Nieuwe ruimte op het Brusselplein

We hebben wel eens eerder geschreven over onze favoriete pleinen in Brussel, maar nu heeft Utrecht ineens een Brusselplein. De Architecten en stedenbouwkundigen hebben lang nagedacht over hoe ze Leidsche Rijn van een stukje stad kunnen voorzien.

De Vinexwijk van Utrecht is inmiddels 20 jaar. Wat er nu gebouwd is/wordt is dan ook eigenlijk geen Vinex meer. Die periode is in 2005 afgelopen. Dat betekent onder meer dat er minder restricties zijn rond sociale woningbouw, en er nu duurder gebouwd wordt. Voor een stukje ‘binnenstad’ heeft dat in die zin een goed bij-effect: het ziet er beter uit dan het gemiddeld wijkwinkelcentrum.

De stroming die je terug ziet in Leidsche Rijn Centrum is het zogeheten ‘New Urbanism‘. Dit betekent dat men stedelijk leven door architectuur wil genereren. Dit resulteert in pleinen en veel espressobarren. Ik schrijf dit stuk ook met op mijn tafeltje een goede Cappuccino van de Doppio (daar heb ik ooit mijn Master Barista certificaat gehaald).

Maar stedelijk leven is uiteraard meer dan winkelen en koffiedrinken. Het is dan ook jammer dat er weinig aandacht is geweest voor Placemaking met bewoners zelf, maar het project volkomen door projectontwikkelaars wordt gedreven. Je ziet dat ook terug in het aanbod.

Het is niet toevallig dat op het nieuwe stationsplein van Utrecht Centraal en hier dezelfde fastfoodpaleizen worden geopend. Gelukkig is er wel ruimte ingeboekt voor de ruimtelijke kunstenaars van Raum en een grote openbare bibliotheek. Dat is een mooie traditie in stedenbouw, al in Betondorp kreeg de Bieb een centrale plaats.

De eerste keer dat ik hier liep had ik het gevoel in Disneyland terecht te zijn gekomen. De Parijsboulevard, het  Berlijnplein (hier staat de oude overkapping van Utrecht Centraal), het klinkt allemaal te perfect. Maar het is mooi om te zien hoe mensen zich in deze nieuwe stad plooien en zich meteen thuis lijken te voelen.

Ook een zekere trots maakt zich van mensen meester. Dit zag ik al eerder bij de opening van het wijk winkelcentrum in Terwijde. Dit is de wijk van Leidsche Rijn waar ik zelf woon. Mensen hebben het gevoel dat de wijk meetelt, nu ze een plek hebben. Vinexmensen worden weer herinnerd dat naast ouders ze ook wereldburgers zijn die ook al vaak een Cappuccino hebben gedronken in Brussel, Parijs of Kuala Lumpur. En nu hun kinderen ouder worden, kunnen ze dat misschien ook wel weer binnenkort gaan doen.

En dus ben ik er nog niet uit. Als planoloog zie ik wat ze hebben geprobeerd. Als burger waardeer ik het, maar weet ik ook dat de stad nog zoveel meer is dan dit. Als facilitator betreur ik dat ze niet hebben geprobeerd om de creativiteit uit de Leidsche Rijners te halen om er meer van te maken, door de wurgcontracten met ontwikkelaars. Als reiziger worstel ik tussen authenticiteit en architectuur.

Maar hier zittend in de zon op het Brusselplein, denk ik aan mooie dagen in de Belgische hoofdstad, glimlachend kijkend naar de kinderen bij de fontein en het nep-Atomium.