Er waren nu in deze tijd al beelden door en met onze het in de eeuwige stad gemaakt. Deze moesten natuurlijk opgehaald worden. De Hollandfan, Maurizio Mazzetti, stond ook deze keer in het lieflijke winkeltje. Hij stond er op dat Rick zijn foto’s met hem doornam. Het was natuurlijk ook schitterend beeldmateriaal. Onze Anton Corbijn vond winkelen op deze manier heel veel tijd kosten, maar wel heel vermakelijk.

Hij vertrok naar het centrum, om schoenen te kopen. De modieuze stappers die Rick in de zomer van ’99 in de stad van blonde Mario, Lucca, had gekocht waren zo afgesleten dat zelfs het Loiredal er respect voor zou hebben. Rick paste te 43, die volgens een luidgebarende Italiaan wel zou passen. Hondervijftigduizend lire arme vertrok Rick uit het winkeltje op de Via delle Tritone met nieuw zwart leer aan zijn voeten.

Hierna vertrok onze bureaucraat naar de Via Cesare de Lollis, waar zijn Mensakaart klaar zou liggen. Dit zou het begin worden van twee dagen gevuld met wachten, maar dat wist Rick toen nog niet. Eerst bleek Rick in de verkeerde rij te staan, daana werd hij naar boven gestuurd. Hier kreeg hij na lang wachten natuurlijk zijn kaart nog niet, maar een formulier waar hij zij tessera eventueel zou kunnen krijgen. Wel hing er in de nabijgelegen Città Universitaria eindelijk het rooster voor de Italiaanse les. Onze student zou de volgende dag al moeten beginnen. Thuis belde Alberto met hetzelfde nieuws. Rick kon nog steeds niet bellen, maar hoopte nog dat dat spoedig wel zou kunnen. Wel was het natuurlijk goed voor zijn telefoonrekening.