Het weer was omgeslagen. ’s Nachts had het geregend. Bovendien ging de wekker al om zeven uur, want Rick zou een taal test hebben die ochtend. Rick zag het dan ook een beetje zwaar in. Rick zat dus al om 8 uur in de tram om daarna de 64 en de metro te nemen naar de Città Universitaria. Hij wist toen nog niet dat het allemaal veel sneller kon. Hij ging eerst naar de portier, die Rick door verwees naar de Erasmus-presidenza, waar onze Amsterdammer naar het studentencentrum werd doorverwezen. Daar werd hij uiteindelijk naar de docente verwezen. Wat bleek de taaltest was niet op de 4de, maar op de 8ste.

Rick vertrok maar weer. Hij kocht een verjaardagskaart voor Linda, hoewel hij zich afvroeg of die wel op tijd zou aankomen. Thuis ging hij maar even liggen, schreef hij zijn kaart en werkte hij il diario bij. Beppe vroeg onze veelvraat of hij zijn specialiteit Pasta con Tonno wilde proeven; het was inderdaad erg lekker. Rick deed zijn boodschappen en wilde ook tandenstokers hebben. Ze hebben in Italië niet echt drogisten, maar een profumeria lijkt er wel op. Ze hadden ze daar echter niet. Sterker nog, Rick werd aangekeken of hij van een andere planeet kwam. Marco moest er smakelijk om lachen.

Om half vijf vertrok Rick naar zijn nieuwe vak. Dit gebouw, aan de Via Alessandro Volta, was gelukkig aanmerkelijk dichterbij. Rick stapte over uit bij het station en liep over de Stradivarius laan, terwijl hij een vioolconcert van Chopin neuriede en de Ponte Testaccio. Rick kwam zelfs vroeger dan gepland aan bij het oude schoolgebouw, waar zelfs nog aparte jongens- en meisjesingangen waren. Eindelij kreeg hij zijn eerste college. Prof. Garano was opvallend makkelijk te verstaan en beschreef en kosten-baten analyse van een verbinding over de straat van Messina. Er waren vier andere studenten. Nadat onze student ’s ochtends in de afgesloten Città Unitaria was geweest was hij nu in een oude school midden in een volkswijk. Che differenza!

Toen het college was afgelopen vertrok Rick naar de dichtstbijzijnde metrohalte. Het ging eerst mis, maar toen hij er aankwam was Rick verrast. Hij stond ineens oog in oog met een echte piramide uit 20 voor chr. Hoewel Rick al wist dat de metrohalte zo heette, had hij niet bedacht dat er ook echt een piramide stond. Hij nam lijn B tot Cavour, waar de Go-Club zou zetelen. De pub aan de Via Clementina was echter gesloten; Rick besloot eerst maar eens wat te eten. Hij nam uiteindelijk in een deprimerende snackbar terecht. Daar na nam een een stuk pizza en probeerde tegen negenen nog maar eens of de club nu wel ‘sjoege’ gaf.

De Pub was nu wel open. Het was een semi-ierse pub: Er was Guinness, maar ook veel te veel licht. Er zat een Jimmy Hill-lookalike met een mooie snor en een Alberto van een jaar of 28. Rick mocht direct tegen deze Alberto, met twee stenen voor. Rick werd redelijk gehakt. Ondertussen was er nog iemand binnengekomen, type gestopt-met-studie-is-timmerman-geworden. En dat klopte. Hij was ook nog eens Nederlander en heette Steven. Daarnaast was er nog een andere Nederlander, Jos.

Tegen deze Jos werd de tweede wedstrijd gespeeld. Rick had wat meer succes, hoewel de Mojo van zijn geëerde tegenstanders de grootte van Rome-Fiumicino had bereikt, misschien in vergelijking met Schiphol niet heel groot, maar zeker groot genoeg. Later kwam Alberto Rezza, de man die in de Italiaanse Go-wereld een scheuring had veroorzaakt door het oprichten van een tweede bond, en daarmee zich buiten de Europese Federatie plaatsend, nog binnen. Tegen onze BoBo uit het Nederlandse Go-wereldje deed hij gelukkig erg vriendelijk. Er was binnenkort een Go-Toernooi in Rome, daar moest Rick maar langskomen. Terwijl Rick de bus terugnam, stroomde de regen zo dat zelfs de deuren niet meer dichtgingen.

Tags: Go