Lombardia
Alle foto's / Tutte le foto
"Zelden zoveel warmte gezien, zelden zulke echte liefhebbers"
M. Smeets, 20 oktober 2007
Eigenlijk wisten we al dat dit weekend legendarisch ging worden.
Maar zo legendarisch, dat hadden we niet verwacht.
De eerste keer dat we Boogerd hadden zien winnen was in 1996
Het weekend van de Kraai, van de val van Indurain
Maar ook van onze eerste legendarische vakantie naar Spanje
Het begon ergens in het voorjaar. Toen Michael Boogerd op 19 april zijn afscheid aankondigde.
Bij de Twent, groot wielerheld in Vlaanderen, Drieländer, Dolomieten, Limburg en Wallonië, begon iets te broeien.
Hij was al in La Plagne geweest, bij dat legendarische WK in 1998 vol avonturen in steegjes, en dat in 2002
Zijn mooiste overwinning
Op 11 juli deed hij een voorstel waarom we alleen maar van hem kunnen houden.
Of we Boogerd gingen uitzwaaien.
Bij zijn laatste wedstrijd.
In Lombardije.
En hij stelde het niet alleen voor, hij regelde het ook.
Voordat iemand ja of nee kon zeggen.
En dus gingen we naar Lombardije.
Hij zou opvolger worden van Hennie Kuiper en Jo de Roo
Door deze laatste klassieker te winnen.
" la classica delle foglie morte"
Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen.
Vrijdag 12 okober bereikte ons een een verschrikkelijk bericht.
In het onherbergzame Tholen, in het verre Zeeland,
Daar was onze held gevallen.
Maar wij zijn echte supporters.
dus wij gingen toch.
Het weekend begon in Amsterdam.
Het was immers weer Amsterdam Dance Event
Dave Clarke zou draaien, in de Melkweg: Klinch
Hij was echter niet de ster van de show.
De Franse held Vitalic draaide iedereen weg.
De volgende ochtend vertrokken we.
Iets later dan verwacht, maar ach.
Een kleine 8 files & Jupilers later waren we in Karelskoning, op de luchthaven Brussel-Zuid
Ryan Air vloog ons snel naar Orio & Serio, bij Bergamo, hun " Milaan".
Aldaar troffen wij de Keizer van Studio Sport
Verveeld zittend op twee stoelen.
Hij had zijn hulpje, de koning van Biafra, al vooruit gestuurd, naar de Hertz.
Samen vertrokken wij naar onze huurauto's
Sprekend over Boogie, en over 15 bier.
Hij waardeerde onze komst.
In een donker Bergamo,
Vonden de halve Johan en de Twent slecht met moeite de weg.
Maar een uurtje later waren de tassen gedropt.
En genoten we van een heerlijke Pizza bij Vesuvius.
Maar wat te doen, in die onbekende provinciestad,
Waar het lokale Atalanta die week 100 jaar bestond.
Er waren discotheken ver buiten de stad.
Maar een vage club dichtbij, de "Divina"
Onze helden keken eerst daar.
Dat werd een legendarisch uurtje.
De club was gevuld met Ferrari-bezittende homo's
We kregen een show van een Kelly.
Bij het verlaten der markt bleken dames geïnteresseerd in ons nummer.
Helaas bestond deze interesse slechts om de knelling der provincie te verlaten.
"Wat deden we hier?", "Kan je ons helpen aan een kamer in Amsterdam",
schreeuwden schriele stemmen over de lege Borgo Santa Catarina.
Maar onze avond zou toch niet al over zijn?
Het was slechts twee uur.
Alle locale clubs bleken dicht.
Taxi's niet meer te gaan.
En dus waren we veroordeeld tot een laatste bier in een klein café.
Niet nadat een Boliviaan was geholpen met sigarettenautomaat.
En we alles wisten over de cocaïne- en drankproblemen der Bergamasken.
De volgende ochtend stonden we op met een fijne cappuccino
Alvorens met onze Meriva te vertrekken.
Zouden we de Madonna nog op tijd kunnen bereiken?
Gelukkig bleek de koers nauwelijks afgezet en reden we op het parcours tot aan Madonna del Ghisallo.
Dit is niet alleen de Redoute, de Muur, de Poggio van de ronde van Lombardije.
Een slimme pater zorgde ook dat Pius XII haar uitriep tot beschermheilige van de wielrenners
En zo stonden we daar in het Heiligdom.
We hoefden nauwelijks te wachten.
In de zon, met een mooie fles Spügler
Want alras kwamen daar de helden.
Tossato werd voor ons neus ingelopen.
Thomas Dekker stond er goed bij.
Bettini reed wat achteraan,
Maar voor de wereldkampioen klonk het hardste gejuich.
Of misschien was dat voor dat meisje.
Dat even later galant van haar fiets zou vallen.
Even later zou Ricco wegspringen.
Cunego kwam bij hem. Die ging lopen linkeballen
Tot groot verdriet van de aanwezige Ricco Fanclub,
Getooid met gele petjes,
Zou de man uit Verona zegevieren.
En zo zat het er op voor ons.
Na nog een foto met vrienden van de Piraat
We hadden onze passie getoond.
Ook als er niets te winnen valt.
Nee, juist als er niets te winnen valt.
Toont de ware held zijn hart.
Ons reisverslag
En zo merkte ook Mart aan Maarten op.
Bij zijn verslag op Nederland 2.
"Er zitten een aantal Nederlandse wielerliefhebbers op de Madonna. Gisterenavond zijn wij geconfronteerd met een warmte die wij zelden hadden meegemaakt. Ze besloten vanochtend naar het kapelletje te gaan om iets moois te doen voor Boogie. Ik heb het zelden meegemaakt, die warmte, die tederheid"
"Zelden zoveel warmte gezien, zelden zulke echte liefhebbers"
M. Smeets, 20 oktober 2007
Eigenlijk wisten we al dat dit weekend legendarisch ging worden.
Maar zo legendarisch, dat hadden we niet verwacht.
De eerste keer dat we Boogerd hadden zien winnen was in 1996
Het weekend van de Kraai, van de val van Indurain
Maar ook van onze eerste legendarische vakantie naar Spanje
Het begon ergens in het voorjaar. Toen Michael Boogerd op 19 april zijn afscheid aankondigde.
Bij de Twent, groot wielerheld in Vlaanderen, Drieländer, Dolomieten, Limburg en Wallonië, begon iets te broeien.
Hij was al in La Plagne geweest, bij dat legendarische WK in 1998 vol avonturen in steegjes, en dat in 2002
Zijn mooiste overwinning
Op 11 juli deed hij een voorstel waarom we alleen maar van hem kunnen houden.
Of we Boogerd gingen uitzwaaien.
Bij zijn laatste wedstrijd.
In Lombardije.
En hij stelde het niet alleen voor, hij regelde het ook.
Voordat iemand ja of nee kon zeggen.
En dus gingen we naar Lombardije.
Hij zou opvolger worden van Hennie Kuiper en Jo de Roo
Door deze laatste klassieker te winnen.
" la classica delle foglie morte"
Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen.
Vrijdag 12 okober bereikte ons een een verschrikkelijk bericht.
In het onherbergzame Tholen, in het verre Zeeland,
Daar was onze held gevallen.
Maar wij zijn echte supporters.
dus wij gingen toch.
Het weekend begon in Amsterdam.
Het was immers weer Amsterdam Dance Event
Dave Clarke zou draaien, in de Melkweg: Klinch
Hij was echter niet de ster van de show.
De Franse held Vitalic draaide iedereen weg.
De volgende ochtend vertrokken we.
Iets later dan verwacht, maar ach.
Een kleine 8 files & Jupilers later waren we in Karelskoning, op de luchthaven Brussel-Zuid
Ryan Air vloog ons snel naar Orio & Serio, bij Bergamo, hun " Milaan".
Aldaar troffen wij de Keizer van Studio Sport
Verveeld zittend op twee stoelen.
Hij had zijn hulpje, de koning van Biafra, al vooruit gestuurd, naar de Hertz.
Samen vertrokken wij naar onze huurauto's
Sprekend over Boogie, en over 15 bier.
Hij waardeerde onze komst.
In een donker Bergamo,
Vonden de halve Johan en de Twent slecht met moeite de weg.
Maar een uurtje later waren de tassen gedropt.
En genoten we van een heerlijke Pizza bij Vesuvius.
Maar wat te doen, in die onbekende provinciestad,
Waar het lokale Atalanta die week 100 jaar bestond.
Er waren discotheken ver buiten de stad.
Maar een vage club dichtbij, de "Divina"
Onze helden keken eerst daar.
Dat werd een legendarisch uurtje.
De club was gevuld met Ferrari-bezittende homo's
We kregen een show van een Kelly.
Bij het verlaten der markt bleken dames geïnteresseerd in ons nummer.
Helaas bestond deze interesse slechts om de knelling der provincie te verlaten.
"Wat deden we hier?", "Kan je ons helpen aan een kamer in Amsterdam",
schreeuwden schriele stemmen over de lege Borgo Santa Catarina.
Maar onze avond zou toch niet al over zijn?
Het was slechts twee uur.
Alle locale clubs bleken dicht.
Taxi's niet meer te gaan.
En dus waren we veroordeeld tot een laatste bier in een klein café.
Niet nadat een Boliviaan was geholpen met sigarettenautomaat.
En we alles wisten over de cocaïne- en drankproblemen der Bergamasken.
De volgende ochtend stonden we op met een fijne cappuccino
Alvorens met onze Meriva te vertrekken.
Zouden we de Madonna nog op tijd kunnen bereiken?
Gelukkig bleek de koers nauwelijks afgezet en reden we op het parcours tot aan Madonna del Ghisallo.
Dit is niet alleen de Redoute, de Muur, de Poggio van de ronde van Lombardije.
Een slimme pater zorgde ook dat Pius XII haar uitriep tot beschermheilige van de wielrenners
En zo stonden we daar in het Heiligdom.
We hoefden nauwelijks te wachten.
In de zon, met een mooie fles Spügler
Want alras kwamen daar de helden.
Tossato werd voor ons neus ingelopen.
Thomas Dekker stond er goed bij.
Bettini reed wat achteraan,
Maar voor de wereldkampioen klonk het hardste gejuich.
Of misschien was dat voor dat meisje.
Dat even later galant van haar fiets zou vallen.
Even later zou Ricco wegspringen.
Cunego kwam bij hem. Die ging lopen linkeballen
Tot groot verdriet van de aanwezige Ricco Fanclub,
Getooid met gele petjes,
Zou de man uit Verona zegevieren.
En zo zat het er op voor ons.
Na nog een foto met vrienden van de Piraat
We hadden onze passie getoond.
Ook als er niets te winnen valt.
Nee, juist als er niets te winnen valt.
Toont de ware held zijn hart.
Ons reisverslag
En zo merkte ook Mart aan Maarten op.
Bij zijn verslag op Nederland 2.
"Er zitten een aantal Nederlandse wielerliefhebbers op de Madonna. Gisterenavond zijn wij geconfronteerd met een warmte die wij zelden hadden meegemaakt. Ze besloten vanochtend naar het kapelletje te gaan om iets moois te doen voor Boogie. Ik heb het zelden meegemaakt, die warmte, die tederheid"