Jazz
19/11/99 22:55 Opgeslagen in: Rome
Roma, Venerdì 19 Novembre 1999
(26º giorno, 8º
‘Als regens waaien in de hoven,
en maaiers op de heuvels gaan
bundel ik mijn vreugde tot schoven
en het oog is hol en vol tranen’
(Pim Hofstra, 1952)
et hoofd van onze jongeman voelde niet goed. Een blik naar buiten voorspelde ook al niets beters. Toch vertrok onze doorzetter naar de stad, om na wat electronische post een college van ene Zoppi te gaan volgen. Garano had tenminste gezegd dat er een college zou zijn. Aangekomen op de Via Gramsci was het weer opgeklaard en zo kon er genoten worden van een schitterende zonsondergang vanaf de faculteit. En dat terwijl de werkdag van onze student nog eigenlijk moest beginnen.
Het college was erg druk, want het college werd voor een aantal vakken gegeven. In deze rumoerige omgeving was Zoppi, toch al geen groot orator, moeilijk te volgen. Het leek te gaan over vraag, aanbod en het Abusivismo in Cagliari, de hoofdstad van Sardinië. In pauze bleek weer eens dat Italianen grote bietsers zijn: Telkens werd de aanval op de voorraad Gallische blondines ingezet.
Na het college vond Rick eindelijk computers op de Universiteit. Van de twintig computers waren er maar zes (6!) aangesloten op internet, en dat voor duizenden architectuur studenten. Nu kon hij nog redelijk gemakkelijk een plaatsje vinden, maar op een drukke middag zou dat heel anders zijn.
Thuis was Rick beslist van plan vroeg naar bed te gaan. Hij trof echter naast Marco, Elena en een Antonio. Zij werkten samen aan een festival in Perugia. Onder het eten bleek dat deze Antonio Steven van de Go-Club kende. De wereld is ook in Rome klein. Terwijl Rick dit zich realiseerde arriveerden ook Paolo, Domenico en een Politicoloog. Onder het genot van veel wijn werden de gebruikelijke verhalen uitgewisseld; misschien was dit wel het echte Italië.
Ondertussen was het al tegen elven en werd besloten naar een Jazz-club te gaan. Het idee om vroeg naar bed te gaan werd even in de IJskast gezet. In de auto bleek helaas dat Paolo niet helemaal wist waar het was. Na een kwartiertje navragen werd de Missippi dan toch bereikt. Deze club bleek toch wel wat anders dan de Bourbonstreet die Rick nog uit Amsterdam kende. Er werd niet gedanst, maar mensen zaten in een wel gezellig rokerig zaaltje. Er zaten wel een aantal types die er gewoon wel om vroegen om afgezeken te worden, wat Rick in zijn beste Italiaans vervolgens ook deed. De band bleek bekend te zijn bij Marco, die ze misschien wel wilde inhuren voor zijn Perugia-project. Rick was intussen in gesprek geraakt met Katia en Sabine, twee appetijtelijke blondines, Ze konden gezellig in RJ’s tempo meezuipen en mede hierdoor ging het gesprek al snel over ‘diepere’ onderwerpen. Ze bleken de vriendinnen van de bandleden te zijn, waardoor Rick weer kon verklaren waarom er zo raar naar hem werd gekeken vanaf het podium. Uiteindelijk kwamen de feestgangers en de band aan één tafel te zitten en er werd tot ver na sluitingstijd geouwehoerd. Na een bezoek aan de avondwinkel kon het feest thuis worden voortgezet en dus eindigde de avond pas ver na sluitingstijd.
(26º giorno, 8º
‘Als regens waaien in de hoven,
en maaiers op de heuvels gaan
bundel ik mijn vreugde tot schoven
en het oog is hol en vol tranen’
(Pim Hofstra, 1952)
et hoofd van onze jongeman voelde niet goed. Een blik naar buiten voorspelde ook al niets beters. Toch vertrok onze doorzetter naar de stad, om na wat electronische post een college van ene Zoppi te gaan volgen. Garano had tenminste gezegd dat er een college zou zijn. Aangekomen op de Via Gramsci was het weer opgeklaard en zo kon er genoten worden van een schitterende zonsondergang vanaf de faculteit. En dat terwijl de werkdag van onze student nog eigenlijk moest beginnen.
Het college was erg druk, want het college werd voor een aantal vakken gegeven. In deze rumoerige omgeving was Zoppi, toch al geen groot orator, moeilijk te volgen. Het leek te gaan over vraag, aanbod en het Abusivismo in Cagliari, de hoofdstad van Sardinië. In pauze bleek weer eens dat Italianen grote bietsers zijn: Telkens werd de aanval op de voorraad Gallische blondines ingezet.
Na het college vond Rick eindelijk computers op de Universiteit. Van de twintig computers waren er maar zes (6!) aangesloten op internet, en dat voor duizenden architectuur studenten. Nu kon hij nog redelijk gemakkelijk een plaatsje vinden, maar op een drukke middag zou dat heel anders zijn.
Thuis was Rick beslist van plan vroeg naar bed te gaan. Hij trof echter naast Marco, Elena en een Antonio. Zij werkten samen aan een festival in Perugia. Onder het eten bleek dat deze Antonio Steven van de Go-Club kende. De wereld is ook in Rome klein. Terwijl Rick dit zich realiseerde arriveerden ook Paolo, Domenico en een Politicoloog. Onder het genot van veel wijn werden de gebruikelijke verhalen uitgewisseld; misschien was dit wel het echte Italië.
Ondertussen was het al tegen elven en werd besloten naar een Jazz-club te gaan. Het idee om vroeg naar bed te gaan werd even in de IJskast gezet. In de auto bleek helaas dat Paolo niet helemaal wist waar het was. Na een kwartiertje navragen werd de Missippi dan toch bereikt. Deze club bleek toch wel wat anders dan de Bourbonstreet die Rick nog uit Amsterdam kende. Er werd niet gedanst, maar mensen zaten in een wel gezellig rokerig zaaltje. Er zaten wel een aantal types die er gewoon wel om vroegen om afgezeken te worden, wat Rick in zijn beste Italiaans vervolgens ook deed. De band bleek bekend te zijn bij Marco, die ze misschien wel wilde inhuren voor zijn Perugia-project. Rick was intussen in gesprek geraakt met Katia en Sabine, twee appetijtelijke blondines, Ze konden gezellig in RJ’s tempo meezuipen en mede hierdoor ging het gesprek al snel over ‘diepere’ onderwerpen. Ze bleken de vriendinnen van de bandleden te zijn, waardoor Rick weer kon verklaren waarom er zo raar naar hem werd gekeken vanaf het podium. Uiteindelijk kwamen de feestgangers en de band aan één tafel te zitten en er werd tot ver na sluitingstijd geouwehoerd. Na een bezoek aan de avondwinkel kon het feest thuis worden voortgezet en dus eindigde de avond pas ver na sluitingstijd.