Mar 2001
Die prioriteiten van de NS toch
08/03/01 16:45
De spoorwegen hebben deze week weer eens riante winstcijfers bekend gemaakt. Ze zijn riant. Door verkoop van belangen en het afstoten van activiteiten is deze opgelopen tot 1,4 miljard. Trein op tijd laten rijden is een heel ander verhaal.
Volgens het convenant dat de spoorwegen hebben afgesloten met de overheid moet volgende jaar 92 procent van de treinen op tijd rijden. Dit was vorig jaar 85%, terwijl de spoorwegen naar 87% streefden. Ondanks het verlaagde doel redde de spoorwegen het dus niet.
Niet dat dit mij verbaast, we hebben allen de verhalen gehoord van sardineblikjes, personeels- en materiaaltekort. Ze kunnen niet aan alles evenveel doen, en iedereen is er zo langzamerhand aan gewend. Wat mij dan ook steekt is wat anders.
Sinds de spoorwegen verzelfstandigd zijn is hun eerste prioriteit niet meer het vervoeren van reizigers, maar winstmaximalisatie. De directie richt zich dan ook op grote projecten als de hogesnelheidslijn en op het afstoten van onrendabele lijnen. En dit, terwijl het openbaar vervoer toch een sociale functie heeft en een collectief goed is. Dit soort nutsvoorzieningen moet je ook gewoon niet privatiseren…………
Volgens het convenant dat de spoorwegen hebben afgesloten met de overheid moet volgende jaar 92 procent van de treinen op tijd rijden. Dit was vorig jaar 85%, terwijl de spoorwegen naar 87% streefden. Ondanks het verlaagde doel redde de spoorwegen het dus niet.
Niet dat dit mij verbaast, we hebben allen de verhalen gehoord van sardineblikjes, personeels- en materiaaltekort. Ze kunnen niet aan alles evenveel doen, en iedereen is er zo langzamerhand aan gewend. Wat mij dan ook steekt is wat anders.
Sinds de spoorwegen verzelfstandigd zijn is hun eerste prioriteit niet meer het vervoeren van reizigers, maar winstmaximalisatie. De directie richt zich dan ook op grote projecten als de hogesnelheidslijn en op het afstoten van onrendabele lijnen. En dit, terwijl het openbaar vervoer toch een sociale functie heeft en een collectief goed is. Dit soort nutsvoorzieningen moet je ook gewoon niet privatiseren…………
Research in het Zonnige Zuiden
08/03/01 08:54 Opgeslagen in: Werk
Research in het zonnige zuiden
Gepubliceerd in Cor Vertum, het huisorgaan van Studievereniging "Het Groene Hart"
Rick Lindeman woonde vorig jaar in Rome. Hij is nu weer net terug, nadat hij twee weken onderzoek heeft gedaan voor zijn scriptie in Salerno. Uw verslaggever beleefde daar weer vele avonturen en ontdekte hoe het daar is gesteld in de stedelijke vernieuwingswereld.
Rick vergelijkt voor zijn scriptie stedelijke vernieuwingsprojecten in Nederland (Utrecht) en Italië; (Salerno). De Europese Unie steunt met haar Urban Programma steden in nood. De projecten die gesteund worden moeten wel aan veel voorwaarden voldoen. De onderzoeksvraag is dan ook: wat is het Europese aan de stedelijke vernieuwingsprojecten en wat is de nationale component?
Onze held landde zondagavond in Rome. Maandagochtend zat hij tegenover de sigarenrokende professor Garano. De Italiaan zuchtte en steunde wat en kwam met allerlei materiaal over de brug. 's Middags ging Rick naar zijn oude huis. Toch een raar gevoel, posters te zien die hij nog had opgehangen, terwijl hij koffie dronk met zijn oude buurman.
Dinsdag ging hij naar Salerno. Vier uur met de trein naar het zuiden, door een armoedig gebied. Salerno is niet de mooiste stad van het land. Bovendien regende het pijpenstelen toen Rick eraan kwam. Hij herinnerde zich Italië toch net iets anders.
De volgende dagen sprak hij met iedereen die ook maar enigszins van belang was: de cliché journalist, de trotse ambtenaar, de gestresste bewonersvertegenwoordigster en de flirtende onderneemster. Hij sliep ondertussen in een hostel dat gedeeld werd met gastarbeidende Russen en Totoverslaafden. Als Rick 's avonds vermoeid thuis kwam, werden de avonden gevuld met verhalen over wodka en voetbal. Hij was zo vermoeid omdat Italiaans praten één ding is, maar als je dan ook nog intelligente vragen moet stellen, dan is het toch wel zwaar.
Zaterdag trok Rick terug naar Rome. Hij vulde St. Patrick's day in een Ierse pub met wat Romeinse vrienden. Hij zag hoe AS Roma alsmaar dichter bij de landstitel kwam op zondag en had nog één nuttig gesprek op maandag. Daarna wilde hij weer naar huis, maar het vliegveld werd geteisterd door die Italiaanse bezigheid die men staken noemt?..
Gepubliceerd in Cor Vertum, het huisorgaan van Studievereniging "Het Groene Hart"
Rick Lindeman woonde vorig jaar in Rome. Hij is nu weer net terug, nadat hij twee weken onderzoek heeft gedaan voor zijn scriptie in Salerno. Uw verslaggever beleefde daar weer vele avonturen en ontdekte hoe het daar is gesteld in de stedelijke vernieuwingswereld.
Rick vergelijkt voor zijn scriptie stedelijke vernieuwingsprojecten in Nederland (Utrecht) en Italië; (Salerno). De Europese Unie steunt met haar Urban Programma steden in nood. De projecten die gesteund worden moeten wel aan veel voorwaarden voldoen. De onderzoeksvraag is dan ook: wat is het Europese aan de stedelijke vernieuwingsprojecten en wat is de nationale component?
Onze held landde zondagavond in Rome. Maandagochtend zat hij tegenover de sigarenrokende professor Garano. De Italiaan zuchtte en steunde wat en kwam met allerlei materiaal over de brug. 's Middags ging Rick naar zijn oude huis. Toch een raar gevoel, posters te zien die hij nog had opgehangen, terwijl hij koffie dronk met zijn oude buurman.
Dinsdag ging hij naar Salerno. Vier uur met de trein naar het zuiden, door een armoedig gebied. Salerno is niet de mooiste stad van het land. Bovendien regende het pijpenstelen toen Rick eraan kwam. Hij herinnerde zich Italië toch net iets anders.
De volgende dagen sprak hij met iedereen die ook maar enigszins van belang was: de cliché journalist, de trotse ambtenaar, de gestresste bewonersvertegenwoordigster en de flirtende onderneemster. Hij sliep ondertussen in een hostel dat gedeeld werd met gastarbeidende Russen en Totoverslaafden. Als Rick 's avonds vermoeid thuis kwam, werden de avonden gevuld met verhalen over wodka en voetbal. Hij was zo vermoeid omdat Italiaans praten één ding is, maar als je dan ook nog intelligente vragen moet stellen, dan is het toch wel zwaar.
Zaterdag trok Rick terug naar Rome. Hij vulde St. Patrick's day in een Ierse pub met wat Romeinse vrienden. Hij zag hoe AS Roma alsmaar dichter bij de landstitel kwam op zondag en had nog één nuttig gesprek op maandag. Daarna wilde hij weer naar huis, maar het vliegveld werd geteisterd door die Italiaanse bezigheid die men staken noemt?..
Arena lijkt ten dode opgeschreven
01/03/01 16:47 Opgeslagen in: Sport
Gisteren zou wel eens de laatste interland in de ooit zo prestigieuze Arena kunnen zijn gespeeld. Na de 0-0 tegen Turkije lieten diverse internationals weten nooit meer het risico te willen lopen gewond te raken. Het belemmert bovendien het spel.
Niet alleen Nederlandse internationals beklagen zich over de grasmat. Francesco Totti, de gracieuze aanvaller van AS Roma en het Italiaanse elftal, verborg na het EK zijn mening niet onder stoelen of banken ‘Hierop kun je toch niet voetballen!’
De Arena is natuurlijk een hypermodern stadion, maar al vanaf de opening fel bekritiseerd. Ook door de fans, die de sfeer van de oude meer misten. Echte belangrijke interlands zullen in de Kuip in Rotterdam worden gespeeld, nadat Nederland op het EK daar wel wist te winnen. De Arena blijft zo alleen de thuisbasis van Ajax.
Voor Ajax kan het veld nog een boel problemen opleveren. Dan hebben we het niet alleen over punten en blessures. Nu na het EK steeds meer bekend is geworden hoe slecht de grasmat is, kan het toekomstige spelers weer houden om naar de recordkampioen en viervoudig Europacup winnaar te komen.
Een mogelijke oplossing kan kunstgras zijn. Dit wordt in de Hockeywereld al veel gebruikt en de hockeyers zijn er over het algemeen positief over. De Fifa is bovendien de mogelijkheden om kunstgras te gebruiken en ‘in te vlechten’ aan het verruimen. Misschien zal zo in de toekomst er toch nog iets positiefs gebeuren in de betonbak in de polder.
Niet alleen Nederlandse internationals beklagen zich over de grasmat. Francesco Totti, de gracieuze aanvaller van AS Roma en het Italiaanse elftal, verborg na het EK zijn mening niet onder stoelen of banken ‘Hierop kun je toch niet voetballen!’
De Arena is natuurlijk een hypermodern stadion, maar al vanaf de opening fel bekritiseerd. Ook door de fans, die de sfeer van de oude meer misten. Echte belangrijke interlands zullen in de Kuip in Rotterdam worden gespeeld, nadat Nederland op het EK daar wel wist te winnen. De Arena blijft zo alleen de thuisbasis van Ajax.
Voor Ajax kan het veld nog een boel problemen opleveren. Dan hebben we het niet alleen over punten en blessures. Nu na het EK steeds meer bekend is geworden hoe slecht de grasmat is, kan het toekomstige spelers weer houden om naar de recordkampioen en viervoudig Europacup winnaar te komen.
Een mogelijke oplossing kan kunstgras zijn. Dit wordt in de Hockeywereld al veel gebruikt en de hockeyers zijn er over het algemeen positief over. De Fifa is bovendien de mogelijkheden om kunstgras te gebruiken en ‘in te vlechten’ aan het verruimen. Misschien zal zo in de toekomst er toch nog iets positiefs gebeuren in de betonbak in de polder.
Een Amsterdammer in het Zuiden
01/03/01 16:46
Ik moest er ook dit jaar weer aan geloven. Mijn vriendin komt uit het zuiden, en dus moest ik mee naar Carnaval. Het zou dit jaar wel anders zijn. Tenslotte is carnaval vaak een excuus voor ongeremde vrouwenjacht. Dit jaar zouden we het samen vieren.
En zo trok ik naar Eindhoven. Dezer dagen heet de Philips stad Lampegat. Er was een tent op het plein bij de heuvel galerie en de hele stad liep toch wel te hossen. Toch misten we iets. Mijn vriendin komt uit Limburg en ik heb meestal carnaval in Mosa Trajectum gevierd. Daar was een ieder toch net wat meer versierd.
We misten dan ook iets van de sfeer die in Limbabwe het carnaval de bevolking tot in haar aderen bezighoudt. Ook was hier alles binnen, waar ik me nog een mooi samenzijn op het Amersplein kon herinneren (en mooie dames). Het was nu dan ook vaak de polonaise op slechte muziek onder het genot van ‘evenementenbier’, het verschrikkelijke eufemisme dat de Van Dale voor verdund bier heeft uitgevonden.
Maar, Ala(af), we waren met een grote delegatie en vermaakte ons prima. Ondergetekende was Mexicaans gekleed en trof vele lotgenoten om te omarmen, ‘!Ola, Gringo, Que Tal?’ Een dag later hebben we het in Oeteldonk (Den Bosch) nog eens dunnetjes overgedaan, Ergens was ik daarna weer blij om in Mokum te zijn. Mijn carnavalsquotum was wel weer op. En ik moet me nu voorbereiden op de invasie van zuiderlingen die met koninginnedag onze heilige stede gaat bevlekken.
Rick Lindeman
En zo trok ik naar Eindhoven. Dezer dagen heet de Philips stad Lampegat. Er was een tent op het plein bij de heuvel galerie en de hele stad liep toch wel te hossen. Toch misten we iets. Mijn vriendin komt uit Limburg en ik heb meestal carnaval in Mosa Trajectum gevierd. Daar was een ieder toch net wat meer versierd.
We misten dan ook iets van de sfeer die in Limbabwe het carnaval de bevolking tot in haar aderen bezighoudt. Ook was hier alles binnen, waar ik me nog een mooi samenzijn op het Amersplein kon herinneren (en mooie dames). Het was nu dan ook vaak de polonaise op slechte muziek onder het genot van ‘evenementenbier’, het verschrikkelijke eufemisme dat de Van Dale voor verdund bier heeft uitgevonden.
Maar, Ala(af), we waren met een grote delegatie en vermaakte ons prima. Ondergetekende was Mexicaans gekleed en trof vele lotgenoten om te omarmen, ‘!Ola, Gringo, Que Tal?’ Een dag later hebben we het in Oeteldonk (Den Bosch) nog eens dunnetjes overgedaan, Ergens was ik daarna weer blij om in Mokum te zijn. Mijn carnavalsquotum was wel weer op. En ik moet me nu voorbereiden op de invasie van zuiderlingen die met koninginnedag onze heilige stede gaat bevlekken.
Rick Lindeman
Het Ros
01/03/01 12:00
Het was in die dagen dat ze in Jeruzalem het heilig jaar vierden. De gezalfde zette zijn fiets neer aan het plein van de ontzetting om een Bossche schone te ontmoeten. Hij ging weder, maar trof zijn gewielde ros aan met een ietwat bochtige voorkant.
Later in dat jaar was hij op het feest dat de Zeeuwen vierden op de geboortedag van de heilige Joyce. Ze zat er zelf, met een stralenkrans rondom haar hoofd. Ze trokken de stad in.;het beloofde land der Zeeuwen was het wiel echter nog maar net uitgevonden en zowel St. Joyce als het ros van de gezalfde waren aan het einde van de avond, toen de pelgrims naar huis trokken uit de afgekoelde plek in het hart van Mokum er niet goed aan toe. St Joyce stond tijdelijk bekend als de blinde heilige en het ros van Hem als de gebochelde.
Iets na het feest van de heilige Nicolaas, maar nog voor het feest van die andere messias, trok Hij met zijn apostelen wederom er op uit. Hij was niet zo snel, aangezien het ros langzaam maar zeker tot op de velg afgestorven was.
En op de berg Golgotha, bij de Kruising van het bergpad dat als een ceintuur om die heilige berg heen loopt en de weg die schilders en snacks verenigd kwam het einde voor het Ros, midden in een winternacht.
Een paar dag later liepen de apostelen naar Emaus. Zij zagen daar ineens de messias weer op zijn ros. Zij herkenden het ros eerst niet, daar zij meenden dat het gestorven was. Wat bleek echter, het had was sestertiën en zelfs een gouden darius gekost, misschien wel een meier, zoals het in die oude Joodse taal heet. Maar..het Ros was Waarlijk opgestaan!