Ik moest er ook dit jaar weer aan geloven. Mijn vriendin komt uit het zuiden, en dus moest ik mee naar Carnaval. Het zou dit jaar wel anders zijn. Tenslotte is carnaval vaak een excuus voor ongeremde vrouwenjacht. Dit jaar zouden we het samen vieren.

En zo trok ik naar Eindhoven. Dezer dagen heet de Philips stad Lampegat. Er was een tent op het plein bij de heuvel galerie en de hele stad liep toch wel te hossen. Toch misten we iets. Mijn vriendin komt uit Limburg en ik heb meestal carnaval in Mosa Trajectum gevierd. Daar was een ieder toch net wat meer versierd.

We misten dan ook iets van de sfeer die in Limbabwe het carnaval de bevolking tot in haar aderen bezighoudt. Ook was hier alles binnen, waar ik me nog een mooi samenzijn op het Amersplein kon herinneren (en mooie dames). Het was nu dan ook vaak de polonaise op slechte muziek onder het genot van ‘evenementenbier’, het verschrikkelijke eufemisme dat de Van Dale voor verdund bier heeft uitgevonden.

Maar, Ala(af), we waren met een grote delegatie en vermaakte ons prima. Ondergetekende was Mexicaans gekleed en trof vele lotgenoten om te omarmen, ‘!Ola, Gringo, Que Tal?’ Een dag later hebben we het in Oeteldonk (Den Bosch) nog eens dunnetjes overgedaan, Ergens was ik daarna weer blij om in Mokum te zijn. Mijn carnavalsquotum was wel weer op. En ik moet me nu voorbereiden op de invasie van zuiderlingen die met koninginnedag onze heilige stede gaat bevlekken.

Rick Lindeman