Nadenken op de Ventoux
13/09/2017Ooit had ik gezegd, als ik 40 word, beklim ik de Ventoux. En dat heb afgelopen week gedaan. U kent de berg misschien wel. Eerst het rustige begin vanaf Bedoin. Dan de hel die het bos heet, en vervolgens het maanlandschap.
Maar de laatste twee hebben ook een voordeel: ze bieden verschillende kansen voor introspectie. In het Bos, waar je het einde niet ziet, en je achter elk bocht hoopt op dat het afgelopen is, heb je alleen jezelf. En de vliegen.
Ergens is er steeds een gevecht tussen twee stemmen in het hoofd. Eén stem die zegt dat je toch voor niet voor niets helemaal naar de Provence bent gekomen. En een stem die de pijn van je lichaam voelt en eigenlijk vindt dat je moet afstappen en omkeren.
En ergens tussen die stemmen kom je tot hele nieuwe gedachten, want alle zorgen van thuis zijn heel ver weg. Ondergeschikt aan dat ene doel: die verschrikkelijke berg opkomen.
En na het bos kom je uit in het maanlandschap. Eerst licht, maar dan met een afschuwelijk zware finish. Ben je er, dan krijg je een andere beleving. Petrarca zei er het volgende over.
“Eerst stond ik daar als een verdwaasde, overweldigd door de ongewone atmosfeer en het onbelemmerde uitzicht. Ik kijk om me heen; een wolkendek was onder mijn voeten. En nu ik op een minder beroemde berg met eigen ogen zag wat ik gehoord en gelezen had over de Athos en de Olympus, werden die bergen ineens veel minder onwezenlijk voor mij. Hierna wendde ik mijn blik in de richting van mijn geliefde Italië. Ik zag die massief oprijzende en met sneeuw bedekte bergketen, de Alpen, waar ooit die onbehouwen vijand van alles wat Romeins was overheen trok… Het leek me alsof ze vlakbij waren, hoewel ze toch heel ver weg liggen.”
“Stel dat je de kans zou krijgen gedurende nog eens tien jaar dit vluchtige leven verder te leiden en in hetzelfde tempo te blijven vorderen op de weg naar de deugd […], zou je dan […] de dood tegemoet kunnen treden en het resterende deel van je leven, je oude dag, zonder spijt kunnen opgeven?”
Als facilitator kijken we naar de kracht van de groep om ideeën te genereren, maar laten we niet vergeten wat introspectie voor een probleem, een proces, een mens kan doen. Dat heb ik deze maand gevoeld.
p.s. eerder schreef ik al over andere lessen uit het wielrennen en ik blog ook op Het is Koers
