Van een heerlijke indrinkborrel in Boulevard, tot een historische queeste over de brug die het verre Schellingwoude met ons aller mokum verbindt. We klommen de collen menigmaal op, en terwijl we Mexicaanse toeristen achter ons aan hadden, klommen we telkens weer naar beneden, onze oren gespitst.
Gelukkig bereikten we Rutger, die ons Jorrit bracht, die ons reeds had proberen te bereiken.

Nee het was toch niet onder de brug, doch hij wist ons, langs een Criterium, naar een oud-hollands gemaal te leiden, waar tussen de bouwmaterialen een MacBook stond opgesteld. Er lag Jupiler op ons te wachten, in een grote teil, koud gehouden door het weer, en vele zakken ijs, en welke snel de weg in onze kelen wist te vinden. We dansten, zonder besef te hebben van tijd. We zweefden, zonder ons druk te maken over een DJ te missen. We lagen te praten in buizen, zonder te beseffen dat onze jassen het misschien niet zouden overleven. En we klommen op hijskranen, waar we meenden misschien wel een glimp van Juliette te ontwaren.

En toen, toen Ra zich al aan de horizon had ontworsteld, was het ineens afgelopen. vijfeneenhalf uur waren ineens voorbij, en dus beklommen we onze stalen rossen wederom, om luttele uren voor Contador, ons weer op de collen te richten, om uren later weer thuis te geraken.