Mireia was al enige tijd uit bed gestapt om de laatste inpakacties voor haar reis naar Barça te verrichten. Rick wist het nog te rekken tot elf uur, maar toen richtte de toorn van de Barcelonese zich op hem, tenzij hij er op dat moment uit kwam. Mireia ging deze dag voor de kerst naar haar ouders. Ze zou pas eind januari terugkomen, aangezien ze ook nog examens moest doen. Er ontstond dus ineens een leemte in Ricks leventje, maar daarmee natuurlijk ook weer libertà. De reis naar Spanje begon met twee treinreizen. Eerst naar Piramide en vervolgens weer naar Fiumicino. Alle dorpjes onderweg werden aangedaan, maar het is voor Italiaanse begrippen een perfecte verbinding.

Op het vliegveld werd nog een laatste koffie, en in Adria’s geval zelfs al een eerste bier gedronken, waarna een voorlopig definitief afscheid volgde. Rick vertrok snel om ook nog college te volgen. In de trein terug las hij in La Repubblica hoe het kabinet D’Alema een doodstrijd voerde. Ook het 51ste kabinet na de tweede wereldoorlog was een kort leven beschoren. Het college bleek niet veel meer dan een aansporing om maandag een outline voor een paper op te schrijven. Garano worstelde verder met een, op Uvalon gelijkend, evaluatieformulier. La Sapienza hoopt eindelijk eens de onderwijskwaliteit een beetje te verhogen.

Thuisgekomen lag er een Southparkkerstkaart van Linda. Hij droog de opbeurende tekst: ‘It’s cold, it’s dark and it suck: Merry Xmas’ Rick besloot dan ook maar vroeg zijn bed in te kruipen. De avond werd nog wel gevult met ratatouille en Antonio, die de Godfather imiteerde. Het was alsof Marlon Brando nooit gestorven was, toen de man uit Foggia zijn schorre stem liet klinken. En Judith belde, om de reis van de volgende dag te bespreken.