Amsterdam, 30 November 1999

Hoi Rick,

Hoe gaat het met je? Ik ben een beetje aan het stressen i.v.m. tentamens. Heb jij al tentamens gehad of moeten ze nog komen?
Ik dacht, het wordt wel weer tijd voor een berichtje van Pien. Ik heb van het weekend Sinterklaas gevierd (ja dit jaar deed Sint Mokum ietsjes vroeger aan dan normaal) met wat vrienden. Was erg leuk. Mis je dat niet, de chocoladeletters en pepernoten? Misschien neemt iemand dat wel voor je mee.

Groetjes,
Paulien

Dinsdag 30 November 1999 was de honderste geboortedag van Luigi Piccinato (1899-1999). Wees gerust lieve lezers, ook de veel belezen Rick wist niet wie dit was, maar hij was verantwoordelijk voor de piani regulatori van steden als Rome (1962), Cagliari, Padova en Catania. Daarnaast is een deel van het EUR van zijn hand. Malusardi had gezegd dat het een grote happening zou worden. Toen Rick tegen half elf in het, overigens onvindbare, palazzo San Michele arriveerde waren er slechts twee Erasmusstudenten en Daniele, Carla en Daniela. Relatief gezien was het buitenland dus in de meerderheid. Rick nam natuurlijk plaats tussen de laatsgenoemde zeventwintigjarige welgevormde brunettes. Hij keek nu uit op de rest van het gezelschap. Daarvan lag de gemiddelde leeftijd tegen de 60.

De rector van La Sapienza zou het bal openen, maar vond het blijkbaar niet belangrijk genoeg; hij schitterde door afwezigheid. De wek aanwezige sprekers bleken purtroppo geen goede oratoren, dus bij Rick ontwaakte al snel de behoefte aan een heerlijke espresso. Op het moment dat de pauze uiteindelijk arriveerde besteedde Rick aan het maken van foto’s van Carla om te bewijzen dat deze 1,65m lange Salernitaanse wel degelijk heel groot was. Helaas was onze Paul Huf vergeten een rolletje in zijn camera te doen.

Verder was het aan het einde van de een na laatste maand van het millennium nog klusjesdag. Rick kocht een nieuw Tramabonnement, dit keer met studentenkorting voor
L. 30.000. De tweede serie foto’s werd opgehaald, na natuurlijk weer uitgebreid de foto’s van Maurizio Mazzetti, de held uit de fotowinkel te hebben bekeken. Rick bracht het oud papier weg en copieerde wat kaarten.

Op de dag dat Massimo D’Alema, il presidente del consiglio, zijn Ambtgenoot Wim Kok in L’Aja, vertrok Rick met een cuore d’aliante zoals Claudio Baglioni in elk reclameblok Rome toezingt, razendsnel naar de Via Volta. Garano was er niet alleen, hij was ook nog in vorm voor zijn college over project financing. Zo gebruikte hij als voorbeeld voor een project waarin het risico goed verdeeld was de financieringsstrategie van de Florentijnse bankiers tijdens de War of the Roses (1455-1485). Heel wat Engelsen zouden zich in hun graf omdraaien als ze wisten hoe dat gegaan was.

Thuisgekomen werd onze wijnliefhebber ineens omgeven door Toulousianen. Fiaminia bleek een huis te hebben gevonden bij het EUR. Ook haar kamer zou ten prooi gaan vallen aan Erasmusstudenten. De heren uit de stad van de Airbus konden nog minder Italiaans dan de man die in het dorp naast de voormalige fokkerfabriek had gewoond en de laatste vond dat een hele geruststelling. Op weg naar het tweede college van de dag ontdekte dat onze schrijver ook in Nederland zijn invloed op de media deed gelden. Een aldaar gepubliceerd dagblad van het volk had namelijk een brief van onze filosoof in haar rivista afgedrukt zodat het Woord van onze profeet nu ook voor twee dagen lang in stad waar de Index van verboden boeken wordt samengesteld te verkrijgen is.

In de Via Flaminia werd ons een hart onder de riem gestoken betreffende onze zware taak. Daar naast behandelde Malusardi een casus over het bezweren van het gevaar van het wassende water in Venetië. Een zaak waar onze inwoner van het Venetië van het noorden natuurlijk wel oren naar had.

Thuis wachtte er nog een andere verrassing. Beppe riep dat er telefoon voor onze Amsterdammer te was. Het was een geheel onbekende Utrechter, Lourens, die ook in Rome ging studeren. Hij probeerde het eerst in het Italiaans, Rick liet hem daarna nog wat doorstamelen in het Engels om hem uiteindelijk maar uit zijn lijden te verlossen en in het Nederlands te beginnen. Lourens bleek natuurkunde te studeren en hij had heel toevallig dit nummer via dezelfde weg als Rick gekregen. Ze zouden nog wel eens een biertje drinken.

De maaltijd bestond deze dag uit een door Beppe gemaakte Pasta met knoflook, ui, peperoncino en olijfolie. Een simpel gerecht volgens de tradizione contadina uit het zuiden van Italië. Rick voelde zich net een naar de stad getrokken boer uit Bertolucci’s Novecento. En dat terwijl de twintigste eeuw op zijn eind liep. Het gerecht werd natuurlijk wel afgemaakt met een mooie wijn uit de Piemonte.

Enschede, 29 november 1999

RJ; je zal je al afvragen wat die Jaddie in Enschede doet op een werkdag als deze.
Nou; ik is ziek. Waar het van komt weet ik niet direct; zal wel iets zijn van met nat hoofd na trainen naar huis fietsen. Het viel plotseling in, zaterdagnacht in De Gooiland, jawel. Zelfs versierpogingen van 30-jarige vrouwen konden me niet boeien, hoewel ze tot twee keer toe mijn bloes had uitgedaan en begon de riem los te maken. Tot grote hilariteit van Woning, die dan ook eenzelfde behandeling kreeg van haar vriendin.

Aangezien ik behoorlijk nuchter was door 1 flesje bij Steven en 4 bier in Gooiland, zat ik om 4.00 weer in de auto die in de Gerard Terborgstraat geparkeerd kon worden.

Later, Jaddie

Zondag betekent voor de Romein de kerk en voetbal. Aangezien Rick al genoeg aan het eerste gedaan had door de beeltenis van de Poolse Pontifex de dag te voren over heel Europa te hebben verspreid, bleef voor hem het calcio over. Hij vertrok naar het café-tje onder zijn huis om daar tussen de vaste Monteverde-clan naar de Giallorossi te kijken. Udinese was ditmaal de tegenstander. De witzwarten vertrouwden zelfs in hun stadion vlakbij de Sloveense grens op de counter. Del Vecchio strafde dat pas aan het einde van de tweede helft al met een schitterende doppietta, zijn 49ste en 50ste goal in de Serie A.

Overal hangt hier nu de advertentie van de Wonderbra, waarop een slechts in dit kledingstuk geklede belleza verkondigt ‘Non so cucinare, e allora’. Aangezien ik dat helemaal niet erg vond besloot ik zelf maar een lekkere Pasta con Tonno te maken. De heldin in de wonderlijke bustenhouder kwam echter niet opdagen. Peccato!

Gelukkig stond Rick deze dag wel weer vroeg op, zodat hij er op uit kon trekken om weer nieuwe delen van Rome te ontdekken. Onze jonge ontdekkingsreiziger vertrok naar het Circus Maximus, waar eeuwen lang de paarden raceden. Nu was het echter niet meer dat een grasvlakte; hij moest dus zelf de beelden van Ben Hur en het commentaar van Hans IJsvogel voor de geest halen voor dat hij zich kon inleven.

Hij beklom hierna de Aventijn. Op de top kon hij zich tussen de vele katten die Rome rijk is vergapen aan het schitterende uitzicht dat de zeven heuvelen bieden. Hij stak een Gauloise op en voelde zich een gelukkige Romein. Hij liep verder via de Santa Sabina en het plein van de Maltezer Ridders, dat volgens Mulisch een droomplein is. Na de afdeling bevond Rick zich meteen al weer op de Piazzale Ostiense, eigenlijk een stuk vroeger dan verwacht. Hier kocht hij kerstkaarten met de afbeelding van de paus en begon in het zonnetje met het schrijven van de gezegende boodschap voor een zalig kerstfeest. Hij was benieuwd of de Italiaanse PTT in staat zou zijn hem op tijd te bezorgen.

Rick werd uitgenodigd om met Beppe en Monica te eten. De verukkelijke doch eenvoudige schotele van deze echte Italiaanse Mama fungeert in het Italiaanse culinaire leven als tegenwicht tot het adagium ‘Smaak is elementair, combineren is kunst’, dat Gianfranco Vissani wekelijks vanaf de culinaire pagina’s van La Repubblica op het land laat neerdalen. Vissani, Italië’s meest besproken kok van dit moment drijft zijn restaurant op een vrijwel onvindbare plek ergens in Umbrië tussen Orvieto en Todi. Vanuit het niets is hij met de hulp van L’Espresso opgelommen tot de ‘beste kok van Italië’ met twee Michelin-sterren. Alleen al de gedachte aan zijn amandelsoep met daarop een puddinkje van knolselderie en stukjes halfrauwe tonijn doet menig Italiaan smelten.

Tegen negenen worstelde Rick zich door het publicitaire geweld van Walt Disney’s Tarzan dat op de Piazza della Repubblica de elegante fontein der Naïaden geheel overschaduwde om bij Francisco uit te komen. Met hem en Charo vertrok Rick naar de Soundcheck, nu al bijna de stamkroeg in San Lorenzo. Ook de Sevillanen waren eindelijk begonnen met studeren en ze vroegen zich af wie die blondine was waarmee Rick zo leuk dansde de donderdag. Terug op Termini kwam onze Amsterdammer Adria tegen, een van de Catalaanse helden van donderdag. Rick kwam dus nu ineens mensen tegen in deze stad.

Adria was wat gaan drinken met zijn charmante huisgenote, Mireia. Deze bleek al alles over de schrijver dezes te hebben gehoord. Tijdens een dolle busrit naar Ostiense werd besloten dat iedereen die niet in het jaar van de slang was geboren eigenlijk niet meetelde. Vanuit Piramide nam Rixck de benenwagen en de laatste 8 naar huis om daar met pijnlijke voeten te gaan slapen.

Schandelijk!’ zo zou de communis opinio over de 33ste dag in de eeuwige stad eigenlijk moeten zijn. Ons doornroosje bleef namelijk in bed liggen tot 16.00, waardoor hij zich zelfs versliep voor het enige college dat hij die dag zou hebben. Zijn reizen brachten hem zelfs niet buiten de straat van de ontdekker van hetn pokkenvaccin. Slechts voor het doen van boodschappen kwam Rick buiten. Het enige andere dat viel te noteren was dat onze kindervriend, luttele dagen voor Sinterklaas uitgebreid met Antonio, het twee jaar oude zoontje van Beppe, ging spelen. Waarlijk geen dag die Giorgio Bocca’s Album del Novecento, waarvan deze dag het derde deel verscheen, zou hebben gehaald.

Na de les Italiaans ging onze hoofdrolspeler wat drinken met de delegatie uit Catalunya. Alras werd hij door Judith, een catalaanse schoonheid uitgenodigd om bij haar te komen eten.
Daar kreeg hij een door een Valenciaan bereidde tortilla en veel Sangria, met als basis drie liter van de italiaanse variant op de Beaujolais, Novello 1999.



Om 23.30 werd richting San Lorenzo gegaan. Helaas toen we op Piazza Cavour aankwamen was de laatste 492 al weg, dus kwamen we pas om 1.30 in de DDT aan. Deze pub der vergif maakte zijn naam als snel waar. Onze Ricky Martin begon rustig met het ontdekken van wat Nederlanders (type corpsbal), maar daarna was hij al snel op het podium te vinden met Griekse en Catalaanse Schoonheden.
Onze Renate hield zich nog vrij gedeisd, maar toen ze tijdens 'music sounds better with you' om half drie de dansvloer betrad was het ook snel raak. Ze ontdekte onze held en nam resoluut de leiding zoals Koningin Beatrix haar koninkrijkstrak aantrok. Het werd een dans vol uitdagingingen. Telkens als Steffi Graf een schijnbeweging deed, volgde Richard Krajicek met het antwoord. Het internationale publiek keek volbewondering toe. Onze Renate was dan ook gekleed in een strak blauw topje dat niet veel verhulde.
Om 4.30 was het helaas over en er werd naar de uitgang te gaan, waar ewen mooi afscheid volgde. Renate vertrok helaas de andere kant op (ze woont op Piazza Bologna) en RJ vertrok met Judith en Jorge naar Termini, waar hij de laatste nachtbus naar Largo Argentina en vervolgens de eerste Tram naar huis pakte. Op Piazza San Giovanni de Dio kocht hij zijn eerste krantje, waar hij helaas het onwaardige einde van deze avond (Ajax - Real Mallorca) moest lezen. Een onwaardig einde van een dag, gevuld met ontmoetingen als in Scuola's Giornata Particolara.

Om half tien spoedde Rick zich naar de Pyramide om naar het Palazza Regionale van Lazio te gaan. Emanuella, het lieve kleine meisje van het groepje was er ook direct, maar Lorella liet op zich wachten. Om kwart over tien arriveerde een hijgende Lorella. De Metropolitana had haar in de steek gelaten en daarom moest de achtstejaars studente met de autokomen, waarmee vervolgens ook de reis werd voortgezet.

In het Palazzo moest iedereen zich legitimeren. Rick wist dit niet, maar zijn CJP werd gelukkig ook als geldige legitimatie gezien. De kaarten die de groep nodig had, vroegen twee dagen om te copiëren en de ‘Comunità Montana’ verwees onze helden naar het Istat, het Italiaanse CBS, waar ze een boel zouden kunnen vinden. Het Istat denkt overigens dat Rome 2,6 miljoen inwoners heeft, terwijl Rome vindt dat ze 2,8 miljoen inwoners heeft.

Jeremy Paxman beschrijft soortgelijke rariteiten, maar dan over de Engelsen in zijn ‘The English’. Rick kocht dit boekje om weer wat leesvoer te hebben, maar hij vond het helaas zo leuk, dat hij het dezelde dag nog uit had, wat nu ook niet weer de bedoeling was. Rick keek ‘s avonds dan ook maar weer naar voetbal, het arrogante Manchester United werd door een machtige Batistuta verslagen.

Voor Rick was deze dag aan het begin van de vijfde week bepaald een mindere dag. Nadat om zeven uur het technisch wonder dat alarmklok heet zijn piepjes de morgen in stuurde vetrok hij om acht uur richting college. Hoewel de krant hem met een ‘Solo la Roma’ vrolijk begroette kwamen de eerste tekenen van het naderend onheil bij het niet opengaan van de deur van het krakkemikkige schoolgebouw in Testaccio. Inderdaad, onze leergierige student trof wederom niemand aan op het college. En dat terwijl het van ziekte herstellende lijf die uurtjes slaap zo goed had kunnen gebruiken.

Thuis gekomen trof hij Marco in Coma aan op de bank en hij besloot diens goede voorbeeld te volgen door ook nog maar een uurtje slaap mee te pakken. Al spoedig rees onze Heracles weer op om het tweede gedeelte van de dag in te zetten. Eerst stuurde hij een kaart met een Pyramide naar (!) Egypte, om daarna aan zijn electronische post toe te komen. Hier wachtte hem wederom een teleurstelling. Verschillende vrienden wisten aan Rick te melden dat langskomen er niet inzat. Hoewel iedereen hun gegronde reden had, voelde onze gewezen Amstelvener zich ineens toch de dorpeling in de grote stad.

Het laatste actieve deel van de dag verliep ook niet geheel naar wens. Hoewel iedereen van de Latina-werkgroep had gedaan wat hij moest doen en ook nog wel een beetje verder konden en er ook een afspraak voor de volgende dag kon worden gemaakt, kwam Malusardi niet opdagen, wat onze studenten met een aantal brandende vragen achterliet. Een beetje verloren keerde Rick terug naar huis, waar Marco en Beppe volop discussieerden over de energierekening. Rick bad dat die betaald werd, want afsluiten leek hem niet echt de ideale optie.

Vandaag zou gebeuren waar Rome al twee weken naar toeleefde. De Romeinse pers schreef ook al twee weken over maar één onderwerp. De derby der derby's. De strijd tussen de Stad en de Provincie.'La sfida è la vità' . De laatste derby van het millennium. A.S. Roma tegen de S.S. Lazio. Rick vertrok naar Porta Portese. Naar deze markt, bij de gelijknamige poort, was de Italiaanse Via Via vernoemd. Hier zou dan ook van alles te krijgen zijn en Rick ging dan ook opzoek naar verder verrijking van zijn Interieur. Rick was echter een beetje laat zodat onze Jan des Bouvries slechts modder en tentjes met bontjassen aantrof. Dit leverde echter genoeg spectakel op aangezien hij de Italiaanse vrouwtjes, die even tevoren nog maar net bij de grond konden toen ze in de tram zaten, zich nu met volle overgave op de aanwezige voorraad stortten. Ondertussen had Rick al op de radio gehoord dat het 1-0 voor Roma stond. Even later hingen er overal mensen uit het raam om te vieren dat ook de tweede treffer achter Lazio's doelman Marchegiani lag. Tien minuten later vroeg een kleine mannetje aan onze Romein of hij niet heel blij was dat het al drie-nul stond. Toen Rick even later het café  in zijn straat betrad lag ook de vierde er in. Dit was sinds 1967 niet meer voorgekomen. Rick woonde in een echte Roma-buurt en de hele buurt was door de Pay-per-View naar het café; gekomen. De stemming daalde nog even toen Lazio uit een onterechte strafschop nog even terug leek te komen, maar de giallorossi konden even later hun 37ste overwinning in 113 derby's bijschrijven, terwijl Lazio op een miezerige 26 bleef steken. De rest van de avond was Rome, en vooral Piazza Venezia gevuld met feestvierende fans. Tifare è  un dovere per tutti, riuscarci un onore per pochi.

Voor drieën kwam hij zijn bed niet uit. Hij wist natuurlijk al van te voren dat het voor Rick niet echt een goed idee was om te gaan stappen, maar ja, lieve lezers, u weet hoe dat gaat. Hoestend en Proestend stond hij op en kon nog net een kopje thee zetten. Toen werd de huisman in onze held wakker. Hij deed boodschappen en hielp met de verschrikkelijke afwas die uiteraard de avond tevoren was ontstaan. Toen hij stofzuigde betreurde hij dat hij het niet met een echte Polti Vaporetto kon doen. Jeroen Blijlevens gaat voor de Poltiploeg fietsen. Misschien dat dan eindelijk iedereen in Italië het merk gaat gebruiken?

Ook op deze vrije zaterdag werd onze planoloog door zijn studie geroepen. De Hydromorphologische kaart werd allengs mooier bedacht hij, toen hij deze annalen van Tacitus bijwerkte. Een andere kaart deed hem ook glimlachen. Rick ontving zijn eerste post. En dan nog wel uit Egypte. Hij voelde zich daardoor weer wat meer Romein en niet slechts op Reis. In een vreemde stad is een teken van leven trouwens altijd geruststellend. Veel meer leven was er echter niet uit Rick te halen. Hij voelde zich ziek, zag op TV nog even de homosexuele man tot de man van het volgende millennium worden uitgeroepen, en ging toen maar slapen.

Roma, Venerdì 19 Novembre 1999
(26º giorno, 8º
‘Als regens waaien in de hoven,
en maaiers op de heuvels gaan
bundel ik mijn vreugde tot schoven
en het oog is hol en vol tranen’

(Pim Hofstra, 1952)

et hoofd van onze jongeman voelde niet goed. Een blik naar buiten voorspelde ook al niets beters. Toch vertrok onze doorzetter naar de stad, om na wat electronische post een college van ene Zoppi te gaan volgen. Garano had tenminste gezegd dat er een college zou zijn. Aangekomen op de Via Gramsci was het weer opgeklaard en zo kon er genoten worden van een schitterende zonsondergang vanaf de faculteit. En dat terwijl de werkdag van onze student nog eigenlijk moest beginnen.

Het college was erg druk, want het college werd voor een aantal vakken gegeven. In deze rumoerige omgeving was Zoppi, toch al geen groot orator, moeilijk te volgen. Het leek te gaan over vraag, aanbod en het Abusivismo in Cagliari, de hoofdstad van Sardinië. In pauze bleek weer eens dat Italianen grote bietsers zijn: Telkens werd de aanval op de voorraad Gallische blondines ingezet.

Na het college vond Rick eindelijk computers op de Universiteit. Van de twintig computers waren er maar zes (6!) aangesloten op internet, en dat voor duizenden architectuur studenten. Nu kon hij nog redelijk gemakkelijk een plaatsje vinden, maar op een drukke middag zou dat heel anders zijn.

Thuis was Rick beslist van plan vroeg naar bed te gaan. Hij trof echter naast Marco, Elena en een Antonio. Zij werkten samen aan een festival in Perugia. Onder het eten bleek dat deze Antonio Steven van de Go-Club kende. De wereld is ook in Rome klein. Terwijl Rick dit zich realiseerde arriveerden ook Paolo, Domenico en een Politicoloog. Onder het genot van veel wijn werden de gebruikelijke verhalen uitgewisseld; misschien was dit wel het echte Italië.

Ondertussen was het al tegen elven en werd besloten naar een Jazz-club te gaan. Het idee om vroeg naar bed te gaan werd even in de IJskast gezet. In de auto bleek helaas dat Paolo niet helemaal wist waar het was. Na een kwartiertje navragen werd de Missippi dan toch bereikt. Deze club bleek toch wel wat anders dan de Bourbonstreet die Rick nog uit Amsterdam kende. Er werd niet gedanst, maar mensen zaten in een wel gezellig rokerig zaaltje. Er zaten wel een aantal types die er gewoon wel om vroegen om afgezeken te worden, wat Rick in zijn beste Italiaans vervolgens ook deed. De band bleek bekend te zijn bij Marco, die ze misschien wel wilde inhuren voor zijn Perugia-project. Rick was intussen in gesprek geraakt met Katia en Sabine, twee appetijtelijke blondines, Ze konden gezellig in RJ’s tempo meezuipen en mede hierdoor ging het gesprek al snel over ‘diepere’ onderwerpen. Ze bleken de vriendinnen van de bandleden te zijn, waardoor Rick weer kon verklaren waarom er zo raar naar hem werd gekeken vanaf het podium. Uiteindelijk kwamen de feestgangers en de band aan één tafel te zitten en er werd tot ver na sluitingstijd geouwehoerd. Na een bezoek aan de avondwinkel kon het feest thuis worden voortgezet en dus eindigde de avond pas ver na sluitingstijd.

Op deze dag van het zilveren jubileum in dagen bleek de wekker al om acht uur af te moeten gaan om om 10 uur op de Via Flaminia te kunnen zijn. Daar vertrok onze held in de stromende regen met zijn bewerkte Hydromorfologische kaarten. Bovendien probeerde hij eens een nieuwe busroute uit, via de 492. Dit werkte wel, maar onze verkeerskundige stapte te vroeg uit. Hierdoor moest onze planoloog nog een heel stuk via het Keizer Augustusplein en het Plein van het Volk moest lopen. Toch kwam onze onverschrokken avonturier als eerste aan. Hij hoorde de levensfilosofieën van Daniele aan, want de koffieautomaat was kapot.

Toen de andere helden waren gearriveerd, werden we even bang. Zouden alle schalen van de kaarten niet verkeerd zijn? Dit bleek wel mee te vallen; helaas had het Cartografisch Instituut AGM wel een aantal stukken vergeten op te sturen zodat onze studenten alsnog op zoek moeten naar de resterende gedeeltes. Garano liep ook her en der rond, zodat nu ook weer wat meer duidelijk is wanneer er colleges zijn. De eerste bezoeker van onze Romein diende zich ook aan. Bas zou de eerste week na Sinterklaas komen. Rick wreef over zijn buikje bij de gedachten aan pepernoten.

Rick kreeg op zijn electronische post bovendien de definitieve versie van het Londense dagboek van de heer Tijkotte. Goed voorbeeld doet goed volgen en Rick zette zich dan ook met veel energie aan dit boek dat u nu voor zich heeft liggen. Hij kocht voor het juiste perspectief ‘De Bello Civile’ van Ceasar om te kijken hoe die Rome veroverde en trok naar zijn Italiaanse les.

Hier trof hij Renate. Zou zij dan toch Fausto Coppi’s Witte Dame worden? Ze bleek in ieder geval het zelfde griepvirus als onze wielerliefhebber te hebben opgelopen. In de les zelf gingen het over een aantal verleden tijden en werd de aandacht gevestigd op een grote rommelmarkt, de Porta Portese. Rick zag weer mogelijkheden om zijn meubelcollectie uit te breiden. Zijn kamer was nog redelijk leeg.

Op weg naar huis bleek een Italiaan in een openliggende straat te hebben gemanoeuvreerd. Hij smeekte om hulp, maar de verzamelde goegemeente baalde als een stekker dat ze de resterende afstand naar Monteverde naar huis moesten lopen. Hij mocht nog even lijden; dat zal hem misschien leren.

Thuis bleek het griepvirus toch wel heel erg om zich heen te hebben geslagen. Rick besloot maar niet naar Go te gaan, hoewel hij dan niet wist waar het toernooi zou worden gehouden. Hij ging maar vroeg onder de wol, zeker nadat hij in de Italiaanse ‘Wedden Dat?’ een vrouw zag die mensen aan hun nies herkende.

Op de verjaardag van de Bossche heldin vertrok Rick al vroeg om nu wel zijn mensakaart te verkrijgen. Om één uur zou het loket sluiten dus Rick was er al vroeg, een rij verwachtend. Hij dacht dat hij zo wel wat tijd over zou houden, voordat hij naar Italiaans moest en nam vol goede moed plaats achteraan, nadat hij eerst op zoek was gegaan naar het goede gebouw. Rick stond daar tussen Italiaanse schonen, dus op zich vermaakte hij zich wel. Ook werd er lieflijk italiaans met een zwaar Oost-Europees accent gesproken Na een uur waren ze slechts vier meter opgeschoven, en de gespreksstof was op. Na nog een uur, nog een meter.

Gelukkig ging het centrum niet dicht, maar werden er alleen geen nieuwe mensen in de rij toegelaten. Uiteindelijk werd onze held iets voor drieën geholpen. Toen ging het eigenlijk vrij snel. Ze kunnen het wel. De man bleek bovendien ook in Nederland te hebben gewerkt en was daarom ook weer heel enthousiast om onze Amsterdammer te zien.

Die moest zich inmiddels wel haasten; het was immers al tijd voor de les. Hier ontmoette Rick weer de Alberto’s en Jessica’s die hij eerder had gezien. De lerares, een blondine uit Frosinone, heette Alessandra. Van haar moesten onze leerlingen een zin in de eigen taal opschrijven die door hun collega’s in het Italiaans moesten vertalen. Natuurlijk zorgde de dichter dezes weer voor de nodige hilariteit met de zin ‘Penso che nostra insegniante è una donna bella’. Verder werd het Imperfectum en de Passato Prossimo besprken. Aan het einde van de les bleek iemand de volgende keer een spreekbeurt te moeten houden. Wie anders dan onze brutale aap werd daarvoor aangewezen.

Na de les toog Rick naar een Internetcafé vlak bij de universiteit, waar bij de email een Gauloise kon worden gerookt en een Peroni kon worden genuttigd. Thuis koos Rick voor een pastaloos dagje met een diepvries-paëlla. Deze smaakte opvallend goed, zodat hij met een volle maag tevreden Schotland heldhaftig van Engeland kon zien winnen Hutchinson scoorde op Wembley de enige treffer. Het was misschien maar goed ook dat dit niet genoeg was om door te gaan. Zo blijft de Heroïek in stand en ook Rick moest toegeven dat La Scozia eigenlijk niets op het EK te zoeken had.

Er waren nu in deze tijd al beelden door en met onze het in de eeuwige stad gemaakt. Deze moesten natuurlijk opgehaald worden. De Hollandfan, Maurizio Mazzetti, stond ook deze keer in het lieflijke winkeltje. Hij stond er op dat Rick zijn foto’s met hem doornam. Het was natuurlijk ook schitterend beeldmateriaal. Onze Anton Corbijn vond winkelen op deze manier heel veel tijd kosten, maar wel heel vermakelijk.

Hij vertrok naar het centrum, om schoenen te kopen. De modieuze stappers die Rick in de zomer van ’99 in de stad van blonde Mario, Lucca, had gekocht waren zo afgesleten dat zelfs het Loiredal er respect voor zou hebben. Rick paste te 43, die volgens een luidgebarende Italiaan wel zou passen. Hondervijftigduizend lire arme vertrok Rick uit het winkeltje op de Via delle Tritone met nieuw zwart leer aan zijn voeten.

Hierna vertrok onze bureaucraat naar de Via Cesare de Lollis, waar zijn Mensakaart klaar zou liggen. Dit zou het begin worden van twee dagen gevuld met wachten, maar dat wist Rick toen nog niet. Eerst bleek Rick in de verkeerde rij te staan, daana werd hij naar boven gestuurd. Hier kreeg hij na lang wachten natuurlijk zijn kaart nog niet, maar een formulier waar hij zij tessera eventueel zou kunnen krijgen. Wel hing er in de nabijgelegen Città Universitaria eindelijk het rooster voor de Italiaanse les. Onze student zou de volgende dag al moeten beginnen. Thuis belde Alberto met hetzelfde nieuws. Rick kon nog steeds niet bellen, maar hoopte nog dat dat spoedig wel zou kunnen. Wel was het natuurlijk goed voor zijn telefoonrekening.

De wekker ging deze dag om zeven uur, want Rick zou om half negen college hebben. Hij ontbeet met Beppe, om daarna, naïef als hij nog was naar de Via Volta af te reizen. Hij vond daar ‘tuurlijk’ niemand. Onze student was echter niet voor één gat te vangen. Hij besloot zijn Codice Fiscale, zijn sofi-nummer, eindelijk eens te gaan regelen. Wat een moed had onze held om de bureaucratie van het Ministerie van Financiën in zijn eentje te trotseren!

Hij ging op weg naar de Via della Conciliazione, genoemd naar de vrede die Mussolini met Pius XI sloot, vlak bij het Vaticaan. Bij de Balie werd Rick direct weggestuurd. Hij moest eerst maar eens een nummertje trekken. Achter zich hoorde hij Nederlands, of liever gezegd Larens. Een meisje en een jongen hadden na een taalcursusje besloten nog wat langer te blijven. Dit was al de tweede keer dat zij probeerde hun sofi-nummer op te halen, dus zij wisten waar onze Amsterdammer het formulier kon ophalen. Toen ging alles eigenlijk vrij snel. Toen hij aan de beurt was werd alles gecheckt, maar het Pasje dat dat van hem een echte Romein zou maken, zou hem per post worden opgestuurd.

Rick las hier na zijn electronische post. Het Groene Hart, de studievereniging waar Rick jarenlang de buitenlandse reizen voor had georganiseerd bleek dit jaar naar Rome te gaan. Het was natuurlijk een speling van het lot dat de Buitenlandse Excursie Commissie haar ex-voorzitter zou volgen. Rick zag dit als een goed teken voor zijn volgende bureaucratische etappe: zijn Scheda Erasmus. Hij zou deze moeten ophalen op de Via Gramschi, het hoofdgebouw van de Faculteit.

Signora Beffa wist daar te melden dat het haar speet, maar dat ze niets zou kunnen doen. Hoe zat het namelijk. In Amsterdam had de voormalige vakgroep Planologie en Demografie via Demografie een contract met Statistiekfaculteit de universiteit van Rome afgesloten, en niet met de Architectuurfaculteit. Na een uurtje met Rick gesproken te hebben over haar familie, Nederland en hoeveel talen ze daar wel niet kenden was alles ineens in drie minuten geregeld. Zo kon de volgende overwinning op de bureaucratie gevierd worden.

Hierna had onze student afgesproken met zijn werkgroepje. Ze spraken de afgelopen donderdag even door. Lorella had het hele weekend een kerk mogen opmeten voor het vak restaureren het had er deze dus ook niet veelz in in. Rick mag nu een Hydromorphologische kaart gaan opzetten. Thuis bladerde hij dan ook maar even de atlas door, terwijl onze Bourgondiër weer een Foggiaanse specialiteit, ditmaal een soort Mozzarellakoek, mogen proeven. Beppe meldde ook dat hij aan het eind van de maand weg moest omdat zijn contract afgelopen was. Hij had nog niks in Foggia kunnen vinden. Hoe anders is de Italiaanse arbeidsmarkt dat de Nederlandse.

Om een uur of elf hervond onze held het daglicht. Hij begon de dag des Heres rustig en las bij de koffie hoe Aeneas streed in Latium, maar net toen Vergilius’ meesterwerk zijn hoogtepunt leek te bereiken viel het licht uit. Rick vroeg zich af of het de wil van Jupiter was en vertrok daarom maar snel daar de Basilica San Paolo fuori i muri, het was immers zondag. Deze basiliek is eigenlijk te mooi. Tweehonderdvierenzestig Pausen keken op onze leek neer en hij kon niets anders doen dan een kruisje slaan voor het graf van St. Paulus. De kerk was helaas voor een groot deel in de vorige eeuw, op de dag dat Pius IX stierf afgebrand en daarna weer opgebouwd, maar toch waren er nog sporen van de vierde eeuwse basiliek en het werk van Rafaël terug te vinden.

Bij de basiliek was ook een artsencongres bezig, wat resulteerde in een grote groep Nederlanders, met een verschrikkelijk accent die de metrodeur niet open kregen. Gelukkig was Rick eens in een gulle bui en opende de poort voor de medici. Nog onder de indruk van zijn eigen gulheid creëerde hij aan een Chinees-achtige maaaltijd met was semi-loempia’s die hij op de markt was tegengekomen. Hij beëindigde deze volle week, die voor Italië meer een rampenweek was, met de ramp in Foggia, een vliegramp in Kosovo en het verlies van de nationale ploeg, met een discussie met zijn huisgenote.

Ostia, Sabato 13 Novembre 1999
(20 Giorno 23, A 12)

Onze classicus stond tegen half elf op om naar Ostia af te reizen. Hij bracht even zijn foto’s weg in het winkeltje tegenover hem. De winkelier vroeg naar zijn naam. Rick gaf aan dat het handiger was als hij hem zelf invulde. ‘Heb je soms een moeilijke naam?’ vroeg de argeloze middenstander. De naam van onze held was natuurlijk in het Nederlands en het mannetje werd zeer enthousiast. Zijn dochter woonde namelijk in het land onder de zeespiegel, vlak bij het Oosterpark in Amsterdam. Rick moest en zou al zijn foto’s zien, waardoor hij de eclips mocht herbeleven.

Veel later dan gepland kon Rick dus afreizen naar Ostia, gelukkig ging de reis voorspoedig; bij de Piramide kon hij een trenino pakken om naar Ostia te gaan en hij hoefde niet eens een nieuw kaartje te kopen Ostia was de antieke havenplaats van Rome. De handel was er echter dusdanig uitgestorven dat Rick niet eens zijn biljet van 100.000 kon wisselen, en dus terug moest lopen naar het station. Het was echter de moeite waard. Veel meer dan op het Forum in Rome heb je hier het gevoel dat je Claudius, die deze haven fors uitbreidde, echt kunt zien lopen. Andere Romeinen voel je in de theaters en hoor je in de winkels. Het forum stond ook nog redelijk overeind.

Op het station werkte Rick dit meesterwerk bij en babbelde wat over voetbal met de aanwezige Italianen. Thuis belde hij even Charo op om wat af te spreken voor de avond. Onze helden dronken eerst wat op de Via Turati en trokken daarna de stad in, want Francisco wist nog een leuke Trattoria. Het regende dat het goot en Francisco kon de Trattoria toch niet zo makkelijk vinden. Om half elf gaf Charo de moed maat op. De aanwezige mannen scoorden een Pizza’the in de dichtstbijzijnde gelegenheid en stapten maar weer eens een café in. Terwijl de Italianen klaagde over de smadelijke nederlaag die de Squadra Azurra had geleden hoorde Rick allerlei stoere verhalen over Sevilla aan.

Rick werd erg laat wakker; die vier uur slaap van de dag tevoren hakte er wel in. Het was zelfs al bijna tijd om naar college te gaan. Daar wachtte hij een uurtje met een Italiaan die ook dacht dat er college was, maar ook dit keer bleek Garano er niet te zijn. Rick vroeg zich af of Garano maandag, toen Rick met zijn taaltest bezig was, iets gezegd had. Bij terugkomst deed Rick uitgebreid inkopen op het marktje en kon zich ineens voorstellen dat mensen een boek als ‘een huis in Toscane’ schrijven. Italianen zijn op hun best als ze rustig een beetje keuvelen op een marktje als deze. Het is nog goedkoop ook en het ziet er op de Piazza San Giovanni di Dio ook allemaal goed uit.

Toch rijst de vraag of de hele cultuur van marktjes en winkeltjes niet door een goedgeorganiseerde supermarktketen zal worden weggevaagd. Terwijl Rick zich dit afvroeg hield hij een rustig avondje. Hij ginnegapte wat met Marco en Paolo. Rick voelde zich wel nog steeds moe. Hij hoopte dat dit geen voorbode van een nieuwe ziekte zou zijn.

Baku, 11 November 1999

Even een bericht aan het thuisfront, zij het dat dit in het geval niet opgaat omdat hij zijn
front naar Rome verlegd heeft. Ik ben namelijk in Baku, ook wel de stad van de wind genoemd en dat heb ik geweten toen ik de trap kwam afgelopen vanuit het vliegtuig: ik kon mezelf bijna niet staande houden door de storm. Heel fijn viel na een nacht van onweer en storm de volgende dag dan ook de stroom uit en heb ik tot 5 uur 's middags in de kou gezeten, zonder muziek, helemaal niets. Maar sinds die tijd weet ik weer hoe waardevol het is om niet te hoeven nadenken of er al dan niet stroom zal zijn. Het lijkt me dan ook niet erg eenvoudig om hier te aarden, maar vooralsnog ben ik hier voor een week en is het een groot avontuur!
Veel liefs en tot mails,
Karin

Om half zeven moest Rick al op staan. Hij werkte zich de douche in en goot een koffie naar binnen. Hij trof Marco in slaap aan voor TV en toen verwonderde hij zich er nog over in al zijn naïeviteit. De Latinees kon nog net ‘Ciao’ uitbrengen. Keurig was Rick om acht uur bij de Piramide waar hij Lorella en Daniele trof. Ook onze tweede vrouw kwam al spoedig. Lorella had voor koffie en broodjes gezord, wat goed uitkwam wat onze hongeri had nog geen tijd gehad voor zijn ontbijt. Zo waren onze studenten goed gevuld toen een uurtje later ook Luigi arriveerde en de tocht naar Latina kon worden ingezet.

Het was toch nog wel een uurtje rijden, maar het was dan ook een schitterend gebied, zodat Rick zijn ogen uit keek. Om iets over tienen kwamen onze onderzoekers aan, na reis vol Italiaans gebabbel aan in de commune, Bassiano. Het onderzoek beslaat 5 gemeentes, naast Bassiano moesten ook Sezze, Roccagorca, Roccasecca dei Volsci en Priverno onderzocht worden. Op zoek naar naar het Palazzo Communale werden ze alras geschaduwd door een hond, die ze in het hele dorp tot zelfs het gemeentehuis aan toe bleef achtervolgen. Binnen fotograveerden ze het bestemmingsplan uit 1972 en copieerden ze het ontwikkelingsplan.

Ze vertrokken naar de tweede Commune van de dag, Sezze. Dit dorp was wat groter en er moest dan ook even gezocht worden naar het gemeentehuis. Daar werd een groepsfoto gemaakt, omdat er naar goed Italiaans gebruik even gewacht moest worden. Bovendien wisten de aanwezige ambtenaren bar weinig, zodat er nog naar informatie gezocht zal moeten worden. Onze helden gingen maar naar huis.

Terug reden ze over de Via Appia Nuova langs het Aquaduct. De weg ging langs allerlei lieve dorpjes. Het was een gebied waar je als toerist niet zo vaak komt en juist daarom beviel het zo. Ook reden ze langs Aprilia, de plek waar de voor Italië zo kenmerkende Motorini worden gemaakt. In Rome werd Rick met Luigi bij de San Giovanni in Laterano afgezet. Hij nam de metro en nadat hij zijn post, ditmaal uit helemaal uit Azerbaidjan, had gelezen vetrok Rick naar het volgende college. Hij trof echter niemand op de Via Volta en vertrok maar naar huis. Rick was toch al wat moe en ging wat muziek luisteren.

De bel ging en er stond ineens ene Gianfranco voor de deur. Hij beweerde een vriend van Ago te zijn en wilde wat ‘opknappen’. Rick vond alles goed. Beppe kwam binnen en juist op dat moment was er op de TV verschrikkelijk nieuws: Op honderd meter van zijn huis in Foggia was er een Condominio ingestort, met tientallen doden. Dit was gebeurd omdat de aannemer geen vergunning had aangevraagd. Voor Planologen is hier dus nog van alles te doen.

Antonio, een vriend van Beppe meldde zich later op de avond. Hij zal de plaats van Beppe in het huis overnemen. Hij gaat in hetzelfde ziekenhuis werken, want dat is weer een heel stuk dichter bij Foggia dan Milaan, waar hij hiervoor werkte. Beppe’s contract is afgelopen en zal teruggaan naar Foggia. Rick had iets over een Erasmus feest gehoord, maar hij was duidelijk nog niet thuis in het wereldje. Toen hij zich na enige omzwervingen bij de disco meldde trof hij daar slechts Italianen aan. Na een biertje keerde Rick maar weer terug en zocht zijn bed op.

Deze dag zou de uitslag van de taaltest bekend zijn om mezzogiorno. Dus Rick toog om 11u richting de universiteit. Toen hij daar aankwam zag hij Alberto die eruit zag of er nog niks hing. En inderdaad, de Romeinen stelden wederom niet te leur, de baguega was leeg. Het half uurtje werd besteed door in een soort mix latina met een Spaanse van Rick’s faculteit en een Portugees.

Toen de formulier uiteindelijk kkwamen bleek Rick in C3 te zijn ingedeeld, een van de gevorderden groepen. Hij had zijn test dus toch redelijk goed gemaakt. Het enige vervelende was dat juist van deze groep het rooster nog niet bekend was. Onhandig. Rick probeerde hierna nogmaals Fallini over de Scheda Erasmus te vragen, maar ze was er wederom niet. Het deed hem aan zijn Erasmusbegeleider in Nederland, Thissen, denken.

Rick ging toen nog maar even Emailen. Hij had ineens een liefdes verklaring van Camilla uit Denemarken gekregen. Rick vertrok maar weer snel naar huis. Hij had de dag tevoren even zijn sleutels verloren, maar al weer gecopiëerd, dus dat was geen probleem. Beppe meldde dat Francisco had gebeld en even later ging inderdad wederom de telefoon. Hij vroeg om onze held langs wilde komen.

Met hem en Charo at onze hongerige een stuk Pizza en ging daarna na een Engelse Pub, de Soundcheck, in San Lorenzo, de wijk vlak bij de Universiteit.Het birra rossa smaakte goed. Tegen twaalven moest Rick toch wel weeg, om de laatste bus te pakken. Hij moest immers al weer vroeg op. De laatste 71 was geen probleem, maar toen hij op Termini was ging er toch niets meer.

Een hoer zag hem en vroeg meteen of Rick uit Amsterdam kwam. Rick besloot maar richting Piazza Venezia te lopen. Dit viel mee, de bus zat gewoon altijd in het verkeer vast, constateerde onze verkeerskundige nadat hij in een kwartier aangekomen was. De 8 ging nog wel, zodat Rick iets over enen thuis was. Marco was Pasta aan het maken. Rick ging dan ook tegen tweeën met een volle maag slapen.

Ik dacht laat ik de echte Italianen is gaan opzoeken


en waar kan je dat beter dan bij een bijeenkomst van de fans van Berlusconi, die immers de normale Italiaan met graagte hun soaps verschaft.

Er diende zich een gelegenheid aan. Gisteren was het namelijk op de dag af 'dieci anni dopo il caduto del muro di Berlino' (Voor de niet Italiaans sprekenden onder ons, 10 jaar na de val van de Berlijnse muur)

Forza Italia (De TV-partij van Berlusconi, opgericht in 1994), vond dat ook zij een belangrijke bijdrage aan dit feit had geleverd, dat immers maar 5 jaar voor de oprichting van Forza Italia had plaats gevonden. De partij gaf daarom een groot feest gisteren om 5 uur in het congrespaleis in het EUR (Mussolini's wijk, gebouwd voor een nooit gehouden wereldtentoonstelling)

Om 16.15 was uw reporter ter plaatse en liet zich tussen de massa's naar binnen drukken. Hij kreeg ook meteen een vlag van deze fijne partij. Het Forza Italia (Hup Italie) lied werd ingezet en alras stond Rick te swiepen met zijn vlag, alsof hij in 1934 te Neurenberg was (enige vergelijking tussen berlusconi en Hitler berust natuurlijk geheel op toeval, dit om te zorgen dat de advokaten van Fininvest (dat toch al met justitie in de clinch licht, mij niet aan klagen). En toen nog een keer het lied..en toen een klein documentairetje hoeveel D'Alema (de huidige premier, presidente del consiglio, van Italië; en ex-communist) wel niet op stalin, pol pot en Mao leek. En toen nog maar eens het lied en toen nog maar eens en toen nog maar eens de documentaire.

Ik had inmiddels ontdekt dat ik mij tussen 20 vrouwen uit Napoli van tegen de vijftig liep. Zelfs als zij op een stoel stonden weas ik groter. Zij was grote fans van Berlusconi, maar ook van mij. Ik werd telkenmale in de wang geknepen en kreeg vele biscuitjes.

Uiteindelijk verscheen onze grote massa menner, onze verlosser, de president van AC Milan himself, Silvio 'il leader del Polo della Libertà;' (De polo is een samenvwerkingsverband van Forza Italia;, ex fascisten en ex corrupte christendemocraten), verscheen en we kjreeg een uur lang een daverende speech waarin de zegening van zijn partij en il abuse della sinistra (links) werden uitgemeten. Bovendien was hij (eigenaar van drie (3!) tv stations zielig omdat hij minder dan D'Alema op de Rai verscheen..och.

Toen hebben wij gezamenlijk het Italiaanse Volkslied gezongen en zijn onder het het genot van weer een keer het Forza Italia lied en vele uitnodigingen om naar Napels te komen (Napels zien en dan sterven, zoals het spreekwooord?) namen wij afscheid.

Ik blijf toch maar Groen Links (i verdi di Sinistra) stemmen, maar ondertussen heb ik nu wel een forza italia vlag in mijn kamer hangen...



p.s. Op 15 Mei 2001 won Silvio Berlusconi helaas de verkiezingen. Forza Italia is nu de grootste partij in het land.

Neastved, November, 9th, 1999
Hai Rick,

I hope you don't mind me being quite frank, but I like you! I really am sorry that I couldn't stay in Rome longer... I like intelligent guys with a good sence of humour, and hey! That would be you! Don't worry, it's not like I'm in love with you or anything, I just find you very interesting, and you make me laugh - always a good thing! But hey, I can always ask you out on a date, and then you will have an excuse to come to Denmark!!!!! I'm full of ideas,aren't I?? Take care, and write soon!

Hugz,
Camilla

Het zou een hele lange dag worden. Rick stond om Zeven uur op om zijn taaltest om negen uur te doen. Deze bleek te bestaan uit een aantal invuloefeningen, een strip en ‘vind de fout’ oefening. Het was net het nationaal dictee. Er zou nog een mondeling gedeelte volgen. Buiten de aula trof Rick Annette uit Düsseeldorf. Deze was erg aardig, maar de ochtend werd pas echt leuk toen er een Renate binnenkwam. Na Rick’s traditionele handkus was het ijs snel gebroken. Ze hadden de grootste lol.

Hierna volgde het mondelinge gedeelte. Rick kreeg te horen dat hij tussen de beginners en de gevorderden inzat. In september was er nog een cursus die er tussen in lag, maar nu dreigde Rick tussen wal en schip te vallen. Ze wisten niet wat ze met onze taalkundige aanmoesten, maar ze dachter eraan om hem bij de gevorderden te plaatsen. Ondertussen had Alberto, een duitse jongen gemeld dat er boven computers met internet zouden zijn. Dat bleek een beetje te positief, want Hotmail weigerde elke dienst.

Rick keerde maar terug naar huis en kocht een Volkskrant. Na dat hij boodschappen had gedaan belde Francisco of hij langs kon komen die avond. Ach, dat kon er ook nog wel bij. Toen moest Rick naar de universiteit. Hier trof hij dit gelukkig wel Malusardi. De bedaarde professor besteedde het eerste half uur van zijn college om Rick uit te leggen waar het nu eigenlijk over ging en weat ze nu eigenlijk gingen doen. Daarna werd onze Uva-student ingedeeld bij een groep die de provincie Latina moest bestuderen.

Met zijn groepsgenoten Lorella, Luigi en Emanuella boog onze planoloog zich over de kaarten die niet echt bleken te kloppen. Na wat gepuzzel wisten onze helden wat er ontbrak. Ze spraken af om donderdagmorgen om 8 uur naar Latina te gaan. Rick vroeg zich af waar het zo vroeg moest.

Thuis arriveerdde Francisco met Charo, zijn Sevillaanse studiegenote. Rick had gekookte en het werd een gezellige avond met veel bier. Charo bekende dat ze van Deense mannen hield en gaf subtiel aan dat Rick’s ex ook wel iets Spaans had. Toen ze weg gingen kwamen ze nog even terug. Ze dachten dat er geen bus meer ging. Rick bracht ze maar weg en toen hij terug kwam, was Ago er ook nog. Rick ging dan ook heel laat slapen.

De stilte, nu de klokken doven
wordt hoorbaar over zondagsland
en dorpse woningen, waarboven
een schelpenkleurige hemel spant

(J.C. Bloem 1887 – 1966)

TToen de klokken doofden stond Rick maar eens op. Hij ontbeet luxeues met scrambled eggs. Dit leverde hem helaas meteen een volgende taak op; De pan was toch erg moeilijk schoon te krijgen. Agostino arriveerde met Roberta, la sua ragazza. Ook Marco werd gewekt. Na wat woorden was Roberta ineens verdwenen. Agostino stak maar snel een jointje op, van matige kwaliteit, maar toch.

Roberta belde toen. Ago en zij kregen behoorlijk ruzie. De telefoonrekeningen en de huur werden nog even besproken, maar Ago leek niet in zo’n goede stemming. Rick vluchtte maar weg om als toerist Rome te gaan bekijken. Via het Tiber-Eiland, langs het huis van de Vestaalse Maagden en over het Campo di Fiori, het bloemenplein waar eeuwenlang executies plaatsvonden, naar trastevere gegaan. Hier, in de pijp van Rome, was het ook op zondagavond gezellig druk. Rick kocht een Southparkpostertje en bewonderde de Santa Maria in Trastevere.

Thuis kocht hij een Pizza’tje en keek onze tifoso hoe Rome won. Hij was nog het cadeautje dat Paulien hem gegeven had kwijt, maar voordat hij allerlei theoriën had kunnen bedenken, meldde Marco al dat hij het had gezien. Hij las een verhaaltje van Godfried Bomans, terwijl hij onder het reclamebord met Anna Falchi, dat sinds Ago aan het wegverhuizen was in de kamer stond, onderuit zat.

Francisco belde onze slaapkop uit zijn bed. Aan de ene kant kostte het hem moeite om zijn bed uit te komen, maar aan de andere kant vond hij het leuk dat mensen onze held belden. Beppe had gezegd dat de Villa Adriana mooi was, en dus ging Rick daar, na het interview met de Dalaï Lama, heen. Beppe had iets gezegd over welke metro onze toerist moest nemen, maar toen Rick bij het einde van Metro B in Laurentina aankwam trof hij wel een busstation, maar geen bus.

Hij pakte toen maar de bus naar naar Piazza Carabinieri, wat hem wel ver weg leek. Dat was inderdaad zo. Rick werd door een legerplaats van het machtige Italiaanse leger gereden en zat tussen de kadetten voordat hij uiteindelijk het eindpunt, dat in het niks las bereikte. Zo zuidelijk was onze held nog nooit geweest. Terug ging hij via het EUR, door Mussolini nog gebouwd voor zijn Esposizione Universale di Roma, de wereldtentoonstelling die nooit is doorgegaan. In het drukke Rome is de wijk eigenlijk een verademing.Eenmaal thuis kocht Rick ingrediënten voor de pasta. Dit keer lukte die helaas wat minder, dus ging Rick met een gemengd gevoel TV kijken. Op Berlusconi’s Canale 5 was Ciao Darwin 2. Hierin selecteert men in een politiek volkomen incorrecte spelshow wie de fittest zijn om naar het volgende millennium te gaan. Dit keer mochten vrouwen alleen door als ze voetbalfan werden. Onze held kon smakelijk lachen om dit typisch Italiaanse gebeuren.


Caïro, 5 November 1999
Hoi Rick!

Gefeliciteerd met je nieuwe appartement, ben jij ook zo opgelicht als wij hier in Cairo?
Wat kost een appartement in Rome? Heb jij ook kakkerlakken?
Alles goed in la Città Eterna??? Insja'allah!

xxx Silvia

Tegen negenen stond Rick op. Hij mailde eerst zijn Go-avonturen naar het Vaderland, nog onwetende dat ze gepubliceerd zouden worden in het blad van de bond. Toen trok hij naar de Universiteit. In het lokaal sprak onze student met wat leuke chicas, maar die studeerde helaas geschiedenis. Malusardi was er dus niet, Rick stak een sigaret op, recht onder een Vietato Fumare bord, maar hij ondertussen al geleerd dat dat hem niet hoefde tegen te houden. Hij ging toen maar op zoek naar de professor. Deze bleek druk bezig met de voorbereiding van een congres, en daarom was hij niet op college, maar maandag was er les. De universiteit bleek weer eens de grootste chaos sinds de ondergang van het West-Romeinse rijk.

Toen voltooide Rick zijn tweede etappe. Het tweede college aan de Via Volta. Een bewaker keek onze Nederlander aan, maar hij kwam toch veilig aan. Er waren nu slechts drie andere studenten, die door Garano werden verteld over een dam in de rivier de Enza bij Parma. Thuis was de telefoon ondertussen afgesloten. Rick kon dus niet bellen en ging maar wat babbelen met Beppe. Deze bleek uit Foggia te komen, en daar woonden ook zijn kinderen, maar door de week werkte hij in Rome, dit is zijn peid-à-terre, zolang Foggia hem geen kansen biedt. Ook kwamen Fiamina en haar vriend Jean-Marc buurten. Zij werkten voor Rockstar-magazine, een Romeins muziektijdschrift. Samen verbaasden we ons over het enorme succes van Sabrina Ferilli’s kalender; deze actrice/model beheersde al dagen het nieuws met haar kalender die miljoenen verkocht aan de brave Italiaanse huisvaders.

Het weer was omgeslagen. ’s Nachts had het geregend. Bovendien ging de wekker al om zeven uur, want Rick zou een taal test hebben die ochtend. Rick zag het dan ook een beetje zwaar in. Rick zat dus al om 8 uur in de tram om daarna de 64 en de metro te nemen naar de Città Universitaria. Hij wist toen nog niet dat het allemaal veel sneller kon. Hij ging eerst naar de portier, die Rick door verwees naar de Erasmus-presidenza, waar onze Amsterdammer naar het studentencentrum werd doorverwezen. Daar werd hij uiteindelijk naar de docente verwezen. Wat bleek de taaltest was niet op de 4de, maar op de 8ste.

Rick vertrok maar weer. Hij kocht een verjaardagskaart voor Linda, hoewel hij zich afvroeg of die wel op tijd zou aankomen. Thuis ging hij maar even liggen, schreef hij zijn kaart en werkte hij il diario bij. Beppe vroeg onze veelvraat of hij zijn specialiteit Pasta con Tonno wilde proeven; het was inderdaad erg lekker. Rick deed zijn boodschappen en wilde ook tandenstokers hebben. Ze hebben in Italië niet echt drogisten, maar een profumeria lijkt er wel op. Ze hadden ze daar echter niet. Sterker nog, Rick werd aangekeken of hij van een andere planeet kwam. Marco moest er smakelijk om lachen.

Om half vijf vertrok Rick naar zijn nieuwe vak. Dit gebouw, aan de Via Alessandro Volta, was gelukkig aanmerkelijk dichterbij. Rick stapte over uit bij het station en liep over de Stradivarius laan, terwijl hij een vioolconcert van Chopin neuriede en de Ponte Testaccio. Rick kwam zelfs vroeger dan gepland aan bij het oude schoolgebouw, waar zelfs nog aparte jongens- en meisjesingangen waren. Eindelij kreeg hij zijn eerste college. Prof. Garano was opvallend makkelijk te verstaan en beschreef en kosten-baten analyse van een verbinding over de straat van Messina. Er waren vier andere studenten. Nadat onze student ’s ochtends in de afgesloten Città Unitaria was geweest was hij nu in een oude school midden in een volkswijk. Che differenza!

Toen het college was afgelopen vertrok Rick naar de dichtstbijzijnde metrohalte. Het ging eerst mis, maar toen hij er aankwam was Rick verrast. Hij stond ineens oog in oog met een echte piramide uit 20 voor chr. Hoewel Rick al wist dat de metrohalte zo heette, had hij niet bedacht dat er ook echt een piramide stond. Hij nam lijn B tot Cavour, waar de Go-Club zou zetelen. De pub aan de Via Clementina was echter gesloten; Rick besloot eerst maar eens wat te eten. Hij nam uiteindelijk in een deprimerende snackbar terecht. Daar na nam een een stuk pizza en probeerde tegen negenen nog maar eens of de club nu wel ‘sjoege’ gaf.

De Pub was nu wel open. Het was een semi-ierse pub: Er was Guinness, maar ook veel te veel licht. Er zat een Jimmy Hill-lookalike met een mooie snor en een Alberto van een jaar of 28. Rick mocht direct tegen deze Alberto, met twee stenen voor. Rick werd redelijk gehakt. Ondertussen was er nog iemand binnengekomen, type gestopt-met-studie-is-timmerman-geworden. En dat klopte. Hij was ook nog eens Nederlander en heette Steven. Daarnaast was er nog een andere Nederlander, Jos.

Tegen deze Jos werd de tweede wedstrijd gespeeld. Rick had wat meer succes, hoewel de Mojo van zijn geëerde tegenstanders de grootte van Rome-Fiumicino had bereikt, misschien in vergelijking met Schiphol niet heel groot, maar zeker groot genoeg. Later kwam Alberto Rezza, de man die in de Italiaanse Go-wereld een scheuring had veroorzaakt door het oprichten van een tweede bond, en daarmee zich buiten de Europese Federatie plaatsend, nog binnen. Tegen onze BoBo uit het Nederlandse Go-wereldje deed hij gelukkig erg vriendelijk. Er was binnenkort een Go-Toernooi in Rome, daar moest Rick maar langskomen. Terwijl Rick de bus terugnam, stroomde de regen zo dat zelfs de deuren niet meer dichtgingen.

Tags: Go

Om negen uur ging de wekker, maar onze vroege vogel was al eerder gewekt, want om zeven uur kwam Beppe, in wiens kamer Rick deze drie nachten had geslapen, terug uit Parijs. Marco moest dus vandaag echt zijn kamer gaan ontruimen. Francisco was er ook nog, en die vertrok ineens met de helft van zijn bagage naar de Via Turati. Ondertussen vertrok Rick naar het Nederlands Instituut. Het verkeer schoot niet echt op, maar uiteindelijk vond onze reiziger zijn weg naar Villa Borghese.

Hier dronk hij een kopje koffie met de dames. Het enthousiasme van de dames was groot dat onze Romein nu een huis had gevonden. Rick mocht meteen zijn nieuwe adres overal invullen, zodat hij nu de activiteiten van het Instituut nooit meer zou vergeten. Rick had nog plannen om vlakbij naar de openingsmis van de faculteit te gaan, maar god vergeve hem, hij zou er te laat voor zijn geweest. Hij deed zijn skates onder en ging Villa Borghese per Inline-skate verkennen. Hij was door de werkzaamheden echter gedwongen een route te kiezen, die een hele mooie afdaling inhield, maar hem wel rechtstreeks beneden op de Piazzale Flaminio bracht. Daar kon Rick niet verder.

Toen vertrok Rick naar het Internetcafé. Jasper vroeg zich af of de Olga waarmee hij donderdag per ongeluk had gezoend, dezelfde was als waarmee onze Don Juan een jaar eerder had gezoend. Rick moest toegeven dat dat inderdaad zo was. Voor L. 3.000 kocht onze held toen maar een aantal Rembrandt-platen om zijn kamer meer op te fleuren en een verzamelalbum van Asterix. Waar immers beter een boek gekocht over een mythische vijand van Rome gekocht dan in Rome zelf.

Thuis was Beppe er. Hij was in Nederland geweest en hij vond Amsterdam heel leuk, maar dat platte kon hij toch niet echt aan. Francisco kwam ook nog even aan om zijn laatste koffers op te halen, met een andere Spaanse: Charo. Marco arriveerde om zijn kamer verder leeg te halen. Beppe, of eigenlijk Guiseppe, wilde onze kok uitleggen hoe hij pasta moest maken. Dat wist onze srudent toch al. Beppe sliep in tijdens Milan – Galatasaray, zodat hij pas de volgende dag de koppen in La Gazzetta zag: Milan fuori Europa. Galatasaray boog een 2-1 voorsprong om in een 3-2 overwinning.

Later op de avond verhuisde Rick eindelijk. Hij hing de Rembrandt platen op naast een poster van Marilyn Monroe, hing zijn kleren in de kast en zette zijn boeken op een rij. Er was ruimte genoeg,m want zoveel kon ons lastdier natuurlijk ook niet meenemen. Marco moest nog een brief tikken.

Rick keek om zich heen, maar zag geen computer. Een glimlach verscheen rond zijn mond toen Marco nog een echte klassieke typmachine bleek te gebruiken. Toen Marco klaar was stook hij een wierookstokje aan om de ‘verhuisgeur’ te verwijderen. Misschien kwam het daardoor, maar Rick zat ’s nachts in een dipje. Hij moest ineens weer huilen dat het uit was met Paulien; Hij voelde zich als Dido, verlaten door Aeneas

Dinsdag konden de ambities van daags tevoren gelukkig enigszins kunnen waargemaakt. Rick werd gewekt door Ago, die de wekker van onze Amsterdammer had geleend om half tien. Hij meldde dat Rick vandaag zou kunnen doorschuiven naar Marco’s kamer. Daarvoor moest Rick ongeveer om drie uur op de Via Jenner terug zijn. Rick ging naar de Universiteit, het DPTU op de Via Flaminia. Hier sprak hij prof. Garano over het tweede vak dat Rick gaat volgen: Metode di techniche di valutazione e programmazione urbanistica. Dit vak werd op dezelfde dagen als het andere gegeven, maar op andere tijden en een andere locatie. Rick blijft dus heel Rome doorreizen.

De andere dagen wilde Rick het liefst vullen met een cursus Italiaans. Hij vroeg aan La Fallini hoe dit aan te pakken. Rick moest een formulier op de Via Gramsci ophalen. Zo gezegd, zo gedaan Daar wilden ze wel ineens allerlei formulieren die onze papierverzamelaar nog niet had. Rick zou op donderdag om negen uur een test krijgen om zijn niveau te bepalen. Eindelijk kon Rick hier ook een Nederlands woordenboek aanschaffen voor achttienduizend lire.

Thuis was er niemand om drie uur, maar Ago belde dat er iemand uit Sevilla zo langs zou komen. Rick kocht intussen wat fruit en copieerde zijn paspoort en zag inderdaad een jongen zenuwachtig GSM’end voor de deur staan. Hij belde echter niet aan. Tien minuten later wel. Francisco bleek een echte Spanjaard, met een wat boerse uitstraling. Marco was ondertussen ook gearriveerd en begon met verhuizen. Ago zou definitief in de Via Turati, het appartement dat Rick enige dagen tevoren had gezien intrekken en in zijn kamer zou Marco nu komen, waarna Rick de kamer van Marco de zijne kon noemen. Marco kookte en onder het genot van een sigarette con herbe wachtte Rick het feestmaal af.

Na de pasta vertelde Francisco dat in Andalusië, zijn regio in Spanje de werkloosheid was opgelopen tot 35%. Hij wist ook niet waarom hij dan juist antropologie was gaan studeren. Ago zou hem oppikken, maar hij bleef uiteindelijk slapen. Ze keken gemoedelijk Fiorentina – Barcelona (Een schitterende 2-2) en Rick ging na een productieve dag tevreden slapen.

Rick stond vol ambitie op, maar toen realiseerde hij zich ineens dat het deze dag Allerheiligen was, en daarmee heel Italië een verplichte vrije dag had. Daar gingen zijn ambties. Toen maar de krant. Het nieuws in Rome werd nog steeds beheerst door een uitspraak van de paus van eergisteren over het Italiaans schoolsysteem. De man heeft dus aardig wat invloed. Toen maakte Rick er maar een toeristisch dagje van. Hij vond het nog onverstelbaar dat hij de tram kon uitpakken om bij het Collosseum uit te komen.

Daar kocht Rick ook maar weer een nieuwe zonnebril. Er werden al weddenschappen afgesloten over hoe lang onze grootverbruiker het met deze zou volhouden. De occhiali waren echter wel nodig, aangezien het nog steeds schitterend weer was in Lazio. Nu snapte onze zonaanbidder weer waarom hij naar Italië wilde. Rick trok over de Heiligeweg langs het Forum Romanum en de markt van Traianus en zette zijn zoektocht naar een Nederlands-Italiaans woordenboek voort. Tussen het Hongaars en Filippijns vond zijn moedertaal echter geen plaats. Wel zag hij een editie van la Divina Commedia, het meesterwerk van Dante (1265-1321). Het moment waarop hij zich door Beatrice naar het Paradijs zou kunnen leiden kwam dan ook al snel dichter bij.

Thuis vervloeke Ago Ognisanti. Ook hij had de hele dag niets kunnen doen. Iedereen moest gewoon maar gaan werken. Daarnaast stond de kerk gelijk met de Mafia. Het beeld dat Rome zo’n kerkelijke stad is moet dan ook wat gerelativeerd worden. De gewone Romein is bijna net zo atheïstisch als de gemiddelde Nederlander. Rick bracht glimlachend zijn avond door met een dikke zaterdag Volkskrant.