvoerig belicht, maar helaas moest onze architectuurstudent snel weg. Omdat een meeting met zijn Latina-groep hem wachtte. Het geleverde werk werd besproken en Ricks colbertje werd elegant gevonden. Na een nieuwe afspraak gepland te hebben vertrok onze Odysseus naar het Piazza Repubblica, alwaar hij met Mireia had afgesproken om naar de film te gaan.

De film werd una relazione privata, een heel erg ‘franse’ film (liaison pornografique was de originele titel), waarin beschaafd werd verteld hoe mensen die begonnen om een ‘onschuldige’ fantasie te beleven, welke bleef onbekend, eindigden in een psychologisch drama. Na de film vertrok onze ‘liaison’ naar Vitinia, waar we Adria troffen. Hij was volgens Mireia jaloers op onze Amsterdammer geworden. Op een Barcelonees tijdstip werd daarna het avondmaal genoten waarna Beatrice Dante de eerste glimpen van het paradijs liet zien.

Door het wat rustige karakter van de vorige avond kon vroeg worden opgestaan. Na het stevige ontbijt, werd voor de laatste keer met Bas de stad ingetrokken. Voor de Go-kerstcadeautjes werden uiteindelijk boekenleggers met de werken van Rafaël en Michelangelo gekocht.

Thuis bleek Nederland aan Frankrijk, de Tsjechische republiek en Denemarken gekoppeld te zijn. Dit leverde natuurlijk discussie op met de afgezanten uit het land van de wereldkampioenen. Ook werd uiteindelijk een reden gevonden om de door haar geëiste kerstkaart naar Camilla in Denemarken te sturen. In dit huiselijke intermezzo leverde jongeheer Appelo zijn bijdrage aan deze memoriën, stierf Miriam van de spanning tijdens de strijd van de Romeinen tegen de veelvraten uit Bologna en belde Francisco op, om ook aan de zondagavond een bestemming te geven.

Nadat Bas veilig was vertrokken, met het geluk dat de spoorwegen slechts staakten in het zuiden des lands, vertrok onze dichter naar de Via Turati om Francisco voor de verandering eens nuchter te treffen. De Hollander en de Spanjool vertrokken, na de droevige constatering dat Francisco nog steeds geen pannen had en daarom steeds in de mensa of fuori moest eten en Rick dus heel blij was voor de Via Jenner gekozen te hebben, naar het Piazza Navona. Voordat ze het plein bereikten moesten ze echter elke geldautomaat proberen, aangezien die niet werkte, en maakte onze planoloog en onvergeeflijke blunder door de weg kwijt te raken. Hier kwam Charo met nog wat andere Spanjaarden opdagen en werden gezamenlijk een aantal soorten cerveza door ons panel van specialisten geproefd. De Spaanse delegatie vatte hierna het plan op om in Monte Sacro te gaan eten. Aangezien dat voor onze Monteverdiaan aan de andere kant van Rome lag, was het voor hem een prettige verrassing dat hij precies op dat moment Nico en Miriam tegen kwam. Rome is niet zo groot. Met het Frans-Italiaanse team werd nog een vin genuttigd en daarna werden Nico en Rick netjes thuisgebracht.

Na voor een treinreis van 20 uur aangenaam geslapen te hebben, wat uiteraard tegen elke verwachting inging
– tenslotte was ik in Amsterdam gewaarschuwd voor deze ‘dronkenmansreis’ – was het eerste dat ik zag de San-Pietro, hetgeen de ochtend meer dan opvrolijkte.

Op Termini werd een slaperige Romein aangetroffen, die naar de naam Rick luistert. Uiteraard was het eerste dat Rome mij te bieden had, een kopje Espresso, waarna het laatste stukje van de reis naar Vakantieoord ‘Lindeman’ kon worden voltooid. Gelukkig werd mijn nieuwsgierigheid naar de inhoud van de twee door Ricks moeder meegegeven tassen snel bevredigd.
‘Op naar Rome’ was het motto.

De eerste dag in een vreemd oord zal waarschijnlijk altijd wel de mooiste blijven.
Uw reiziger viel van verbazing in verbazing. Zelfs eenvoudige arbeiderswoningen
kwamen als waar kunststuk op mij over. Wij trokken van grasveld (Circus Maximus) naar Ruïne (Colosseum) en alles was prachtig. Ik was trots op mijn beslissing om naar Rome te komen. In de avond werd mijn eerste Italiaanse maaltijd genuttigd, die tot het toetje als eenvoudig doch voedzaam gold. Voor het toetje zelf schoten woorden echter tekort; het was als Rome zelf!

De tweede dagen werden mijn ondertussen vijf dagen oude schoenen op de proef gesteld. Maar dit was niets vergeleken bij wat mijn ogen hadden te verduren. Ook deze dag werden de wonderen van de oudheid bewonderd. De avonden werden ondertussen aangenaam gevuld met wijn, voetbal, Catalanen en uiteraard het wegwerken van de laatste energievoorraden die mijn lichaam bezat (dansen).

Het mooiste dat Rome naar mijn bescheiden mening te bieden heeft is Vaticaanstad. Twee dagen werden aan deze stad in een stad gewijd en geen moment heb ik rust gehad, Ik kan mijn niet voorstellen dat iemand gedachteloos kan blijven bij het zien van de Sint-Pieter, alhoewel het geïrriteerde Romeinse verkeer dicht in de buurt kwam; Barbaren zijn het!

De eerste helft van de week stond voornamelijk in het teken van de cultuur. De tweede helft werd vooral gewijd aan de
innerlijke mens, al dan niet in combinatie met Catalanen.Hier werd weer eens duidelijk gemaakt dat de Babyloniërs
zich niet met het begrip taal hadden mogen bemoeien, maar gelukkig blijven knipogen en dergelijke internationaal
bekend. Het mooiste voorbeeld was waarschijnlijk de Go-partij tegen een Italiaan waarbij Japans maar als
voertaal werd gebruikt.

Ik wil graag besluiten met het aanraden van vakantieoord ‘Lindeman’ Het ontbijt is altijd een verrassing, al blijft
gelukkig de koffie een stabiele factor. Kennis over Rome is ook in overmaat aanwezig en zeker na een paar slokken wijn slaapt het briljant.

Bas

De kans dat de Hollanders vandaag vroeg zouden opstaan was natuurlijk klein. Dat Mireia om twee uur belde was dan ook een beetje naïef,.Onze wakkere jongens werden pas gewekt door de heerlijke geur die de Franse keuken verspreidde.

Antonio had gemerkt dat ze erg laat thuis kwamen. ‘Hai Trombato?’ (Heb je nog geneukt?) was dan ook het eerste wat hij vroeg. Aangezien de Bourgondiërs op zondag toch minstens een degelijk ontbijt wilden gingen ze op inkomen uit. Naast ingrediënten voor een ‘English Breakfast’ werd ook gezocht naar frutseltjes om bij het Go-kerstfeest weg te geven. Mireia bleek trouwens al om tien uur opgestaan.

Na de twee lange nachten van donderdag en vrijdag werd dit een rustige avond. Een mooie fles witte wijn rondde de Pasta met Zalm af. Bas kon het vrouwelijk schoon op de Italiaanse TV waarderen. Onze Apeldoorner liet zijn glas wijn smaken. Op de achtergrond zong Louis Armstrong ‘It’s a wonderful world.’ Geluk is soms zo simpel.

Nadat tegen enen werd opgestaan, begon de dag niet echt voorspoedig. De kranten staakten weer eens, zodat de uitslag van Mallorca-Ajax een mysterie bleef. De pinpas wilde niet meer dan L. 100.000 uitkeren en de fotoboetiek was dicht. Hierdoor niet ontmoedigd vertrok onze Rick naar college. Garano, die vandaag een beetje op Bolkestein leek, ga een discourse over onteigening en het Italiaanse cijfer systeem; een 18 is hier voldoende; een 30 een tien. Terug stortte de hemel zich op onze batavier en toen hij de tram bereikte trof hij daar Bas die het ook niet echt lang met dit weer in de stad had uitgehouden. Thuis konden nu wel de foto’s worden gehaald en een flesje wijn gekocht omdat we bij Mireia gingen eten.

Om 7.10 werd in een opgedroogd Rome de reis naar Vitinia aangevangen. Op Piramide troffen Rick en Bas Judith en haar huisgenoten, die ook nog eens wisten waar we in dat dorp heen moesten en ze dus niet angstvallig moesten wachten op het station op een onbekende. Zij woonde in een mooi appartement, dat eigenlijk te netjes was voor de Amsterdamse studenten. Het lag wel op 20km van Rome. Spoedig arriveerden ook Andreas en Jorge zodat het Catalaanse feestmaal kon beginnen. Bijna iedereen had wel een flesje wijn meegenomen, en daarmee smaakte de tortilla en de pasta-variant nog wat lekkerder. Ook Rick mocht nog culinair helpen bij de Patomaco, een Catalaans Brood - Tomaat gerecht.

Daarna werd het een mooi feestje. Judith en Jorge hadden elkaar een beetje gevonden. Andreas en Bas debatteerden over Whiskeysoorten. Laatstgenoemde drank vloeide rijkelijk, naast de liters Sangria die Mireia bereid had.Rick had zich ondertussen met Mireia teruggetrokken, waar zij een complex persoontje bleek, maar toch ook de Ballon D’Alsace werd beklommen.



Uiteindelijk vertrokken de Nederlanders, samen met Israel, met de tweede trein. Op het station observeerden ze een man die de hele dag in een hokje van 70x70 werkte. Het enige wat hij volgens hen deed, was elke keer dat een trein passeerde, een kruisje zetten. De schoonheid van eenvoudige arbeid werd geroemd. Om 6.06 stapten onze feestgangers in de trein, zodat tegen zevenen de nachtrust werd genoten.

Om 8 uur wist Rick zich aan zijn lakens te ontworstelen, want hij moest al om tien uur bij het Istat zijn. Wonderwel bleek ook Bas de energie te hebben om een toeristische dag in zijn eentje te ondernemen. Na een busrit vol zakkenrollers arriveerde Rick bij Orbis; dit was het afspreekpunt, vlakbij de Santa Maria Maggiore, waar hij heel toevallig ook de kaartjes voor het voetbal van dinsdag had gehaald.

Het Istat is het Italiaanse CBS. We gingen er heen om cijfers over scholen en de economisch activiteiten van onze vijf gemeentes te verkrijgen. Het Istat had niet echt een handig zoeksysteem, maar toch werden bijna alle gegevens via volkstellingen verkregen. Het enige wat we nog misten waren de gegevens over forenzen. Half Latina werkt namelijk in Rome. Hierna werd nog even de Mensa aangedaan voor een interessante Aardappelkroket/Noedel variatie, waarna onze held zijn E-mail kon gaan bij werken. In een rap tempo werden bijna veertig e-mailtjes geschreven. De meeste kerstkaarten bleken al aangekomen te zijn; die Italiaanse post toch.

De resterende tijd tot de Italiaanse les werd gevuld door onze veelschrijver met het bijwerken van dit dagboek. Ook Renata en Mireia deden van zich spreken tijdens hun pauze. De les zelf bleek te bestaan uit het lezen van gedichten van Sandro Penna, de dichter waarover we dinsdags die fijne documentaire hadden gezien. Hierna kregen we traktaat over de doodstraf van Monica, waarna wij ons als Europeanen gezamenlijk afzetten tegen de barbaarsheid van gli Stati uniti

Om kwart voor zeven stond Bas, die de Sixtijnse kapel had bezocht, op Castro Pretorio. De Go-ers gingen naar Cavour, om een pizza’tje te scoren alvorens hun denksport te beoefenen. Tijdens het eten kregen we de meest walgelijke nepzeemeermin met rode lichtjes op de seni aangeboden. De Go-avond was een aanzienlijk succesvollere expeditie dan de vorige keer. Het publiek, dat naast op Roma-Newcastle natuurlijk ook was afgekomen op het Go, kon in een overvol café zien hoe de Amstelveense delegatie 3 van de 5 partijen wist te winnen. Ook Roma behaalde trouwens succes. Tegen half twaalf verlieten ze het café pm naar het feest af te reizen. Rick was spontaan vergeten dat de metro’s hier links rijden,waardoor ze de laatste metro misten; dit was gelukkig niet zo erg, omdat de bus werd gepakt die eigenlijk nog dichter bij het feest kwam. Op het feest in de Akab was net een coverband begonnen die een Meander-achtig sfeertje wist te creëren. Het patroon van de afgelopen weken herhaalde zich. Er werd gedanst met Catalanen en Renates, gezoend en gesproken met Mireia, die ook nog een serieus gesprek probeerde te beginnen, hoewel het daar niet echt de plaats voor was, en de Italiaanse eigenaardigheden werden besproken met de aanwezige Nederlanders. Zelfs de Fransen waren er.

Na de broodnodige acht uur slaap stond onze Amsterdammers op; ze hadden zich wat dikker aangekleed dan de dag tevoren. Tijdens de terugtocht was het toch wel koud geweest. Het aanwezige Franse en Italiaanse publiek werd ingeweid in het concept amandelstaaf , waarna de (toch misschien wel ergens religieuze) studenten naar het Vaticaan vertrokken.

Binnentreden in de Sint Pieter is altijd ongelooflijk; je bevindt je midden in een kunstwerk. Waar elders in Rome ook de werken van Michelangelo en Bernini staan is deze basiliek de plek waar het allemaal samenkomt. Het is het hoogtepunt van drie eeuwen kunst in één gebouw. De zetel van St. Petrus, de Pietà, de koepel en de nog gesloten heilige deur. Zelfs een mis werd hier speciaal.

Hierna bezochten ze de engelenburcht, het mausoleum van Hadrianus, waarna via diens brug de tocht huiswaarts werd aangevangen. Na een Chianti Borrel werd de reis naar restaurant ‘Simpatico’ aangevangen. Dit restaurant was een Chinees restaurant. Het is opmerkelijk dat de Chinezen hier heel ergens anders vandaan komen dan die in Nederland en voor een andere smaak koken. Bas nam een kip-kerrieschotel en Rick pikante kip. Dit werd aangevuld met een gezonde portie Kantonese rijst. Onze helden genoten van hun culinaire uitstapje; het was zo anders dan de wekelijkse portie chinees-indisch in het Vaderland. Terug bleek Mireia te hebben gebeld. Om haar terug te bellen moest de - toen weer - GSM-loze Rick natuurlijk naar een Telefooncel. De zesde bleek uiteindelijk te werken. De andere hadden alle opengebroken hoornen of ruis. Mireia bleek uiteindelijk niet veel te melden hebben. Ze vond dat ze wel erg snel weggegaan was de dag tevoren. Met een lief ciaociao werd deze dag afgesloten.

Tegen twaalven stonden onze uitgeslapen helden op. Na een mooi ontbijt van gevulde speculaas vetrokken onze bestuursleden naar de stad. Eerst werd de heuvel van het Capitool aangedaan; de trappen van Michelangelo, het beeld van keizer-filosoof Marcus-Aurelius en de Santa Maria d'Aracoeli streden allen om genoemd te worden. We gingen hierna naar het Forum waar een Hawaiiaan, genaamd Will binnen vijf minuten een rondleiding aanbood. Dat werd een half uur in het zonnetje zitten. Op zich ook erg prettig. Hierna begon de tour, waat het leven Ceasar werd gebruikt als leidraad om de gebouwen te beschrijven.

Helaas konden ze niet de hele rondleiding afmaken, want Rick moest om half vier bij een Theater Piacenza zijn voor Italiaans. Onze helden kregen een opgeleukte diashow te zien over de dichter Sandro Penna. De Catalaanse helden waren er ook en zo'n donker theater is een aardige plaats om een beetje te spelen met Mireia. Adria nodigde onze Nederlanders intussen uit om mee te gaan naar Lazio Roma - Chelsea. Het was natuurlijk de vijand, maar toch. De provicialen legden uiteindelijk een kleurloze 0-0 op de mat. Forza Roma!



Na de wedstrijd gingen onze voetbalfans naar San Callisto, waar afgesproken was met de Catalanen. Rick, Bas en Adria zaten gelukkig met hun Peroni, maar Jorge was moe en vertrok tegen enen. Ook Rick en Bas dachten er tegen enen even over om maar de laatste acht naar huis te pakken, maar op dat moment verschenen Judith, Mireia en Carolina. Aangezien de waard spoedig het publiek maande om maar te gaan slapen, vertrok ons gezelschap, aangevuld met de Madrilenen Manuel en Miguel naar Testaccio. Hier werd een Salsa-pub gevonden. Onze Enrique Iglesias bevond zich al spoedig in een prettige dans met zijn favoriete Catalaanse. Ook Bas bleek een mooi dansgezelschap te hebben gevonden en er zelfs een beetje mee te kunnen communiceren. Om vijf uur was het afgelopen Catalonië sprong in diverse nachtbussen en onze Hollandse jongens aanvaardden de reis te voet. Tegen zessen werd de bedstee bereikt. Tijdens onze tocht brak er een gevecht uit tussen de aanwezige hoeren; er werd gegooid met flessen en gescholden in het Cubaans, wat een glimlach op onze gezichten bracht.

Om kwart voor negen verliet Rick het huis, een slapende Bas achterlatend in la sua stanza. Garano's college bleek helaas een integrale herhaling van het college van de donderdag, toen er maar weinigen aanwezig waren. Was Rick hiervoor uit zijn bed gekropen? Hij deelde maar pepernoten uit. Thuis trof hij Bas en na de koffie vertrokken ze naar de Todis, de Italiaanse Aldi om de voorraad van de heilige cafeïne drank aan te vullen. Er werd echter op miraculeuze wijze vergeten het zwarte goedje aan te schaffen zodat ze alsnog langs een alimentari gingen. Wel werd de Chianti-voorraad ruim bijgevuld.

Om twee uur waren onze Amsterdammers in de stad, waar Rick gids speelde voor onze Bas. Eerst voelden ze zich weer nietig in het Pantheon, werkelijk in 27 v. chr. geconstrueerd om de mensen op zijn ondergeschiktheid te wijzen. De Piazza Navona was het volgende doel. Hoewel de kerstmarkt die er stond gezellig was, verstoorde ze helaas de zichtlijn tussen de drie fonteinen met de meesterlijke Fontein der Vier Rivieren van Bernini. Ook de andere geniale fontein van de meesterarchitect, de Trevi-fontein, was niet helemaal ideaal. Bas voelde zich nou niet helemaal Marcello Mastroianni toen hij slechts beton in verbouwing aantrof. De zichtlijn vanaf de Spaanse trappen door de Via dei Condotti was gelukkig wel ideaal met een ongelooflijke zonsondergang.

Ten besluit van dit Toeristisch intermezzo werd de Piazza del Popolo aangedaan, waar de tweelingkerken met trots de poort van het volk bedwingen. Door deze poort gingen onze studenten daar de Via Flaminia, zoals vroeger al Goethe zo de stad verliet. Bas moest namelijk mee naar het college. De aanwezige groepsleden waren nogal geschokt door het optreden van Rick de donderdag ervoor. Malusardi was er ondanks zijn verlies van de woensdag tevoren. Hij bracht evaluatieformulieren met zich mee zodat onze Uva'er nu invloed had op het onderwijs aan de grootste universiteit van West-Europa.Thuis at Bas zijn eerste echte Italiaanse pasta en belde Jasper om te melden dat hij nu zeker langskomt. Bas Rick proostten nog een glaasje Chianti uit 1997 om de avond uit te luidden.

Om kwart voor tien was onze vroege vogel al op Termini. Om vijf over zou Bas namelijk aankomen, Rick's eerste gast in het Romeinse. De trein uit Gare de Lyon was een kwartier te vroeg, dus het was maar goed dat Bus H Rick in de zondagse luwte snel naar het station had gebracht. Een echte gast verhoogde het woon-gevoel bij onze Romein. Terwijl Rick toch ook juist weer meer toerist werd, doordat hij nu weer alle hoogtepunten van Rome zou afgaan. Nadat Bas door zijn eerste Cappuccino tot leven was gewekt wilden onze helden naar de Via Jenner gaan om de koffers van de Apeldoorner af te leveren. Onze helden stuitten echter op Piazza della Repubblica op een demonstratie van aanhangers van de Lega Nord, die Padania, het noorden van Italië tot onafhankelijke staat willen uitroepen. Het schoot dus niet op.

Mama bleek twee volle tassen aan Bas voor Rick te hebben meegegeven en ook Sinterklaas had aan Rick gedacht. Omlijst door schitterende gedichten werden Rick een Horloge, erg handig in het chaotische Rome en een geschiedenis kalender aangeboden. Rick smikkelde tevreden van zijn Pepernoten. Na de verkorte pakjesavond vertrokken onze Goërs naar de stad. De tram liet ze natuurlijk in de steek zodat ze iets eerder moesten uitstappen. Onze toeristen trokken vervolgens langs la Bocca della Verità, (de mond van de waarheid), over het parcours van het Circus Maximus naar het Collosseum.

Hier gingen ze mee met een gratis toer door een Amerikaanse Ed. Deze verhaalde van de overkapping en van keizer Comodus, die maar wat graag zelf voor Gladiator speelde in dit Flavisch Amphitheater. Hierna vertrokken de AI'er en de planoloog naar Piazza Bologna, waar een espresso met tramezzino werd genoten. huis troffen ze een gespannen Miriam, de vriendin van Nicholas die gespannen de score van Roma-Lecce volgde, met op zijn tijd enige vreugdekreetje. Terwijl onze drinkebroeders de eerste fles wijn soldaat maakte wonnen de geelroden uiteindelijk met 3-2.

's avonds trokken de hongerige hollanders naar de pizzeria op de hoek, waar kon worden genoten van een schitterende chocolademousse, die over de tong gleed en terwijl ze daar op lag allerlei spannende dingen uitvoerde met de smaakpupillen. Het leven kan soms zo mooi zijn door hele simpele dingen. Nog vol hiervan werd de dag afgesloten met een discussie over MacBeth met Marco, terwijl een laatste Tuborg naar binnen werd gegoten.

Tegen enen vertrok onze tourist richting Tivoli om daar de Villa Adriana te gaan bekijken. Het was een lange reis. Hij ging eerst naar Termini om daar de Metro naar het busstation te pakken. Dit bleek te liggen in een grauwe buitenwijk van Rome. De blauwe CoTraL-bus vertrok al snel om via een gevangenis, waar de inwoners aan het voetballen waren, uiteindelijk bij de heuvels rond Tivoli te belanden. Fietsliefhebbers hadden Rick al geschreven dat het hier goed toeven was en nu kon hij zien waarom. Tegen een geschakeerde wolkenhemel staken de uitlopers van de Appennijnen schril af.

De Villa Adriana was het buitenverblijf van Keizer Hadrianus (117-128). Deze was de eerste keizer die zich niet richtte op al maar verdere expansie, maar op het herstructureren en verdedigen van het gigantische imperium. Zo bouwde hij bijvoorbeeld de muur om de schotten uit zijn Rijk te weren. Paxman schrijft dat hieraan de Engelsen eignelijk hun eenheid te danken hebben. Hadrianus zorgde ook voor het hoogtepunt in de Romeinse architectuur, waarvan dit uitgebreide park er zeker één is. Het staat vol met bibliotheken, tempels, meren en fonteinen. Rick keek zijn ogen uit. Hij moest zelfs van het park worden verwijderd om dat het al lang dicht was.

In het Tivoli raakte Rick aan de praat met de locale slijter, die hem er van overtuigde dat hij beter een andere bus kon nemen, wat verder maar met een hogere frequentie. Hier door miste onze planoloog tuurlijk de bus die hij eerst wilde nemen. Hij nam maar een slokje van de locale wijn. Uiteindelijk ging hij terug naar Rome in een bus vol nonnen die hem vrij snel bij Termini bracht. De rest van de terugreis duurde wel erg lang. Rick had ruim de tijd om alvast een Sinterklaas gedichtje te schrijven voor Marco.

Op een dag als die donderdag hoort een rustige te volgen en dat gebeurde dan ook. Tegen enen stond Rick op om vervolgens in badjas neer te ploffen tussen het iets actievere franse element van het huis dat hem gelukkig spoedig voorzag van cafeïne en nicotine. Hij knapte wat op door de douche, stuurde een kaartje aan zijn favoriete tante en at wat door de fransen gemaakte pasta. Hierna reisde onze nu weer goedgevulde student naar de universiteit om daar te constateren dat hij de enige was die de moeite had genomen om de les van Garano te volgen. Dit was misschien een keertje goed, want nu was alle aandacht op onze Amsterdammer gericht en kon Rick uitgebreid vragen wat nu eigenlijk de bedoeling van het vak was. Het onderwerp van de dag was de vraag waarom Italië niet in staat is de 40 miljard Euro EU subsidie te besteden. Niet toevallig gebeurde dit op de dag dat de waarde van de eenheidsmunt voor het eerst onder die van de Dollar daalde.

Thuisgekomen had Rick niet echt veel energie meer en was van plan de avond rustig door te brengen. Beppe vertrok definitief naar Foggia. Hij zou gemist worden. Tegen tienen vroegen de Fransen of onze held meewilde naar hun Ierse pub. Deze pub heette Finneghan’s en lag bij de Via Cavour. Deze leek nog redelijk op een echte dwz. Amsterdamse Ierse pub, hoewel ook hier het licht veel te fel was.

O’ Lindeman bestelde zijn vertrouwde Kilkenny en begon met wat Engelsen te praten over het failliet van het Verenigd Koninkrijk. Nicholas en Aurelio, Frankrijks’ glorie, waren ondertussen begonnen aan een partij pool tegen een aantal Italianen. Deze konden er gelukkig nog minder van dan de mannen uit het land van Anquetil en een overwinning was dan ook het gevolg. Tegen tweeën verlieten de bewoners van de Via Jenner de pub, om na het ontwijken van een dronken Engelsman de laatste 8 te pakken.

Helaas werd Rick om zes uur gewekt door de FIAT’s die ook dit deel van Italië bevolken. Onze telg uit een groot Germaans Cognacgeslacht trok dab ook al vroeg naar de universiteit. Daar trof hij slechts Daniele, gebogen over Latijn-Amerikaanse poëzie. Al ras kwamen ook de andere helden en heldinnen aan en kon, Carla knuffelend, het werk aan het grote onderzoek worden voortgezet. Onze speler van Japanse spelen moest zich ook nog verdedigen tegen de beschuldiging toerist te zijn, maar daarmee had onze rasechte Romein natuurlijk geen enkele moeite.

Hierna ging Rick door het regenachtige Rome naar huis, om thuis verder te schrijven aan zijn Italienische Reise, onder het toeziend oog van de meester uit Weimar. Zo kwam hij geheel tot rust, met Paganini op de achtergrond. Tijdens het tweede college werd hij wel hard met de werkelijkheid geconfronteerd. Professor Garano vroeg of onze vlijtige werker al in onderwerp wist voor zijn tesina. Rick zei dat hij wel iets met Multi-Criteria Analyse zou gaan doen. Garano had ook een andere mededeling. Malusardi was de dag tevoren na zijn studiedag naar huis gegaan en had daar zijn zoon dood aangetroffen. Requiescat in Pacem.

Hierdoor nog wat beduusd trof Rick thuis een schone slaapster aan, in de vorm van Marco. Rick liet hem slapen, maar luttele minuten later zou de Latinees worden gewekt door een colonne Fransen. Deze hadden naast hun spullen een Bretonse meegenomen die voor les blues het eten zou verzorgen. Rick werd zodoende na de Catalaanse keuken van de week tevoren ditmaal getracteerd op de Franse keuken. De pollo con pattatine alla Solenne koste echter wel een tijdje om te bereiden. Het werd een volle tafel, want ook Marco, Beppe en Fiaminia aten mee. Voor de laatste twee betekende het de laatste maaltijd aan de Via Jenner. Ze brachten dan ook mooie flessen Chianti mee.

Tegen half elf vertrok onze Nederlander naar de Piazza San Callisto, waar hij had afgesproken met zijn mede-leerlingen van het Italiaanse klasje. Het gezelschap werd aangevuld met Mireia, de huisgenote van Adria en Israel, de huisgenoot van Jorge. Naast hen trof Rick ook een andere Spaanse, Esther, aan die bij hem de op de faculteit zat. Rome is niet zo groot. Na enige Peroni’s vetrok het gezelschap naar de Jam, waar deze week het Erasmus-feest werd gehouden. Bij het betreden van dit locale bij de Via Cavour trof onze geheel in het zwart geklede RJ, met draak op de arm een foto-shoot, waar ons topmodel natuurlijk wel even voor wilde poseren. Zijn telefoonnummer werd genoteerd, dus niets kon zijn internationale doorbraak nog tegenhouden.

De muziek was gelukkig minder R&B georiënteerd dat de week tevoren en dus vonden Rick en Mireia elkaar al snel in een innige dans, ondersteund door Judith en diens huisgenote Lourdes. Mireia had jaren lang aan ballet gedaan en dat was te zien. Tegen drieën zocht onze Barcelonees-Amsterdamse combi, als het Barça van Van Gaal een beschutte plekje op, waar de gebruikelijke beleefdheden werden uitgewisseld. Mireia woonde bij Ostia, waardoor ze eigenlijk pas met de eerste trein terug kon.Om kwart over vier was het feest afgelopen. Tijdens de wandeling naar Piazza Venezia gebeurde het onvermijdelijke. Rick’s tong speelde met de hare zoals Paganini ooit zijn Viool bespeelde. Nachtbus 44 bleek een geval apart. Hij vertrok keurig om vijf over half vier om vervolgens te beginnen aan een helse rit die zich als een slang om de route van Tram 8 bewoog. Hij ging echter wel heel snel, zodat onze Casanova nog voor vijven de huiselijke stede betrad. Daar trof hij Marco, die nog treurde omdat Fiaminia was vertrokken. Het was maar de vraag of de Fransen het vertrek van de schoonheid uit Rimini kon compenseren. Donderdag was zo een dag als het levens zelf.

Het begin van een nieuwe maand brengt altijd leuke zaken met zich mee. Zo mag naast een nieuw tramabonnement de huur en de verwarming worden betaald. De rest van de eerste dag van de laatste (?) maand verliep rustig. Tegen twaalven werd opnieuw voor statistiek student gespeeld om de post te lezen. De Italiaanse les bleek te bestaan uit een lang argumento van Andreas over zijn geboortestad Frankfurt. Dit relaas behandelde de hele geschiedenis van Francoforte vanaf Goethe tot technoheld Sven Väth. Om te herstellen van deze aubade aan de stad aan de Main besloten de Hollandse en Catalaanse afvaardiging maar wat te gaan drinken na de les.

Om toch nog wat aan Italiaanse te doen werd er besloten een Wettkampf te houden met aan de ene kant Judith, Caroline en Israel, de Sqaudra Dragone, en andere kant de Lupini met Mireia, Adria en Rick. Het doel was zoveel mogelijk Italiaanse woorden correct uit het Spaans/Engels te vertalen. Het spreekt voor zichzelf dat de Wolven met 6-5 wonnen.

Na het idee om met Jorge naar AS Roma te gaan te hebben laten varen, wat maar goed ook was, want Roma zou verliezen, ging Rick op huis aan. Daar trof Rick Agostino en Marco aan die in het gevecht maren met rekeningen en uiteindelijk konden uitrekenen hoeveel onze arme student mocht betalen aan spese. De avond werd bovendien gekenmerkt door verhuizingen. Niet alleen was Agostino nog steeds spullen uit de kamer van Marco te halen, ook was Antonio, de opvolger van Beppe er en was Fiaminia bezig haar spullen te pakken. Ook kwamen de drie Franse Musketiers aan om het eerste deel van hun spullen af te leveren. Ze trekken er donderdag in.

Amsterdam, 1 December 1999
Dag schatje,

Ja hoor ik lees braaf alle mailtjes. Toevallig ben ik eergisteravond nog bij Vezass geweest en heb David R., Milco, Axel, Coen en alle anderen daar nog even van nuttige morele ondersteuning voorzien. Zo te horen vermaak jij je wel daar in Italië, maar je moet wel een beetje oppassen als het over Duitse Renates gaat en zo. Leer ons Renates kennen zeg. Daarvan heb je er met één toch wel genoeg????, Maar eigenlijk wil ik daar niet aan denken en ben dan ook verder volop bezig met allerlei andere leuke bezigheden als studentenfeesten in Delft enzo.

Ik spreek je snel weer, dikke bacio
Marije