Utrecht
Vleuten-sur-Rhin
16/05/10 16:29 Opgeslagen in: Party
Alle foto's
In het zuid-Franse dorpje Vleuten-sur-Rhin, werd al sinds het begin
van de 14de de Eeuw, ter ere van de Conte den Ham, op de vrijdag na
hemelvaart Petanque gespeeld. De vrouwen dansten in rokjes, de
mannen dronken van hun Pastis.
Op 14 mei werd dit toernooi voor de 533ste keer gehouden.
Vrienden streden in de ene poule.
Familie in de anderen.
De finalisten
Een strijd van stijlen
Van tradities
Van campingkampioenen
en debutanten
Er werd pastis gedronken,
De jeugd kweekte voor de toekomst
Terwijl Gainsbourg klonk.
In het clubhuis aan de Singel
Bij de jarige gastheer.
Werden de kampioenen, Henk en Marlene, gehuldigd.
Hun plaats vindend,
Tussen de 532 eerdere grootmeesters van het bsalspel
In het zuid-Franse dorpje Vleuten-sur-Rhin, werd al sinds het begin
van de 14de de Eeuw, ter ere van de Conte den Ham, op de vrijdag na
hemelvaart Petanque gespeeld. De vrouwen dansten in rokjes, de
mannen dronken van hun Pastis.
Op 14 mei werd dit toernooi voor de 533ste keer gehouden.
Vrienden streden in de ene poule.
Familie in de anderen.
De finalisten
Een strijd van stijlen
Van tradities
Van campingkampioenen
en debutanten
Er werd pastis gedronken,
De jeugd kweekte voor de toekomst
Terwijl Gainsbourg klonk.
In het clubhuis aan de Singel
Bij de jarige gastheer.
Werden de kampioenen, Henk en Marlene, gehuldigd.
Hun plaats vindend,
Tussen de 532 eerdere grootmeesters van het bsalspel
Giro 2010
16/05/10 16:17 Opgeslagen in: Sport
Alle giro foto's
De beleving zou misschien nooit meer zijn als in 2002, Gironingen
Maar kijk naar dit rijtje.
In Utrecht
Hij eindige in 2009 in Rome., waar ik woonde.
Hij startte dit jaar in mijn geboorteplaats.
Ging toen naar mijn woonplaats, eindigend voor mijn werk.
Om door de plek waar ik opgroeide Nederland te verlaten.
In Amsterdam
Jens zag vooral helicopters.
En fietsen! En fietsen!
De beleving zou misschien nooit meer zijn als in 2002, Gironingen
Maar kijk naar dit rijtje.
In Utrecht
Hij eindige in 2009 in Rome., waar ik woonde.
Hij startte dit jaar in mijn geboorteplaats.
Ging toen naar mijn woonplaats, eindigend voor mijn werk.
Om door de plek waar ik opgroeide Nederland te verlaten.
In Amsterdam
Jens zag vooral helicopters.
En fietsen! En fietsen!
Zonsverduistering
01/08/08 10:03 Opgeslagen in: Opmerkelijk
Er was een zonsverduistering op 1 augustus.,
Niet zo stoer als die in 1999
Maar toch mooi een excuus om te gaan,
naar die mooie plek waar ik trouwde.
Niet zo stoer als die in 1999
Maar toch mooi een excuus om te gaan,
naar die mooie plek waar ik trouwde.
My Old Dutch
It was 1983. I had just turned seven. In the summer I went to my first Boy Scout camp in Den Dolder. It is a sleepy village near Traiectum ( Utrecht ) which is famous for three reasons. It is all nice and green. It has a large mental institution. It is ‘ Europe 's Sauce capital', its skyline being dominated by a large factory of Remia, a Unilever brand, which proudly boasts that claim. Somehow these facts seem to be related.
Read More...
Read More...
Metro
25/06/07 14:24
Een claim to fame. Iemand herkende me, omdat ik voor de Palm/Windows CE applicatie Metro, waarin je voor veel ov-systemen ter wereld routes kan plannen, Utrecht heb toegevoegd
Metro vind je hier
Metro vind je hier
Vleutenseweg
25/06/07 11:40 Opgeslagen in: Opmerkelijk
(Martin Bril in de Volkskrant van 22 juni over de weg die ik dagelijks fiets)
Alle wegen leiden naar Rome, maar er zijn er ook een paar die naar het centrum van Utrecht gaan. De Biltse straatweg met in het verlengde de Biltstraat,de Amsterdamse straatweg, de weg der Verenigde Naties om een paar verkeersaders te noemen. Maar de mooiste route die Utrecht invoert is over de Vleutenseweg - alleen die naam al.
Vleutenseweg.
Je hebt ook nog de verlengde Vleutenseweg, de Oude Vleutenseweg, de Vleutense Brug, De Vleutense Vaart, de Vleutense steenovenweg en Vleuten zelf, uiteraard, een dorp dat inmiddels dreigt te verdwijnen in de nieuwbouw van Leidsche Rijn. Maar zelfs als Vleuten niet meer bestaat, dan zal de Vleutenseweg er nog zijn. Dé weg om Utrecht in westelijke richting te verlaten. Rij hem in de zomer maar eens af, vanuit het centrum en zon hangt als een grote gloeiende bal in de verte, bij het kruispunt met de Spinozaweg, waar de route naar het noorden buigt.
Zelf rijdt ik liever de andere kant op, de stad in. Het plezier begint al bij de afslag van de A2, Oog in Al. Weliswaar maakt de infrastructuur daar een tijdelijke indruk, toch ben je al snel in het zicht van de oude Vleutense brug over het Amsterdam Rijnkanaal, met links de electriciteitscentrale en vlak voor je, rechts, de dampende schoorstenen van Douwe Egberts. Een stad met industriële bedrijvigheid op zijn drempels, dat is pas een stad.
Meteen na de koffie buigt de Vleutenseweg naar rechts om op een rommelig kruispunt de spinozaweg te kruisen. Daarna koerst de weg in een mooie, rechte lijn naar het centrum, langs het Majellapark en Lombok, langs scholen, oude huizen, nieuwbouw,en vooral langs een splinternieuwe busbaan, om de paar honderd meter voor zien van mooie glimmende haltes met (deze week) reclame voor de zomerjurkjes van de Zeeman. 4 euro 99, je vraagt je af hoe het kan voor dat geld.
De Vleutenseweg heeft een grote attractie, en een paar kleine. De grote is de Dom, waar de straat recht op af lijkt te gaan. Met iedere meter kom je dichter bij het geheim van Utrecht lijkt het. Je wordt als het ware de geschiedenis ingezogen, al moet je er wel gevoelig voor zijn. Het mooiste is een wat nevelige,zomerse ochtend. Dan is de hoge toren net niet goed zichtbaar, maar des te krachtiger aanwezig.
Een mooi, altijd weer feestelijk ijkpunt is het Surinaams eethuis en afhaalcentrum De Waterval, halverweg aan de rechterhand, op een hoek. Het pand is wit geschilderd en de naam spat er van af. De Waterval, de naam is hard, en kletterend, je zou willen dat er een waterval was aan het einde van de Vleutenseweg. Maar niets daarvan: aan het einde van de Vleutenseweg heb je een braakliggend terrein (zoals overal in Utrecht), een verkeersplein en spoorbruggen. Aan het eind zit nog wel kapsalon de Poolster. Bij mooi weer hangt de kapper op een oude keukenstoel voor zijn zaak klanten op te wachten. Een deur verder is snackbar Alanya gevestigd, en schuin aan de overkant Harko, voor uw schotenantennes.
Dit alles is misschien heel weinig, maar toch: ik stond gisteren op de Vleutenseweg voor een stoplicht te wachten en over het zebrapad naderde een moeder met twee jongetjes, aan ieder hand één, zoals het hoort. Ze kwamen uit een straat bij het park en gingen in Lombok naar de kapper, de jochies dus - en ze verheugden zich erop. Voor me zag ik de Dom naar de hemel reiken, en alles leek even helemaal zoals het hoort. Zo weinig is dat niet.
Alle wegen leiden naar Rome, maar er zijn er ook een paar die naar het centrum van Utrecht gaan. De Biltse straatweg met in het verlengde de Biltstraat,de Amsterdamse straatweg, de weg der Verenigde Naties om een paar verkeersaders te noemen. Maar de mooiste route die Utrecht invoert is over de Vleutenseweg - alleen die naam al.
Vleutenseweg.
Je hebt ook nog de verlengde Vleutenseweg, de Oude Vleutenseweg, de Vleutense Brug, De Vleutense Vaart, de Vleutense steenovenweg en Vleuten zelf, uiteraard, een dorp dat inmiddels dreigt te verdwijnen in de nieuwbouw van Leidsche Rijn. Maar zelfs als Vleuten niet meer bestaat, dan zal de Vleutenseweg er nog zijn. Dé weg om Utrecht in westelijke richting te verlaten. Rij hem in de zomer maar eens af, vanuit het centrum en zon hangt als een grote gloeiende bal in de verte, bij het kruispunt met de Spinozaweg, waar de route naar het noorden buigt.
Zelf rijdt ik liever de andere kant op, de stad in. Het plezier begint al bij de afslag van de A2, Oog in Al. Weliswaar maakt de infrastructuur daar een tijdelijke indruk, toch ben je al snel in het zicht van de oude Vleutense brug over het Amsterdam Rijnkanaal, met links de electriciteitscentrale en vlak voor je, rechts, de dampende schoorstenen van Douwe Egberts. Een stad met industriële bedrijvigheid op zijn drempels, dat is pas een stad.
Meteen na de koffie buigt de Vleutenseweg naar rechts om op een rommelig kruispunt de spinozaweg te kruisen. Daarna koerst de weg in een mooie, rechte lijn naar het centrum, langs het Majellapark en Lombok, langs scholen, oude huizen, nieuwbouw,en vooral langs een splinternieuwe busbaan, om de paar honderd meter voor zien van mooie glimmende haltes met (deze week) reclame voor de zomerjurkjes van de Zeeman. 4 euro 99, je vraagt je af hoe het kan voor dat geld.
De Vleutenseweg heeft een grote attractie, en een paar kleine. De grote is de Dom, waar de straat recht op af lijkt te gaan. Met iedere meter kom je dichter bij het geheim van Utrecht lijkt het. Je wordt als het ware de geschiedenis ingezogen, al moet je er wel gevoelig voor zijn. Het mooiste is een wat nevelige,zomerse ochtend. Dan is de hoge toren net niet goed zichtbaar, maar des te krachtiger aanwezig.
Een mooi, altijd weer feestelijk ijkpunt is het Surinaams eethuis en afhaalcentrum De Waterval, halverweg aan de rechterhand, op een hoek. Het pand is wit geschilderd en de naam spat er van af. De Waterval, de naam is hard, en kletterend, je zou willen dat er een waterval was aan het einde van de Vleutenseweg. Maar niets daarvan: aan het einde van de Vleutenseweg heb je een braakliggend terrein (zoals overal in Utrecht), een verkeersplein en spoorbruggen. Aan het eind zit nog wel kapsalon de Poolster. Bij mooi weer hangt de kapper op een oude keukenstoel voor zijn zaak klanten op te wachten. Een deur verder is snackbar Alanya gevestigd, en schuin aan de overkant Harko, voor uw schotenantennes.
Dit alles is misschien heel weinig, maar toch: ik stond gisteren op de Vleutenseweg voor een stoplicht te wachten en over het zebrapad naderde een moeder met twee jongetjes, aan ieder hand één, zoals het hoort. Ze kwamen uit een straat bij het park en gingen in Lombok naar de kapper, de jochies dus - en ze verheugden zich erop. Voor me zag ik de Dom naar de hemel reiken, en alles leek even helemaal zoals het hoort. Zo weinig is dat niet.
Rick en Celine kopen een Huis
10/03/02 17:17
Op een dag in januari 2002 besloten Rick en Celine dat ze samen gingen wonen. Utrecht bleek de enige keus die praktisch was. Inmiddels zijn ze rond gaan kijken. Op deze pagina wordt geupdate waneer er iets gebeurt..
Het eerste huis dat ze bekeken was een charmante arbeiderswoning uit 1910. Dit stond op het Intranet van het werk van Celine. Erg sfeervol en met ruimte voor de katten om rond te lopen. Nadelen: We moeten zelf een CV aan laten leggen (E 7000) en de badkamer lag op een rare plaats. Prijs Euro 136.000 kosten koper. 3 slaapkamers. Het werd aangeboden door walton.
In Lombok, de wijk waarover Rick zijn scriptie over heeft geschreven vonden ze een tweede huis om te bekijken. Deze wijk is snel populairder geworden. Het huis was sympathiek, jaren 30. Twee slaapkamers boven, tegenover een basisschool. E 159.000. Nadeel: Kleine badkamer, kunstof schrootjes.
Een ander huis leek zo fraai in de folders, maar de Narcisstraat 23 maakte zijn verwachtingen niet waar. We werden al begroet met de vraga van de makelaar of we handig waren. Het was het enige huis in de straat dat niet met stadsvernieuwiong had meegedaan. De vloer zakte in. Het zag er niet uit E 149.000
Dinsdag keken Rick en Celine naar een aantal huizen. Het was eigenlijk niets. Van oude huurhuizen tot smalle gangen.
Toen liepen ze langs een aantal huizen die ze eigenlijk pas vrijdag zouden bekijken. hier was het een komen en gaan van mogelijke kopers. Lombokstraat 32 was groot en had mooie kopjes als ornament, maar was duur, had geen CV en was raar ingericht.
Lombokstraat 50 was iets goedkoper, en was ook net gerenoveerd. Alleen het stucwerk kende wat rare scheuren, omdat het materiaal van het badkamerdak anders werkt als de muren.
en dus besloten Rick en Celine een bod te doen..........
Dit bod was een mooi bod volgens de makelaar. Toch was er ook een andere biedende partij. Of we ons bod nog wilden verhogen.
Dat deden Rick en Celine en dat bod werd geaccepteerd, achteraf was die verhoging helemaal niet nodig geweest.
Maar nu gaan Rick en Celine per 1 augustus hier samenwonen. Vrijdag zijn ze nog even terug geweest om foto's te maken. Volgende week volgt een technische keuring.
Het eerste huis dat ze bekeken was een charmante arbeiderswoning uit 1910. Dit stond op het Intranet van het werk van Celine. Erg sfeervol en met ruimte voor de katten om rond te lopen. Nadelen: We moeten zelf een CV aan laten leggen (E 7000) en de badkamer lag op een rare plaats. Prijs Euro 136.000 kosten koper. 3 slaapkamers. Het werd aangeboden door walton.
In Lombok, de wijk waarover Rick zijn scriptie over heeft geschreven vonden ze een tweede huis om te bekijken. Deze wijk is snel populairder geworden. Het huis was sympathiek, jaren 30. Twee slaapkamers boven, tegenover een basisschool. E 159.000. Nadeel: Kleine badkamer, kunstof schrootjes.
Een ander huis leek zo fraai in de folders, maar de Narcisstraat 23 maakte zijn verwachtingen niet waar. We werden al begroet met de vraga van de makelaar of we handig waren. Het was het enige huis in de straat dat niet met stadsvernieuwiong had meegedaan. De vloer zakte in. Het zag er niet uit E 149.000
Dinsdag keken Rick en Celine naar een aantal huizen. Het was eigenlijk niets. Van oude huurhuizen tot smalle gangen.
Toen liepen ze langs een aantal huizen die ze eigenlijk pas vrijdag zouden bekijken. hier was het een komen en gaan van mogelijke kopers. Lombokstraat 32 was groot en had mooie kopjes als ornament, maar was duur, had geen CV en was raar ingericht.
Lombokstraat 50 was iets goedkoper, en was ook net gerenoveerd. Alleen het stucwerk kende wat rare scheuren, omdat het materiaal van het badkamerdak anders werkt als de muren.
en dus besloten Rick en Celine een bod te doen..........
Dit bod was een mooi bod volgens de makelaar. Toch was er ook een andere biedende partij. Of we ons bod nog wilden verhogen.
Dat deden Rick en Celine en dat bod werd geaccepteerd, achteraf was die verhoging helemaal niet nodig geweest.
Maar nu gaan Rick en Celine per 1 augustus hier samenwonen. Vrijdag zijn ze nog even terug geweest om foto's te maken. Volgende week volgt een technische keuring.