De toekomst van de overheid? In Estland!?

Al eerder beschreef ik avonturen van mij in Estland, over de ov-chipkaart. Over de werkvorm en over de spannende reis naar huis.

Tijdens die avonturen bleek ook hoe bijzonder Estland wel is. Na de onafhankelijkheid in 1991 konden ze met een schone lei beginnen om een nieuwe overheid in the richten. En dat deden ze ook. Er is in de afgelopen 25 jaar gebouwd aan een lean en mean digitale overheid. Estland was 7 jaar geleden bijvoorbeeld het eerste buitenland waarmee ik voor werk skype-de en dat werd toen al geheel normaal gevonden (Geholpen door het feit dat Skype uit Estland komt natuurlijk).

Met ID-kaarten waren ze ook al ver bleek in de discussie over de OV-Chipkaart. Je kon al met je ID de bus in bijvoorbeeld. En vorig jaar zag ik de volgende stap in hun ontwikkeling van de digitale ontwikkeling. Je kon ook als buitenlander nu een virtuele bewoner van Estland worden.

Na deze aflevering van Tegenlicht was ik helemaal verkocht. Als we ooit één Europa willen worden, moeten we immers ook in een ander land moeten wonen. Toen ik in Italië woonde was ik eindeloos veel tijd kwijt om een Italiaans Sofinummer te krijgen, om vervolgens een universiteitspas te krijgen. En dat allemaal om te kunnen eten in de Mensa.

En dus vulde ik het formulier in, betaalde de leges en wachtte ik af. Tot ik vorige week een bericht van de Estse Douane in mijn mailbox vond. Ik was goed gekeurd.

En nu ben ik dus een Virtuele Est. Naast dit pasje heb ik ook een E-reader die ik in de computer kan stoppen om daadwerkelijk een bankrekening te openen, een bedrijf in te schrijven of de andere virtuele voordelen benutten. Civis Estoniensis Sum. Tere Estland!