De KNSB Moet opsplitsen
07/09/13 13:23 Opgeslagen in: Sport
Het vertrek van Doekle Terpstra bij de KNSB had voorkomen kunnen worden, wanneer hij - zijn CNV achtergrond getrouw - een Salomons oordeel had uitgesproken. Immers, hier vochten twee/drie plaatsen, om hetzelfde kind. Wat nu mijns inziens de oplossing was geweest, en meteen het schaatsen een enorme boost had gegeven, was het opsplitsen van dat kind, en meteen de schaatsfamilie.
Wanneer de Friezen uit de KNSB waren gestapt en hun eigen Fryske Schaatsbond hadden opgericht waren er immers een paar vliegen tegelijk aangepakt. Er zou ruimte zijn voor een stadion in beide schaatslanden. Daarnaast zou er een nieuwe rivaliteit worden geschapen die de populariteit van het schaatsen tot ongekende hoogte had gedreven: de Hollanders tegen de Friezen op EK en WK. Het zou zijn alsof de slag bij Vronen (1297) nooit verloren was. "klink dan, en daverje!"
Wanneer de Friezen uit de KNSB waren gestapt en hun eigen Fryske Schaatsbond hadden opgericht waren er immers een paar vliegen tegelijk aangepakt. Er zou ruimte zijn voor een stadion in beide schaatslanden. Daarnaast zou er een nieuwe rivaliteit worden geschapen die de populariteit van het schaatsen tot ongekende hoogte had gedreven: de Hollanders tegen de Friezen op EK en WK. Het zou zijn alsof de slag bij Vronen (1297) nooit verloren was. "klink dan, en daverje!"
Palmeiras
29/08/12 08:37 Opgeslagen in: Sport
Dit stukje schreef ik in januari voor de Hard Gras site, nu hier
Morgen Ajax-Palmeiras..
Mooie wat statige club uit Sao Paolo..
Niet de club van het volk, dat is Corinthians
niet de club van het succes, dat is Sao Paolo
Maar misschien wel de club van de melancholie.
Het begon als Palestra-Italia.
Misschien daarom de melancholie van Napels, van het zuiden.
Na Mussolini werd het Palmeiras.
Succes volgde.. Het Torneio Rodrigo Pedrosa werd gewonnen. en weer.
Maar dat was geen titel. Er was nog geen Braziliaanse titel in de jaren 50 en 60.
Toen ik in Sao Paolo was.
Was er wat defaitisme is de Palmeiras fans die ik sprak..
Taxi-chauffeurs, Oudjes die de Lance! lazen.
Japanners aan de Sushi..
Die derby zouden ze niet winnen. En dat deden ze niet
Maar toch werd hun hunker onlangs beloond.
Dat Torneio werd alsnog erkend.
En ineens was Palmeiras (bijna) record kampioen.
En was het eens zo fletse groen, weer het trotse Verdão
Morgen Ajax-Palmeiras..
Mooie wat statige club uit Sao Paolo..
Niet de club van het volk, dat is Corinthians
niet de club van het succes, dat is Sao Paolo
Maar misschien wel de club van de melancholie.
Het begon als Palestra-Italia.
Misschien daarom de melancholie van Napels, van het zuiden.
Na Mussolini werd het Palmeiras.
Succes volgde.. Het Torneio Rodrigo Pedrosa werd gewonnen. en weer.
Maar dat was geen titel. Er was nog geen Braziliaanse titel in de jaren 50 en 60.
Toen ik in Sao Paolo was.
Was er wat defaitisme is de Palmeiras fans die ik sprak..
Taxi-chauffeurs, Oudjes die de Lance! lazen.
Japanners aan de Sushi..
Die derby zouden ze niet winnen. En dat deden ze niet
Maar toch werd hun hunker onlangs beloond.
Dat Torneio werd alsnog erkend.
En ineens was Palmeiras (bijna) record kampioen.
En was het eens zo fletse groen, weer het trotse Verdão
Wachten op de tour
10/07/12 20:21 Opgeslagen in: Sport
Sinds enige tijd schrijf ik ook stukjes voor het geweldige wielerblog Het is Koers. Mijn pagina is hier
Zondag begon de Touruitzending al rond 1 uur. Een hele druilerige zondag vol Tour. En dat voor een bescheiden bergrit. Fietsen! Feest!
Eigenlijk worden wij Tourliefhebbers tegenwoordig maar verwend. We verwachten elke etappe van begin tot einde live te kunnen volgen. Bij voorkeur in haarscherp HD. En niet alleen de Tour. Mijn halve Twitterbiotoop bleek onlangs live de #ATOC (Ronde van Californië
te volgen. ‘s Nachts! En ik vind het nog maar een klein beetje bijzonder dat ik terwijl ik de ‘Col de Amsterdam-Rijnkanaal’ (voor Utrechters beter bekend als de gele of koffiebrug) beklim ondertussen op mijn iPhone kan zien hoe mijn collegae in Frankrijk strijden in de Vogezen.
In de jaren ’80 was dat wel anders. Een regenachtige vakantiedag in juli gingen ongeveer zo. Zwembadplannen met vriendjes afgelast. Ik bladerde wat door de Donald Duck of zette de Commodore 64 nog maar eens aan. Echt boeien deed International Soccer of Fort Apocalypse me niet. Vervolgens zeuren dat ik me verveelde. Die dagen duurden eindeloos.
Bij Radio Tour de France kon ik mij nog niet genoeg beeld vormen. Wat ouder leerde ik het hoorspel dat Posthuma, Racké en Samplonius de ether in brachten waarderen. Uiteraard stond het wel aan op de achtergrond. Tegen kwart voor drie mocht eindelijk de tv aan. Tegenwoordig ben je dan ruim een halfuur te laat voor het begin van de live beelden, destijds keken we hoopvol naar het testbeeld van de BRT.
‘De Live-Uitzending begint ongeveer om 15.10′
Nooit een rond getal. Altijd dat vreselijke ongeveer! Voordat je het wist stond er ‘De Live-Uitzending begint ongeveer om 15.25′. Ik doodde de tijd met het uit het hoofd leren van de kopie van de ingeleverde Tourpool. Morgen of overmorgen zou mijn vader weer met een tussenstand thuiskomen. Ik doe overigens nog steeds met diezelfde Tourpool mee, nu is de tussenstand luttele seconden na de finish op internet te vinden.
Bij de begintune schakelden we naar Nederland 1. Het Nederlandse testbeeld gaf vooraf geen tijdsaanduiding. Eindelijk Jean en Mart met beelden uit de tour. Wat ik al op de radio had gehoord was waar: Johan van der Velde reed voorop. Klimmer, grimpeur. Mijn held. De uitzending duurde maar een uur en een paar minuten. Korzelig beeld, bij slecht weer in Frankrijk geen beeld. Een groot voordeel: Johan van der Velde won altijd.
Zondag begon de Touruitzending al rond 1 uur. Een hele druilerige zondag vol Tour. En dat voor een bescheiden bergrit. Fietsen! Feest!
Eigenlijk worden wij Tourliefhebbers tegenwoordig maar verwend. We verwachten elke etappe van begin tot einde live te kunnen volgen. Bij voorkeur in haarscherp HD. En niet alleen de Tour. Mijn halve Twitterbiotoop bleek onlangs live de #ATOC (Ronde van Californië
te volgen. ‘s Nachts! En ik vind het nog maar een klein beetje bijzonder dat ik terwijl ik de ‘Col de Amsterdam-Rijnkanaal’ (voor Utrechters beter bekend als de gele of koffiebrug) beklim ondertussen op mijn iPhone kan zien hoe mijn collegae in Frankrijk strijden in de Vogezen.In de jaren ’80 was dat wel anders. Een regenachtige vakantiedag in juli gingen ongeveer zo. Zwembadplannen met vriendjes afgelast. Ik bladerde wat door de Donald Duck of zette de Commodore 64 nog maar eens aan. Echt boeien deed International Soccer of Fort Apocalypse me niet. Vervolgens zeuren dat ik me verveelde. Die dagen duurden eindeloos.
Bij Radio Tour de France kon ik mij nog niet genoeg beeld vormen. Wat ouder leerde ik het hoorspel dat Posthuma, Racké en Samplonius de ether in brachten waarderen. Uiteraard stond het wel aan op de achtergrond. Tegen kwart voor drie mocht eindelijk de tv aan. Tegenwoordig ben je dan ruim een halfuur te laat voor het begin van de live beelden, destijds keken we hoopvol naar het testbeeld van de BRT.
‘De Live-Uitzending begint ongeveer om 15.10′
Nooit een rond getal. Altijd dat vreselijke ongeveer! Voordat je het wist stond er ‘De Live-Uitzending begint ongeveer om 15.25′. Ik doodde de tijd met het uit het hoofd leren van de kopie van de ingeleverde Tourpool. Morgen of overmorgen zou mijn vader weer met een tussenstand thuiskomen. Ik doe overigens nog steeds met diezelfde Tourpool mee, nu is de tussenstand luttele seconden na de finish op internet te vinden.
Bij de begintune schakelden we naar Nederland 1. Het Nederlandse testbeeld gaf vooraf geen tijdsaanduiding. Eindelijk Jean en Mart met beelden uit de tour. Wat ik al op de radio had gehoord was waar: Johan van der Velde reed voorop. Klimmer, grimpeur. Mijn held. De uitzending duurde maar een uur en een paar minuten. Korzelig beeld, bij slecht weer in Frankrijk geen beeld. Een groot voordeel: Johan van der Velde won altijd.
Het is koers: Gazzetta
10/05/12 20:19 Opgeslagen in: Sport
Sinds enige tijd schrijf ik ook stukjes voor het geweldige wielerblog Het is Koers. Mijn pagina is hier
La Gazzetta
In 1994 was Italië nog veel meer buitenland dan nu. Voor geld moest je in de rij bij het postkantoor staan. Mijn ouders bestelden een caffė Americano in een bar in Firenze. De blik in de ogen van de Barista, verbaasd over zulk een barbaarse bestelling, zou mijn leven veranderen. Een vriendin van mij twitterde gisteren dat ze maar ‘gewoon’ een cappuccino bestelde, want al die ingewikkelde zaken van Starbucks waren maar niks. ‘o tempora, o mores’ zei Cicero al.
Italiaanse sport was toen ook nog iets mythisch. De avonturen van Gullit, Van Basten en Rijkaard bereikten ons in een slotje op tv op zondagavond. Van de Giro zag je vaak bijna niets, slechts een snippertje van een etappe in de Dolomieten. Daarom was de overwinning van Breukink op de Gavia in 1988 ook zo heroïsch.
De Gazzetta kende ik van horen zeggen. Ondanks dat ik geen woord Italiaans sprak kocht ik hem (of haar?) bijna dagelijks op vakantie. Langzaam werd er steeds meer duidelijk. Het was de tijd van de loting van de Champions League. Met de Italianen op het Piazza di Spagna vertaalden we de kansen die de Roze Krant toedichtte aan Ajax (Italiaanse bijnaam i lancieri, de lanciers) voor het kampioenenbal in 1994-95. Ajax won. Ik griste twee dagen later naast de Gazzetta, die toen hier nog een dag later verscheen.
De krant was niet altijd roze.Toen zij in 1896 ontstond uit een fusie tussen twee wielerbladen was hij nog geel. De aanleiding voor de fusie waren de Olympische Spelen in Athene. Zij verscheen een keer per twee weken. In 1899 werd hij roze. Vanaf 1908 verscheen hij drie keer per week. Om voldoende nieuws daarvoor te genereren werd in 1909 gestart met de Giro. In 1931 werd tot woede van Mussolini de leiderstrui roze, als verwijzing naar de krant. Zo trad het roze binnen in ons wielerhart.
Ik ging vaker naar Italië en het roze werd definitief deel van ons ‘vita quotidiana’ toen we in Rimini, zo vlak bij zijn latere graf, Pantani de Tour zagen winnen. Toen werd ons duidelijk dat er maar twee dingen zeker zijn in het leven van de Italiaan. Je zal ooit sterven, en één keer in je leven komt de Giro voorbij. En deze brengt nieuwe asfalt. Later zagen we in het pannenkoekententje van zijn vader de beruchte overwinning op de Mont Ventoux.
Voor voetbal bleek de Gazzetta trouwens niet altijd even geschikt. Je moet soms goed tussen de regels kunnen lezen om door de geruchten heen te kunnen kijken (waar vooral Nederlandse kranten die berichten overnemen soms heel slecht in zijn). Ook is Italië een land van regio’s. Toen ik 1997 met Fiorentina – AS Roma mijn eerste Serie A-wedstrijd bezocht bleek de locale il Mattino veel meer couleur locale te brengen, met een wekelijks rapport over de wedstrijd tussen de diverse ‘curve’. Toen ik later in Rome woonde bleek il Corriere dello Sport het Romeinse alternatief voor de Milanese Gazzetta.
Voor ‘il ciclismo’ bleef de Gazzetta een rots in de branding. Ondanks druk van bijvoorbeeld de Motorsport, blijft zij de belangrijkste bron van mijn soort wielerinfo. Niet alleen voor de Giro, maar het bedrijf achter de Gazzetta organiseert ook de Ronde van Lombardije, Milaan-Sanremo, de Tirreno-Adriatico, de GranPiemonte (naar Coppi’s geboorteplaats) en sinds kort de geweldige Strade Bianche bij Siena.
Maar ergens heeft zij wel haar mystiek verloren. Zij is inmiddels nu zo dichtbij. Nu maak ik thuis mijn cappuccino en lees de Gazzetta dagelijks op mijn iPad. Toch blijf ik haar trouw. En ik werd beloond. In 2009 eindige de Giro op de plek waar ik had gestudeerd (Rome). Zij vertrok vervolgens in mijn geboorteplaats (Amsterdam) en ging vervolgens naar mijn huidige woonplaats (Utrecht). Dat kan toch geen toeval zijn?
La Gazzetta
In 1994 was Italië nog veel meer buitenland dan nu. Voor geld moest je in de rij bij het postkantoor staan. Mijn ouders bestelden een caffė Americano in een bar in Firenze. De blik in de ogen van de Barista, verbaasd over zulk een barbaarse bestelling, zou mijn leven veranderen. Een vriendin van mij twitterde gisteren dat ze maar ‘gewoon’ een cappuccino bestelde, want al die ingewikkelde zaken van Starbucks waren maar niks. ‘o tempora, o mores’ zei Cicero al.
Italiaanse sport was toen ook nog iets mythisch. De avonturen van Gullit, Van Basten en Rijkaard bereikten ons in een slotje op tv op zondagavond. Van de Giro zag je vaak bijna niets, slechts een snippertje van een etappe in de Dolomieten. Daarom was de overwinning van Breukink op de Gavia in 1988 ook zo heroïsch.
De Gazzetta kende ik van horen zeggen. Ondanks dat ik geen woord Italiaans sprak kocht ik hem (of haar?) bijna dagelijks op vakantie. Langzaam werd er steeds meer duidelijk. Het was de tijd van de loting van de Champions League. Met de Italianen op het Piazza di Spagna vertaalden we de kansen die de Roze Krant toedichtte aan Ajax (Italiaanse bijnaam i lancieri, de lanciers) voor het kampioenenbal in 1994-95. Ajax won. Ik griste twee dagen later naast de Gazzetta, die toen hier nog een dag later verscheen.
De krant was niet altijd roze.Toen zij in 1896 ontstond uit een fusie tussen twee wielerbladen was hij nog geel. De aanleiding voor de fusie waren de Olympische Spelen in Athene. Zij verscheen een keer per twee weken. In 1899 werd hij roze. Vanaf 1908 verscheen hij drie keer per week. Om voldoende nieuws daarvoor te genereren werd in 1909 gestart met de Giro. In 1931 werd tot woede van Mussolini de leiderstrui roze, als verwijzing naar de krant. Zo trad het roze binnen in ons wielerhart.
Ik ging vaker naar Italië en het roze werd definitief deel van ons ‘vita quotidiana’ toen we in Rimini, zo vlak bij zijn latere graf, Pantani de Tour zagen winnen. Toen werd ons duidelijk dat er maar twee dingen zeker zijn in het leven van de Italiaan. Je zal ooit sterven, en één keer in je leven komt de Giro voorbij. En deze brengt nieuwe asfalt. Later zagen we in het pannenkoekententje van zijn vader de beruchte overwinning op de Mont Ventoux.
Voor voetbal bleek de Gazzetta trouwens niet altijd even geschikt. Je moet soms goed tussen de regels kunnen lezen om door de geruchten heen te kunnen kijken (waar vooral Nederlandse kranten die berichten overnemen soms heel slecht in zijn). Ook is Italië een land van regio’s. Toen ik 1997 met Fiorentina – AS Roma mijn eerste Serie A-wedstrijd bezocht bleek de locale il Mattino veel meer couleur locale te brengen, met een wekelijks rapport over de wedstrijd tussen de diverse ‘curve’. Toen ik later in Rome woonde bleek il Corriere dello Sport het Romeinse alternatief voor de Milanese Gazzetta.
Voor ‘il ciclismo’ bleef de Gazzetta een rots in de branding. Ondanks druk van bijvoorbeeld de Motorsport, blijft zij de belangrijkste bron van mijn soort wielerinfo. Niet alleen voor de Giro, maar het bedrijf achter de Gazzetta organiseert ook de Ronde van Lombardije, Milaan-Sanremo, de Tirreno-Adriatico, de GranPiemonte (naar Coppi’s geboorteplaats) en sinds kort de geweldige Strade Bianche bij Siena.
Maar ergens heeft zij wel haar mystiek verloren. Zij is inmiddels nu zo dichtbij. Nu maak ik thuis mijn cappuccino en lees de Gazzetta dagelijks op mijn iPad. Toch blijf ik haar trouw. En ik werd beloond. In 2009 eindige de Giro op de plek waar ik had gestudeerd (Rome). Zij vertrok vervolgens in mijn geboorteplaats (Amsterdam) en ging vervolgens naar mijn huidige woonplaats (Utrecht). Dat kan toch geen toeval zijn?
Twitter volgers
10/02/12 20:18 Opgeslagen in: Opmerkelijk
In navolging van @dinadineke
Een versje over mijn 256ste volger.
Daar ik niet kan zingen
Een gedichtje….
----
2^8 volgers...
Eerst was er Brianna
Een Amerikaanse schone
Die toch niet echt bleek.
Ze verdween zo snel uit twitter
Dat ik niet eens
Haar foto kon redden
Uit de vergetelheid.
Maar toen was er Martin Duits.
Een collega.
Die ik al lang ken,
Maar toch ook weer niet zo goed.
Het MKB is zijn passie.
Innoveren zijn missie.
En om dat te doen.
Maakt zijn Gijs een tekening
Maxime retweet hij vaak.
Is de jezuïet zijn messias.
Of zorgt hij voor de bitterballen
In zijn groep op Linked in.
En na als dit werk
Is het misschien niet zo gek
Dat volger 2^8+1
Een boodschap in zich had.
„@neemonslag volgt uw op twitter”
Was het begin van mijn werkweek.
Een versje over mijn 256ste volger.
Daar ik niet kan zingen
Een gedichtje….
----
2^8 volgers...
Eerst was er Brianna
Een Amerikaanse schone
Die toch niet echt bleek.
Ze verdween zo snel uit twitter
Dat ik niet eens
Haar foto kon redden
Uit de vergetelheid.
Maar toen was er Martin Duits.
Een collega.
Die ik al lang ken,
Maar toch ook weer niet zo goed.
Het MKB is zijn passie.
Innoveren zijn missie.
En om dat te doen.
Maakt zijn Gijs een tekening
Maxime retweet hij vaak.
Is de jezuïet zijn messias.
Of zorgt hij voor de bitterballen
In zijn groep op Linked in.
En na als dit werk
Is het misschien niet zo gek
Dat volger 2^8+1
Een boodschap in zich had.
„@neemonslag volgt uw op twitter”
Was het begin van mijn werkweek.