Berlusconi, regisseur van de illusie

Update: Berlusconi stierf vandaag (12-6-23). Deze post is een beetje geupdate.

Gisteren (13/1/2013) was het tweegesprek tussen Silvio Berlusconi, ex-premier van Italië, voorzitter van AC Milan, eigenaar van mediaconglomeraat Mediaset, Cavaliere del Lavoro. en Santoro, de Italiaanse Paul Witteman De man was ondanks alle schandalen toch weer kandidaat voor zijn partij, het Volk van de Vrijheid (Popolo della Libertà, PDL). Negen miljoen Italianen waren aan de buis gekluisterd.

Dat deed me denken aan één van de eerste keren dat ik echt heel even “overwhelmed” werd door een bijeenkomst.  Toen ik in Rome woonde wilde ik namelijk eens zien wat Italianen op de man deed stemmen.

Er diende zich een gelegenheid aan. In November’99 was het namelijk op de dag af ‘dieci anni dopo il caduto del muro di Berlino’ (Voor de niet Italiaans sprekenden onder ons, 10 jaar na de val van de Berlijnse muur)

Forza Italia (De TV-partij van Berlusconi, opgericht in 1994), vond dat ook zij een belangrijke bijdrage aan dit feit had geleverd, dat immers maar 5 jaar voor de oprichting van Forza Italia had plaats gevonden. De partij gaf daarom een groot feest om 5 uur in het congrespaleis in het EUR. Dit is de wijk, ooit door Mussolini gebouwd voor een nooit gehouden wereldtentoonstelling. Fascinerend voor planologen.

Om 16.15 was uw reporter ter plaatse en liet zich tussen de massa’s naar binnen drukken. Hij kreeg ook meteen een vlag van deze fijne partij. Het Forza Italia (Hup Italie) lied werd ingezet en alras stond Rick te swiepen met zijn vlag, alsof hij in 1934 te Neurenberg was (enige vergelijking tussen Berlusconi en Hitler berust natuurlijk geheel op toeval, dit om te zorgen dat de advokaten van Fininvest mij niet aanklagen). En toen nog een keer het lied..en toen een kleine documentaire hoeveel D’Alema (de toenmalige premier, presidente del consiglio, van Italië; en ex-communist) wel niet op stalin, pol pot en Mao leek. En toen nog maar eens het lied en toen nog maar eens en toen nog maar eens de documentaire.

Ik had inmiddels ontdekt dat ik mij tussen 20 vrouwen uit Napoli van tegen de vijftig bevond. Zelfs als zij op een stoel stonden was ik groter. Zij waren grote fans van Berlusconi, maar ook van mij. Ik werd telkenmale in de wang geknepen en kreeg vele biscuitjes. Ze waren met vele bussen gekomen.

Uiteindelijk verscheen onze grote massa menner, onze verlosser, de president van AC Milan himself, Silvio ‘il leader del Polo della Libertà;’ (De polo is een samenwerkingsverband van Forza Italia;, ex fascisten en ex corrupte christendemocraten), verscheen en we kregen een uur lang een daverende speech waarin de zegening van zijn partij en il abusivismo della sinistra (links) werden uitgemeten. Bovendien werd hij (eigenaar van drie (3!) tv stations benadeeld omdat hij minder dan D’Alema op de Rai verscheen.och.

Toen hebben wij gezamenlijk het Italiaanse Volkslied gezongen en zijn onder het het genot van weer een keer het Forza Italia lied en vele uitnodigingen om naar Napels te komen (Napels zien en dan sterven, zoals het spreekwooord?) namen wij afscheid.

Spot berlusconi voor hetzelfde gebouw als bijeenkomst was.Hier nog een parodie op zijn clip ‘Meno male che silvio c`è’

Mijn Italiaanse vrienden kon ik nauwelijks uitleggen dat ik uitinteresse er heen was gegaan. En zelf was ik geschrokken dat ik me ondanks mij kritische blik toch even liet meeslepen. Dat moment zal ik altijd als waarschuwing bij me dragen.

En sindsdien heb ik een vlag van Forza Italia.

Ter herdenking...