Om een uur of elf hervond onze held het daglicht. Hij begon de dag des Heres rustig en las bij de koffie hoe Aeneas streed in Latium, maar net toen Vergilius’ meesterwerk zijn hoogtepunt leek te bereiken viel het licht uit. Rick vroeg zich af of het de wil van Jupiter was en vertrok daarom maar snel daar de Basilica San Paolo fuori i muri, het was immers zondag. Deze basiliek is eigenlijk te mooi. Tweehonderdvierenzestig Pausen keken op onze leek neer en hij kon niets anders doen dan een kruisje slaan voor het graf van St. Paulus. De kerk was helaas voor een groot deel in de vorige eeuw, op de dag dat Pius IX stierf afgebrand en daarna weer opgebouwd, maar toch waren er nog sporen van de vierde eeuwse basiliek en het werk van Rafaël terug te vinden.

Bij de basiliek was ook een artsencongres bezig, wat resulteerde in een grote groep Nederlanders, met een verschrikkelijk accent die de metrodeur niet open kregen. Gelukkig was Rick eens in een gulle bui en opende de poort voor de medici. Nog onder de indruk van zijn eigen gulheid creëerde hij aan een Chinees-achtige maaaltijd met was semi-loempia’s die hij op de markt was tegengekomen. Hij beëindigde deze volle week, die voor Italië meer een rampenweek was, met de ramp in Foggia, een vliegramp in Kosovo en het verlies van de nationale ploeg, met een discussie met zijn huisgenote.